donderdag 22 augustus 2019

Een halve eeuw geleden ...


50 jaar geleden vond het legendarische Woodstockfestival plaats. TivoliVredenburg blikt 16 augustus uitgebreid muzikaal terug. Yorick van Norden is organisator en zanger/gitarist van de gelegenheidsformatie die muziek van Woodstock gaat spelen.


Hoe is dit festival tot stand gekomen?
'Toen we vorig jaar bij elkaar zaten met onze band Stranger Brew en producent Thomas Bruining, bedachten we dat dit jaar het 50-jarig jubileum van het festival zou plaatsvinden. Aangezien het zo'n iconisch evenement is geweest en het tot de op de dag van vandaag invloedrijk is, leek het ons mooi om hier iets mee te doen.' 

Kun je iets meer vertellen over de opzet van de avond?
'We gaan werk spelen van diverse artiesten die bij Woodstock op het podium stonden en delen anekdotes over het festival, de artiesten en de liedjes. Maar de muziek staat centraal.'

Waarom is Woodstock zo legendarisch geworden?
'Woodstock is het eerste festival dat zo professioneel werd opgenomen. Later is het ook uitgebracht als film en LP-reeks en kon het evenement een enorm publiek bereiken buiten de bezoekers.' 

“Strijd tegen terreur moet gezamenlijk gevoerd worden”


Het boek ‘Tegen de Terreur. Hoe Europa veilig werd na Napoleon.’ van de Utrechtse hoogleraar en terrorismedeskundige Beatrice de Graaf is genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2019. De NUK sprak met Beatrice De Graaf over haar boek en de nominatie.

Is het een eer om genomineerd te zijn voor de Libris Geschiedenis Prijs?
“Dat is een gemakkelijke vraag: een enorme eer! Ik werk aan de Universiteit Utrecht en schrijf voor een wetenschappelijk publiek, maar eigenlijk vind ik het schrijven van een mooi geschiedenisboek dat door veel mensen wordt gelezen minstens zo belangrijk. Dat mijn boek is gekozen uit meer dan 300 boeken en bij de beste tien op de Longlist staat, vind ik fantastisch.”

Foto: David van Dam
Komt deze nominatie onverwacht voor u?
“Ja, al had ik het stiekem wel gehoopt. Mijn boek is best specialistisch en gaat over de periode net na Napoleon. Ook is het met ongeveer 400 pagina’s nogal dik en heb ik veel voetnoten toegevoegd. Ik hoopte op 3000 verkochte exemplaren, maar het zijn er al 14.000.”

Een anti-held met een mooi repertoire


De Utrechtse zanger Herman Pouderoyen (61 jaar) is afgelopen weekeinde overleden. De markante muzikant was een lokale bekendheid vanwege zijn doorleefde liedjes en zijn prominente aanwezigheid in het Utrechtse nachtleven.


Toen ik hem een jaar of twee geleden interviewde in zijn woning aan de Herenstraat, was hij bezig met de afronding van een nieuw album. De titel zou luiden: ‘Het mooiste moet nog komen.’ Het hoesje van de cd en de meeste tracks waren klaar, de financiering probeerde hij rond te krijgen door middel van crowdfunding. Dat bleek nog geen sinecure. Hij liet me die middag alvast een aantal nummers horen en speelde er na afloop van het gesprek nog een live op zijn gitaar. En dat klonk prima.

We kwamen overeen dat ik het artikel naar een krant (of website) zou sturen als het album klaar was. In de tussentijd zouden we contact houden over de voortgang. Sindsdien heb ik nog maar weinig van hem vernomen. In een van de laatste berichten die ik via Facebook van hem ontving, in september 2017, bood hij mij een ‘spiksplinternieuwe pick-up’ te koop aan, voor slechts 30 euro. Vanwege een tekort aan optredens zat hij zeer slecht bij kas, zo liet hij weten. Dat gaf te denken …

De Kleedkamer: Mark Rietman


Uitagenda Utrecht vraagt acteurs, cabaretiers, muzikanten, etc. naar hun beleving van de laatste momenten voordat ze het podium opgaan. Acteur Mark Rietman staat momenteel in de theaters met zijn vertolking van Salieri in 'Amadeus' van regisseur Theu Boermans.

Heb je last van zenuwen voor je op moet?
‘Vroeger kon ik erdoor bevangen raken, maar tegenwoordig ga ik er beter mee om. Voor een première ben ik nog wel altijd nerveus. Maar er is geen peil op te trekken. Pas geleden zaten de koning, koningin en drie dochters in de zaal. Hun aanwezigheid bezorgde mij totaal geen nervositeit. Een week later kwam een collega naar mijn voorstelling en dacht ik de hele tijd: wat zou hij ervan vinden? Het zijn mentale processen die je niet in de hand hebt.’

Wat doe je ertegen?
‘Ik ben altijd erg vroeg in het theater. Er zijn acteurs die op het laatste moment binnenlopen, maar ik hou ervan om eerst wat te babbelen met collega’s, grapjes te maken en een beetje te over het toneel te darren. Ook vind ik het fijn om even alleen te zijn in de kleedkamer. Dan lees ik het script nog eens door, overdenk mijn vorige voorstellingen en focus op wat komen gaat.’

Parkpop 2019


Komend weekeinde pakt het jaarlijkse festival Parkpop drie dagen uit met een bijzonder gevarieerd en ijzersterk programma. Muziekkenner Machiel Coehorst maakte een keuze uit het aanbod.  

1. Hooverphonic

Geïnspireerd door bands als Portishead en Massive Attack liet deze Belgische formatie in 1995 voor het eerst van zich horen. De triphop uit de beginperiode werd in de loop van de jaren aangevuld met pop, psychedelica en orkestrale elementen. In 2000 brak Hooverphonic internationaal door met een optreden bij de openingsceremonie van het EK Voetbal en met de single ‘Mad about you’. De sfeervolle ambient pop van de band wordt vaak gebruikt in films en commercials. Inmiddels is de band toe aan de zesde (!) zangeres, de 18-jarige Luka Cruysberghs en onlangs verscheen een prima nieuw album ‘Looking for stars’. De band speelt op Parkpop vast de sterren van de hemel.

2. Asezina

Vrouwelijke rappers zijn een minderheid in de Nederlandse hiphopscene. Fijn dus dat Asezina er is: een enigszins studentikoos ogende Haagse rapper (of rapster) die eind vorig jaar haar debuut EP uitbracht, ‘Guerilla’. Een prima titel natuurlijk voor een rapalbum, waarop deze pittige dame laat horen dat ze niet op haar mondje is gevallen. Voordat Asezina serieus werk maakte van haar muziek, ambieerde ze een baan als lerares. Of haar teksten wel of niet pedagogisch verantwoord zijn, kun je zelf gaan ontdekken. Asezina geeft zowel een show in Paard als op de Grote Marktstraat, bij ShoppingNight Den Haag 'Uptown Funk’.

Dertig jaar ZIMIHC


Claudia de Breij, Vincent Bijlo, Ingmar Heytze: bekende Utrechtse namen die repeteerden of hun eerste podiumervaring opdeden bij ZIMIHC. De organisatie ter promotie van amateurkunst bestaat 30 jaar en dat wordt nog tot eind juni gevierd met optredens, workshops, theater en meer. De NUK sprak met directeur en oprichter Appie Alferink.


Eerst maar eens over die naam. Hoe is die eigenlijk ontstaan?

“ZIMIHC is in de jaren 80 begonnen als een band. Samen met drie andere neerlandici maakte ik poëzie op popmuziek. We speelden vooral op straat. Op een dag was het erg slecht weer. We speelden voor de V & D en mensen die stonden te kijken vroegen ons: “Hoe heten jullie?” Wij zeiden: “Zat ik maar in Hoog Catharijne.” Dat werd dus ZIMIHC. De band bestaat nog steeds overigens.” 

De straatband groeide uit tot een organisatie voor podiumkunst. Hoe is dat gegaan?
“Later speelden we met ZIMIHC in zalen door het land. De vraag rees of we nog verder wilden groeien, met als gevolg dat we meer de cabaretkant op zouden gaan. Maar daarvoor waren we te artistiekerig; we pasten niet in een keurslijf. En ik wilde ook meer dan alleen op het podium staan. Ik deed al de zakelijke kant van de band. Eind jaren 80 ging ik ook andere bands begeleiden. Uit ervaring wist ik waar hun behoeftes lagen. Toen ik een deel van een buurthuis kon huren aan de Adriaanstraat, waar een podium was en een piano stond, is het begonnen met ZIHMIC als organisatie.”

Reünietour van The Fatal Flowers, maar geen come back


Na bijna dertig jaar staat de Amsterdamse band The Fatal Flowers weer op het podium. Frontman Richard Janssen groeide op aan de Amsterdamse Straatweg in Utrecht, maar pendelt tegenwoordig voor zijn theaterwerkzaamheden tussen Berlijn en Amsterdam. De NUK sprak met hem daags na de vuurdoop van de reünietour op het festival Dauwpop. 

“Het ging er in als koek, de mensen waren heel enthousiast,” vertelt Richard Janssen in een Amsterdams café. “En we hadden te maken met het meest kritische publiek: De mensen die ons van vroeger kenden, en de mensen voor wie we nog onbekend waren.” De zanger/gitarist had er vooraf wel vertrouwen in: “We hebben veel geoefend en dan voel je wel dat het weer goed zit. Maar zo’n eerste keer buiten de stal is toch altijd spannend. We wilden het ook echt goed doen; het moest geen slap aftreksel worden van wat we ooit waren.”

Veertien optredens door het hele land staan er op het programma. De drie andere bandleden, drummer Henk Jonkers, gitarist Robin Berlijn en bassist Geert de Groot, hebben de muziekwereld nooit verlaten, Janssen zelf ging in het theater werken als geluids- en decorontwerper. (“Geen bewuste keuze, ik ben er ingerold”). Uit de rekwisietenafdeling viste hij een oude elektrische gitaar op om die oude nummers weer onder de knie te krijgen. “Je denkt dat na dertig jaar alles weg is. Maar dat bleek niet zo te zijn: ergens zit nog een vakje waar alles opgeslagen is.”

Typhoon is terug van weggeweest  


24 shows in één maand was de genadeklap. Noodgedwongen nam Typhoon in januari 2018 een sabbatical. Hernieuwde energie vond de Zwolse rapper door te reizen, te surfen, en in het ervaren van de stilte. Ook liet hij zich opnieuw dopen. 14 augustus staat ongetwijfeld een herboren Typhoon in de Slottuin van Zeist.

Zijn tweede album Lobi da basi (2014) werd juichend ontvangen, ook door niet hiphoppers. De cd won diverse prijzen en bracht Typhoon met zijn Titanenband in uitverkochte zalen door het hele land. Ook stond hij op Pinkpop, Lowlands en North Sea Jazz. Begin 2018 kwam er een voorlopig einde aan het succesverhaal van de goedlachse zanger/rapper.

Foto: PR
We hebben lang niet van je gehoord …
“Ja, dat klopt. Ik heb een sabbatical genomen omdat ik door de vele optredens burn out was. De stroom van succes was enorm en ik ging maar door, en door ... Natuurlijk is het een privilege dat mijn muziek zoveel mensen blij maakt. Maar in januari 2018 had ik 24 shows in één maand. Dat was de genadeklap. Ik moest even tijd voor mezelf nemen om goed bij te komen. Nu gaat het gelukkig weer heel goed met mij.”

Wat heb je zoal gedaan die anderhalf jaar?
“Ik heb veel tijd doorgebracht op mijn boerderijtje. Het was heerlijk om weer eens te kunnen genieten van het thuis zijn: ik was daar bijna nooit. Ook heb ik veel gereisd. Ik houd erg van nieuwe culturen ontdekken, en van de zon natuurlijk. Ik ben in Costa Rica, Bali, Lombok, Australië en Mexico geweest. Ook heb ik een paar surf-trips gedaan: het surf-fever heeft me goed te pakken haha. Surfen geeft rust en een kick tegelijk. De zee staat je toe dat je een golf pakt, maar je moet niet denken dat jij de controle hebt. Dat voelt fijn voor mij omdat ik altijd frontman ben en de lijnen moet uitzetten. Al met al heb ik dus allerlei dingen gedaan die goed voor me waren. Zo kwam ik er beetje bij beetje weer bovenop.”

Annet Schaap over het boek ná ‘Lampje’:
“Je moet een verhaal niet laten schrikken.”


Het schrijfdebuut van de Utrechtse illustrator Annet Schaap, ‘Lampje’, werd een ongekend succes. Het prachtige kinderboek (2017) won diverse prijzen (o.a. de Gouden Griffel), werd vertaald en krijgt een bewerking voor tv en toneel. Onlangs verscheen de opvolger, het prentenboek ‘De boom met het oor’.


‘De boom met het oor’ is een verhaal over een hoge boom, ergens in een park midden in de stad. De boom fungeert als een soort praatpaal voor de dieren. Hier kunnen zij hun verhaal kwijt. Halverwege de boom zit een oor dat echt luistert. De mensen in de stad weten dit niet, totdat een jongen zijn verhaal kwijt wil en bij niemand een luisterend oor vindt. In haar atelier aan de Vlampijpstraat vertelt Annet Schaap over het boek ná Lampje.

Hoe is het idee voor dit boek ontstaan?
“Eigenlijk was het niet de bedoeling dat dit de opvolger zou worden van ‘Lampje’. Ik schreef het verhaal een jaar geleden op uitnodiging van een muziekfestival. Mij werd gevraagd om een kinderverhaal te schrijven bij de muziek van Moessorgski (Russische componist, red.). Toen ik die muziek hoorde, moest ik denken aan een verhaal dat ik ooit in mijn dagboek had geschreven. Dat ging over een boom met een oor. Alle insecten gaan daar naar toe om hun verhaal te vertellen. Mijn uitgever vroeg me vervolgens om er een boek van te maken en het ook zelf te illustreren. Dat laatste wilde ik niet omdat ik me meer op het schrijven wil richten. De tekeningen zijn gemaakt door Philip Hopman.”

woensdag 21 augustus 2019

Muziek die elke vezel in het lichaam doet trillen


De Utrechtse Blue Grass Boogiemen en zanger/gitarist Tim Knol zaten al langer op hetzelfde muzikale spoor en besloten onlangs de handen ineen te slaan. Hun gezamenlijke project ‘Happy Hour’ is een groot succes.

De Utrechtse bluegrassformatie timmert al bijna dertig jaar aan de weg en speelde op talloze festivals in binnen- en buitenland. Maar de aandacht die dit album genereert overtreft de stoutste verwachtingen. “Zoveel exposure hebben we van ons leven nog niet gehad,” vertelt zanger en mandolinespeler Arnold Lasseur in zijn woning in Overvecht.

De band met Tim Knol in de gelederen wordt veel gevraagd voor radio- en televisieoptredens. ‘Happy Hour’ was enkele weken geleden nog album van de week bij Radio 1 en moet inmiddels ‘bijgeperst’ worden. Ook bij streamingdienst Spotify loopt de teller flink op: die staat inmiddels op meer dan 100.000 luisterbeurten. “Vanaf ons optreden begin dit jaar op Noorderslag is het snel gegaan. De naam van Tim Knol erbij scheelt wel uiteraard, maar dit succes hadden we nooit verwacht. Wat ook helpt: Het is totaal andere muziek dan mensen gewend zijn.” Met de NUK spreekt Lasseur over zijn liefde voor bluegrass muziek.
‘Mozart schreef voor gewone mens’

Van 11 juni t/m 22 juni en 24 t/m 29 september is de muziektheaterproductie Amadeus van Theu Boermans te zien in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag. Inclusief een negenkoppige cast, orkest, een sopraan en een koor.

Halverwege de repetitie in de Koninklijke Schouwburg onderbreekt regisseur Theu Boermans tot driemaal toe een scène. Hij wil dat Yela de Koning, die de rol speelt van Constanze, de vrouw van Mozart, iets meer kwaadheid toont na de mislukte avances van Salieri. De componist vraagt om een wederdienst voor het verstrekken van een baantje aan de armlastige Mozart. “Normaal grijp ik veel eerder in hoor. Maar de toeschouwers moeten wel nog een kaartje kopen,” vertelt Boermans na afloop lachend. Een select gezelschap (medewerkers, vrienden van het Nationaal Theater en enkele journalisten) is getuige van de repetitie door het Nationale Theater. “We zijn pas drie weken bezig. Tot 11 juni werken we elke dag door. Dus dat komt wel goed.”

Het lijdt geen twijfel dat Amadeus onder leiding van Theu Boermans een afgeronde en mooie voorstelling wordt. Bij het Nationale Toneel en Het Nationale Theater was hij artistiek leider van o.a. stukken van Shakespeare, Tjechov en Oscar Wilde. In 2011 regisseerde hij de musical Soldaat van Oranje en in 2014 was Boermans de regisseur van ANNE, een toneelstuk over Anne Frank. “Ik had Amadeus al eerder willen doen. Het heeft een aantal thema’s in zich, zoals hoge en lage kunst en de polarisatie tussen gevestigd talent (Salieri) en nieuw talent (Mozart), die je ook nu nog ziet. Mozart was een vernieuwend kunstenaar, maar werd geblokkeerd door zittende belangen. Dat vind ik interessant.”

Jonge Utrechtse schrijfster overleden


Op zondag 19 mei is de Utrechtse schrijfster Fenne van Heemstede overleden. Van Heemstede debuteerde in 2018 als romanschrijfster bij uitgeverij Ambilicious met het ‘Eromantische’ LAVA.

Fenne van Heemstede werd geboren in Antwerpen, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Nederland. Geweld en misbruik in haar kind- en jeugdjaren deden Van Heemstede vluchten naar Parijs, alwaar ze haar grote liefde ontmoette. Door zijn plotse overlijden echter werden haar psychische klachten ernstiger en heviger. Van Heemstede trok zich terug in een klooster om rust te vinden. Vol mededogen schreef ze op haar Facebookpagina over de dagelijkse routines en sores van haar veel oudere kloostergenoten.

Van Heemstede ging rechten studeren om ‘meisjes zoals zij’ bij te kunnen staan. Ook begon ze met het schrijven van (veelal erotisch getinte) korte verhalen, die goed werden ontvangen. In 2016 won ze de erotische schrijfmarathon ‘EWA Nederland’. Haar schrijfstijl was beslist uitdagend en prikkelend, maar ook vrouwvriendelijk, subtiel, geestig en allesbehalve platvloers. Vol trots -en ook ongeloof- maakte Van Heemstede haar volgers via de sociale media deelgenoot van de eerste positieve reacties op haar debuutroman Lava.
Een viering van de muziek van Elvis

Bij het optreden van The Elvis Concert in de Fluor op 20 mei komen uiteraard de grote hits van The King voorbij, maar de tribute band speelt ook een aantal onbekende pareltjes.

Zanger Dwight Icenhower wordt beschouwd als een van de beste Elvisvertolkers. In de Elvis tribute band spelen ook drummer Bob Lanning (te horen op het album Elvis On Stage uit 1970) en Elvis' favoriete achtergrondzanger Jim Murray (The Imperials). Murray deed veel concerten met Elvis en werkte mee aan het album He Touched Me (1972). Manager Constantijn Zantingh en Icenhower zelf spreken over hun held.

Wat voegt jullie Elvis-tribute toe aan al die andere?
Zantingh: “Bij ons staat de muziek van Elvis centraal. Het is niet een of andere slechte imitatie. Vaak zie je bij Elvis-shows foute witte pakken, rare pruiken en ander tenenkrommende verkleedpartijen. Dat soort optredens schaden de nalatenschap van Elvis. Wij spelen zijn nummers zo authentiek mogelijk. Als hij nog zou leven, zou een concert van hem er zo uit hebben kunnen uitzien. En onze setlist is iedere keer weer anders.”

Bij The Elvis Concert spelen muzikanten mee die ook nog met Elvis hebben opgetreden. Dat is wel bijzonder …
Zantingh: “Ja, dat klopt. Achtergrondzanger Jim Murray werkte met Elvis in de studio en ging met hem op tournee in Las Vegas. Elvis was bijzonder gecharmeerd van hem. Jim Murray is te horen op de met een Grammy bekroonde albums 'How Great Thou Art' en 'He Touched Me'. Drummer Bob Lanning speelde met Elvis tijdens het eerste Las Vegas seizoen, en bij de legendarische shows in het Houston Astrodome, waar Elvis een bezoekersrecord vestigde. Lanning kun je onder andere horen op de hit ‘The wonder of you’ en op het album ‘Elvis on stage’. Nog een grappig weetje: hij heeft ook de tv-tunes ingespeeld van Love Boat, Happy Days en De Flinstones.”

Op zoek naar de beste versie van jezelf


16 mei gaat de eerste avondvullende voorstelling van de Amersfoortse cabaretier en stand up comedian Klaas Prins in première. De locatie: theater- en filmhuis De Lieve Vrouw.

In 2014 won Klaas Prins de publieksprijs van het Leeuwarder Cabaret Festival. Hij schrijft teksten voor tv-programma’s als Beste Kijkers en de Quickest Quiz. Eerder was hij te zien bij Hufterproef en als presentator bij Humor TV. Tussen de drukke werkzaamheden van een verhuizing door doet hij zijn verhaal.

Foto: Joyce Djo
Waarom heb je besloten een avondvullende voorstelling te maken?
“Ik deed cabaret en stand up door elkaar. Cabaret speelde ik in kleine theaters en stand up in cafés. Die combinatie werkte heel goed voor mij. Dingen die ik uitprobeerde bij stand up kon ik weer verwerken in mijn cabaret. Een theaterprogrammeur in Oss zag me optreden en vroeg of ik het niet interessant zou vinden om een avondvullende voorstelling te maken. Dat was een droom van mij. Toen ik daarmee bezig was, meldde het impresariaat ‘Grappige Zaken’ dat ze mijn programma wilden verkopen. Dat is nu twee jaar geleden. En over een kleine week gaat mijn eerste lange voorstelling in première.”

De kracht van muziek


Pianiste Iris Hond speelt op 8 juni in TivoliVredenburg muziek van Einaudi. ‘Meditatief en geruststellend’, omschrijft ze de minimalistische pianomuziek van de Italiaanse componist. De kracht van muziek ontdekte Hond toen ze een paar maanden op straat leefde.

Hoewel de pianiste de dertig pas net is gepasseerd, heeft ze al een veelbewogen leven achter de rug. Zowel muzikaal gezien als op privégebied. Op jeugdige leeftijd rondde ze het conservatorium af en werd ze een veelgevraagd concertpianist. Ze speelde klassieke muziek in grote concertzalen en in 2016 bracht ze een album uit met eigen composities: ‘Dear World’. Ook was Hond een tijdje huispianiste in het AVROTROS-programma De Tiende van Tijl.

Behalve in concertzalen treedt Hond ook op in daklozencentra, t.b.s. klinieken en ziekenhuizen. De reden hiervoor maakte ze enkele jaren geleden bekend. Hond bleek enige tijd op straat geleefd te hebben. Toen ze op jonge leeftijd het conservatorium in Den Haag volgde, trok ze in bij een gastgezin. Daar werd ze misbruikt en vervolgens vluchtte ze de straat op. Overdag was Hond veelal op de muziekopleiding te vinden, ’s avonds zwierf ze door de stad en trad ze op in restaurants of voor daklozen.

Toen de pianiste na vier maanden een woning vond, het straatleven achter zich liet, cum laude afstudeerde en succesvol werd, bleef ze optreden voor daklozen. Ook ging ze spelen in ziekenhuizen en gevangenissen. En zo is Hond nu een geëngageerde muzikante die het ene moment speelt voor 30.000 man en het andere moment liedjes zingt met bejaarden, of piano speelt op de oncologieafdeling van een ziekenhuis.

Een muzikale stad met een verhaal


Samen met een viermansband en een vijfkoppige blazersgroep gaan Ivan Peroti, Ricky Koole en Leo Blokhuis op 16 mei in De Flint op reis naar New Orleans. Na een succesvolle New Orleans tour twee jaar terug is de voorstelling in reprise. Zangeres Ricky Koole vertelt over haar liefde voor The Big Easy. “Ik hoor van veel mensen dat ze meteen een ticket willen boeken.” 

Waarom gaan jullie met dezelfde show opnieuw het theater in?
“Het was een hele mooie voorstelling en er was veel vraag naar. We hadden het eigenlijk al eerder willen doen, maar dat was lastig organiseren omdat het zo’n groot gezelschap is. Ten opzichte van de eerste show is er niet veel veranderd overigens. Alleen heeft Ivan Peroti de plaats ingenomen van Ruben Hein als zanger. Peroti voegt iets meer soul toe aan de muziek. Verder hebben we nog wat dingetjes fijn geslepen.”

Hoe is het idee ontstaan om een voorstelling over New Orleans te maken?
"Leo (Blokhuis, MC) en ik zijn er vaak geweest. We houden erg van die stad. En met Ocobar, toetsenist Roel Spanjers en KO Brass, dezelfde muzikanten als die van deze voorstelling, heb ik eerder een album gemaakt in de stijl van New Orleans. Maar we tourden toen zonder blazers. Uiteindelijk besloten we om één cd-presentatie te doen met iedereen van de cd, dus ook met de blazers. Dat optreden was te gek. Toen dachten we: laten we toch proberen om op tournee te gaan met de blazers erbij. Dat was eigenlijk te duur, maar we hebben het wel gedaan.”

De derde van dEUS  


Het album The Ideal Crash van dEUS bestaat 20 jaar. Reden voor de Belgische band om een uitgebreide Europese anniversary tour te organiseren. Hoe kijken de enige twee mannen van het eerste uur, frontman Tom Barman en violist/toetsenist Klaas Janszoon, terug op hun derde album?

“Is het voor de VPRO-gids? Jullie waren toen de enige die geen goede recensie hadden van de plaat haha”, zo luidt de hartelijke ontvangst van Tom Barman in de oefenruimte van dEUS te Antwerpen. De repetitie is zonet beëindigd met een vurige uitvoering van Dream Sequence #1, het meeslepende slotnummer van prachtalbum The Ideal Crash. Zo, is dat ook weer rechtgezet twintig jaar na dato …

Barman (47) is eigenlijk niet zo van het terugblikken. “Nee, totaal niet. Van alle eerdere platen van ons hebben we een anniversary geweigerd. Maar voor The Ideal Crash heeft het management ons vrij gemakkelijk kunnen overtuigen. De plaat is twintig jaar geleden opgenomen en erg belangrijk voor ons geweest. We hebben er exact een volle namiddag over moeten nadenken.” Violist en toetsenist Klaas Janszoon (met Barman de enige muzikant van het eerste uur) voegt toe: “Ik denk dat het initiatief voor een anniversary-tour vanuit de Ancienne Belgique is gekomen: zij programmeren een reeks met rewinds.” In de Brusselse concertzaal treedt dEUS eind mei acht aaneengesloten dagen op met The Ideal Crash Anniversary Tour, slechts onderbroken door één rustdag.

Marcel Veenendaal voelt zich nu gewaardeerd en gerespecteerd


DI-RECT zit midden in hun theatertournee Rolling with the punches. Een goed moment om met zanger Marcel Veenendaal van gedachten te wisselen over heden, verleden en toekomst van de populaire Haagse formatie. “De balans in de band is heel goed.”

“Ik vind het niet per se een voordeel om thuis te spelen,” vertelt zanger Marcel Veenendaal van DI-RECT in de schouwburg van Rijswijk, waar de Haagse band vanavond optreedt . “In mijn perceptie is spelen in de eigen stad zelfs een zwaardere wedstrijd. Ik krijg dan vaak het gevoel alsof mijn moeder me vraagt: “Speel dat ene liedje nog eens voor je tante.” Bij een thuisconcert zitten er altijd veel dierbaren en bekenden in de zaal, en die geven meestal ongefilterd hun mening.”

Maar veel reden tot zorg is er niet, zo enkele uren voor de dertiende show van de theatertournee van DI-RECT. De volledige tour was immers al uitverkocht voordat de mannen hun eerste optreden uit de serie gaven. Veenendaal: “In 2015 speelden we in Almere tijdens onze theatertour nog voor 50 man. Sindsdien hebben we een flinke groei doorgemaakt: bij deze tour doen we 26 steden door het hele land aan. En het geeft wel een fijn gevoel om nu de bus in te stappen en in een warm bad te duiken. En het is echt niet zo dat we worden doodgeknuffeld door de media. Maar veel mensen genieten blijkbaar van onze optredens.”

“Een optreden is niet compleet zonder 'A Boy Named Sue'


Vrijdag speelt Def Americans Johnny Cash Tribute in Fluor vijftig jaar na dato het beroemde album Johnny Cash at San Quentin uit 1969. Net als zijn voorganger At Folsom Prison is het een ruwe en rauwe registratie van een optreden van Johnny Cash in een zwaarbewaakte gevangenis. Zanger/gitarist Elco Weitering van Def Americans spreekt over The Man in Black.

Hoe kwam je met Johnny Cash in aanraking?
“Mijn vader draaide zijn platen. Ook probeerde hij liedjes van het Folsom album op elektrische gitaar te spelen. Dat vond ik heel spannend: een elektrische gitaar in huis en die nummers. Zelf ben ik rond mijn 16e begonnen met gitaarles. Op mijn eerste elektrische gitaar speelde ik punkrock en metal. Toen ik later die oude liedjes weer hoorde, kwam alles weer terug. Dat was ten tijde van de eerste plaat van American Recordings. Ik dacht: dat kan ik ook wel zingen. In eerste instantie ben ik er alleen mee begonnen op feestjes. Maar al snel kreeg ik de band mee om in een plaatselijke kroeg Cash covers te gaan spelen. Dat ging zo goed dat we er mee zijn doorgegaan.”

Wat spreek je het meest aan in zijn muziek?
“Hij was alom aanwezig in de jaren 60 en 70. Voor mij is hij ook de eerste echte cross-over artiest, die vanuit een dichtgetimmerde muzieksoort andere dingen in zijn muziek probeerde te krijgen. Zijn covers zijn heel divers: die variëren van Bob Dylan, Ray Charles tot Nine Inch Nails. Ook begon hij met het opnemen van conceptplaten voordat dat een thema was. Zo heeft hij een plaat gemaakt over een virtuele treinreis door de VS. Tussen de nummers door praat hij alle stations aan elkaar.”

Van het korte werk naar de lange adem 


‘De zaak Tom’ is de eerste roman van Frank Heinen, die vooral bekend is van zijn korte verhalen en columns over sport. Het hoofdpersonage besluit – met de beste intenties – zijn dove, zwijgende broer uit diens zorginstelling weg te halen. Samen bezoeken ze plekken uit hun jeugd. Maar de roadtrip verandert in een vlucht die een nationale woede ontketent. “Het schrijven van een roman smaakt naar meer”, aldus Heinen.

Gisteravond maakte hij zijn acteerdebuut op de nationale televisie, zo meldt Frank Heinen olijk op zijn Facebookpagina. In de door hem verzorgde slotrubriek van het voetbalpraatprogramma Studio Voetbal, ‘Eindsignaal’, neemt hij kort plaats in de kappersstoel van voormalig voetballer Kees Bregman, die voor zijn loopbaan als kapper in de jaren ’70 en ’80 furore maakte als verdediger in de Duitse Bundesliga. Eind jaren ’80 bracht Bregman twee jaar door in de gevangenis vanwege de verkoop van cocaïne. Het zijn dit soort sportverhalen die de Utrechtse schrijver interesseren: hoe ga je verder met je leven na het beëindigen van een sportcarrière? Dat Frank Heinen gisteravond zelf kortstondig in beeld verscheen in het filmpje aan het eind van Studio Voetbal is een unicum, want hij werkt voornamelijk buiten de schijnwerpers aan zijn vele (sport)verhalen en columns voor o.a. de Volkskrant, HP De Tijd, Hard Gras en De Muur.

Foto: Tessa Posthuma de Boer
De lezers kennen je vooral van je korte verhalen en columns over sport. Is het schrijven van een roman je een beetje bevallen?
“Ik ben er trots op dat het me gelukt is. Het was een droom om ooit een roman te schrijven. Maar het was wel een heel intensief en vermoeiend proces. Ik ben er vier jaar mee bezig geweest. In de laatste fase heb ik me opgesloten in een huisje in Drenthe, zonder deadlines, internet of andere afleiding. Het was niet heel leuk om daar alleen te zitten. Soms was ik het helemaal beu en dacht ik: ik stop ermee. Maar dat hoort bij het schrijven van een eerste roman denk ik. Bij een derde of vierde boek weet je dat je daar wel doorheen komt en kun je het meer relativeren.”

Yamato drummers: 2 kg zweet per uitvoering


In april en mei treden de Japanse YAMATO Drummers op in Nederland met de voorstelling “Passion of JHONETSU”: een atletisch en muzikaal spektakel met naast de drums, veel aandacht voor kostuums, vormgeving en belichting.


Speciaal voor de twee aanwezige journalisten geeft het gezelschap alvast een twintig minuten durend voorproefje van wat de bezoekers van hun show kunnen verwachten. De opkomst van de mannelijke én vrouwelijke drummers in het donker, met lampionnen in hun hand en met hoge zang en langzaam aanzwellend getrommel, is nog wat onheilspellend. Exotischer, en ook vrolijker wordt het als er een Japanse fluit te horen is en de Yamato drummers al trommelend op hun grote drums een ingewikkelde Japanse dans ten uitvoer brengen. Wat volgt is een indrukwekkend ritmisch en fysiek spektakel, culminerend in een climax met een soort van oerkreten.

De Yamato drummers bestaan uit 6 jonge vrouwen en 6 jonge mannen. Ze reizen de wereld over als een hechte groep die alles zelf bedenken en creëren. Van muzikale composities, choreografie, theaterproductie, licht, geluid en techniek tot kostuums, visagie en decor. Zelfs de ‘bachi’ (drumstokken) die zij gebruiken tijdens de voorstelling maken zij zelf. Het AD sprak met een van de zes percussionisten, Gen Hidaka.

dinsdag 20 augustus 2019

"Als Utrecht een historisch museum had gehad, was Hoog Catharijne er nooit gekomen"


Een Utrecht Historisch Museum op de plek waar nu het UCK zit, op Domplein 4. Dat is waar filmmaker en bioscoopexploitant Jos Stelling voor pleit: “Uit liefde voor Utrecht moeten we voorkomen dat het pand van het UCK in handen valt van het projectontwikkelaar-wezen. Het moet van de stad blijven.” Kunsthandelaar Marcel Gieling en historicus Arjen den Boer geven ook hun mening.


Waarom moet er in Utrecht een historisch museum komen?
“Iedere zichzelf respecterende stad heeft een historisch museum, of het nou Den Haag, Delft, Zaandam of Den Briel is. En als Utrecht een historisch museum had gehad, was Hoog Catharijne er nooit gekomen. Het gaat om bewustzijn en liefde voor de stad. Een stad van 2000 jaar laat zich niet in 50 jaar twee keer verbouwen.”

Hoe is het idee voor een Utrechts museum ontstaan?
“Met een aantal mensen uit de stad spreek ik daar af en toe over. Eigenlijk is het begonnen toen het rechtsgebouw in de Hamburgerstraat leeg kwam te staan. Het leek een fantastisch plan om op die plek een combinatie van het archief en een historisch museum te verwezenlijken. Dat heb ik toen aangekaart bij de politiek en geleerd dat je dat dan niet moet doen. De partijpolitiek zorgt voor vreemde mechanismen en voor we het wisten werd dat prachtige pand verkocht aan een projectontwikkelaar. Nu zit alleen het archief daar, met een hotel en een restaurant. Doodzonde!”

Iets van Elvis


In uitgave 18 van zijn ‘onregelmatig verschijnend periodiek’ Almost in Elvis bundelt schrijver Dennis van Tiel een aantal reisverhalen over Elvis Presley en de VS. “Hij is een inspiratiebron voor mij waar je ook om kunt lachen.”


Hoe is je fascinatie voor Elvis Presley ontstaan?
“Als kind zag ik op tv een uitzending van Countdown met een serie over artiesten en hun geschiedenis. Ik kende alleen maar videoclips en vond het fascinerend om te zien hoe muzikanten er in het echt uitzagen. De Elvis van 1977 in dat programma was niet op zijn best overigens: dik, met een opgeblazen gezicht en in een raar pak. Maar mijn fascinatie voor hem is toen wel ontstaan.”

Wat spreekt je zo aan in Elvis?
“Het is meer zijn levensverhaal dan zijn muziek. Zijn leven van armoede, verslaving, geluk en faam kun je spiegelen aan Amerika. Een mooie samenkomst van zaken die zich ook in de VS afspelen. Van fame en fortune naar aftakeling. Ik vind zijn muziek ook mooi hoor, zijn films wat minder. Maar die zijn wel cult nu.”

dinsdag 9 juli 2019

Marike Jager is terug met een nieuw geluid


Ze heeft al een carrière van vijftien jaar achter de rug met vier albums en evenveel Edison nominaties. Maar na haar laatste album, The Silent Song uit 2014, was het lange tijd stil rondom singer-songwriter Marike Jager. Na de zomer verschijnt een nieuwe cd Hey Are You OK.

Foto: Hollandse hoogte
“Ik kon in het hele huis geen koekje meer vinden,” verontschuldigt echtgenoot (en voormalig toetsenist van de band) Henk Jan Heuvelink zich als hij koffie brengt. “Heb ik die allemaal opgegeten van de zenuwen?”, reageert Marike Jager lachend. Enige nervositeit bij de zangeres is wel verklaarbaar omdat ze vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer op het podium staat. In Gouda is de try out van haar nieuwe album ‘Hey Are You OK’ dat na de zomer zal verschijnen. Jagers vorige cd, The Silent Song, dateert alweer van 2014. In de tussentijd was haar aandacht voornamelijk gericht op het ter wereld brengen, en opvoeden van drie kinderen.

Miss Montreal gaat meer genieten van het leven


Miss Montreal, de band van de Amersfoortse Sanne Hans, komt met haar vierde programma naar de Nederlandse theaters. In ‘Fu-Fu-Fu-Fuck it’ staan alle ervaringen centraal die Sanne de afgelopen twee jaar opdeed. De aftrap van haar tournee vindt plaats in De Flint.

Het is bijzonder zeker om je voorstelling te beginnen in je thuisstad …

“Ja, dat is natuurlijk erg leuk. In 2015 stond ik voor de eerste keer in De Flint. Het publiek is altijd erg enthousiast in Amersfoort, of je hier nu wel of niet woont overigens. Maandag ga ik er al de lampen ophangen en het geluid doen. Het is fijn dat ik daarvoor niet naar Harderberg hoef. Ik ga er lopend heen, en kruipend terug haha”

Foto: Mark Uyl
De titel van je show is Fu-Fu-Fu-Fuck it’. Kun je die uitleggen?

“Ik heb 11 jaar geknokt voor mijn plekje in de Nederlandse muziekscene. Daarbij ben ik alleen maar bezig geweest met wat er beter kan. De laatste jaren heb ik het gevoel dat ik er ben. Ik ben wie ik ben en hoe ik ben. En ook al kom ik niet de hele tijd op tv, en heb ik niet altijd een hit: Ik doe mijn best, maar ik ga niet alleen nog maar werken, werken, werken. Ik ga meer genieten van het leven en maak me niet meer druk om wat de mensen in de muziekwereld van me denken. Ik heb zoiets van: Fuck it!”

De helende werking van muziek


Lalalalove heet de theatervoorstelling van Janne Schra, waarin ze persoonlijke verhalen combineert met de mooiste liedjes uit dertien jaar Room Eleven, Schradinova en solo. 

“Alle liedjes die ik speel hebben bij het schrijven ervan gezorgd dat ik me beter voelde. Ik hoop dat ze bij het publiek hetzelfde effect hebben,” vertelt Janne Schra vlak voor de generale repetitie in theater Aan de Slinger in Houten. Ze begint haar theatervoorstelling met “een stukje Mindfullness”: “Ik zeg tegen de mensen: laat je lekker in je stoel zakken en adem in, adem uit. En denk er aan: het is goed waar je nu bent, je hoeft nergens heen. Maar ik weet heel goed hoe lastig het is om je hoofd helemaal leeg te maken. Het doel is om het publiek via een paar diepe dalen met een roze bril de zaal uit te sturen”.

De titel van de voorstelling ‘Lalalalove’ was snel bedacht. “Veel van mijn liedjes gaan over de liefde, of het ontbreken ervan. Daar wilde ik een verhaal overheen leggen. Ik voelde dat dertien jaar podiumervaring hier goed in zou passen.” Samen met het publiek gaat ze op zoek naar de fijne stofjes in het hoofd. “Denk aan endorfine, adrenaline en oxytocine. Ik ben een soort anti-depress- diva voor de mensen in de zaal.” Depressief is ze zelf nooit geweest, maar ze heeft wel genoeg ups-and-downs meegemaakt, “en met behoorlijk diepe dalen.” Maar gelukkig is er de muziek: “Ik denk zeker dat muziek een helende werking heeft en het schrijven van liedjes eigenlijk een soort zelf-therapie is.”

Erik Mesie zingt Toontje Lager


Toontje Lager, één van de populairste Nederlandstalige bands van begin jaren tachtig, staat na meer dan dertig jaar in een vernieuwde samenstelling en aangevoerd door zanger Erik Mesie weer op het podium.

Een olijk filmpje op zijn Facebookpagina: “Hallo, daar ben ik weer. Het was supergezellig. En je raadt het al, hier in Hengelo was ‘Lente in Twente’ een groot succes. Echt iedereen zong het mee!” Vanachter zijn stuur onderweg naar huis becommentarieert Erik Mesie de avond van een optreden met zijn nieuwe band.

‘Lente in Twente’ is een van de bekende nummers uit de succesvolle periode van Toontje Lager, begin jaren tachtig. Andere evergreens zijn: ‘Net als in de Film’, ‘Stiekem gedanst’ en ‘Zoveel te doen’. Samen met Het Goede Doel en Doe Maar was Toontje Lager verantwoordelijk voor het plotse succes van Nederlandstalige pop. “Het was nieuw en bijzonder wat wij deden. En het had iets spannends en sprankelend. Daarom zijn veel van die liedjes in het collectieve geheugen bij mensen gaan zitten.”

De liedjes van Toontje Lager gingen vaak over liefde en hunkering. Een terugkerend thema was de vaak vruchteloze poging van een (puber)jongen om met een meisje in contact te komen. “In het op de hak nemen van machogedoe kon ik me goed vinden. Vroeger durfde ik ook alleen maar naar meisjes te kijken. Ik vond het eng om ze aan te spreken,” vertelt Mesie. En dus was een lied als ‘Stiekem gedanst’ hem op het lijf geschreven, hoewel het (net als bijna alle nummers van Toontje Lager) is geschreven door toetsenist Bert Hermelink. Op het podium voelde de zanger zich meer senang. “Daar was ik mijn verlegenheid kwijt en voelde ik me vrij. Optreden werkte voor mij verslavend.”

zaterdag 2 maart 2019

Barokzusjes


De eeneiige tweeling Tineke en Judith Steenbrink is al van jongs af aan gegrepen door Barok. Met hun avontuurlijk orkest Holland Baroque gaan ze verrassende samenwerkingen aan. ‘Die eeuwenoude muziek is voor ons springlevend.’


‘We weten niet anders,’ zegt Judith. De vraag luidde: is het een voordeel om met je tweelingzus in een orkest te spelen? ‘We zijn een soort communicerende vaten,’ vult Tineke aan. ‘Als Judith minder tijd heeft om iets uit te werken, doe ik het – en andersom.’

Als meisjes hadden Judith en Tineke Steenbrink al een gemeenschappelijke voorliefde voor klassieke muziek en met name Barok. Die werd gevoed door een muzikale vader, die in een koor zong en zelf muziek schreef. ‘Ons ouderlijk huis stond vol met instrumenten en de keukentafel lag altijd bezaaid met partituren,’ vertelt Tineke in haar woning aan het Domplein. Vanaf hun zevende nam hun vader de zussen mee naar talloze klassieke concerten. ‘Mij is vooral een optreden van Jaap van Zweden met Vivaldi bijgebleven. Overweldigend!’, herinnert Judith zich. Tineke raakte als kind in de ban van een festival rondom Monteverdi.
Fotograaf: Ronald Knapp

Van enige dwang van huis uit was geen enkele sprake, benadrukken ze allebei. Hun enorme passie komt uit henzelf. Judith: ‘Het is onverklaarbaar waarom wij die fascinatie wel hadden en onze zussen en broers niet.’ Judith: ‘Dat is de magie van het leven, toch? Wij hadden de drive om elke dag onze muziek te oefenen, Tineke op orgel, ik op viool, terwijl de andere kinderen in ons huis advocaat of geoloog zijn geworden.’

Duelleren op het scherpst van de snede


Samen met acteur Gijs Scholten van Asschat en trompettist Eric Vloeimans brengt flamenco gitarist Eric Vaarzon Morel een reprise van Duende, een muzikaal en poëtisch theaterprogramma over Spanje, Portugal en Zuid-Amerika.

“The good, the bad and the ugly”, vermeldt de flyer van de voorstelling. Het lijkt, zeker in combinatie met de drie boeventronies, een verwijzing naar de spaghettiwesterns van Sergio Leone. “We hadden eerst een foto die we te braaf vonden. Deze setting van een shootout past goed bij de omschrijving dat we ‘duelleren op het scherpst van de snede’. Maar we gaan niks spelen van Ennio Morricone hoor,” vertelt Eric Vaarzon Morel.

‘Duende’ is de titel van de theatervoorstelling van flamencogitarist Eric Vaarzon Morel, jazztrompettist Eric Vloeimans en acteur Gijs Scholten van Asschat. Er hangt een zweem van mystiek rondom het begrip ‘duende’. Flamencomuzikanten vinden het vaak lastig om onder woorden te brengen wat de exacte betekenis is. Het heeft in ieder geval te maken met een gemeenschappelijk gevoel van muzikant en publiek tijdens een optreden. “Je kunt ‘duende’ wel vergelijken met het kippenvelgevoel. En dat gevoel kan net zo goed ontstaan bij een rockband of bij liederen van Schubert,” vertelt flamencogitarist, en nuchtere Amsterdammer Eric Vaarzon Morel.

Jazzmannen pur sang

Beiden hebben ruimschoots hun sporen verdiend: dichter/performer Jules Deelder en tenorsaxofonist Boris van der Lek. Samen met een gelouterde band serveert dit Rotterdamse duo op 15 februari in de FLUOR een portie jazz, blues en ballads, met tussendoor verhalen en gedichten van Deelder.

“Ja, Jules is inderdaad wat moeilijk bereikbaar,” beaamt saxofonist Boris van der Lek als ik hem vertel over mijn vergeefse poging om contact te krijgen met de Rotterdamse dichter. “Hij gebruikt geen telefoon en geen computer.” Over de muzikale capaciteiten van Deelder heeft hij niks dan lof. “Het is geweldig hoe Jules zich heeft ontwikkeld van performer/dichter tot muzikant. Hij is een uitstekende slagwerker geworden en hij zingt ook goed. Ik zou willen dat ik kon schrijven zoals hij drumt,” vertelt Van der Lek.

De twee spelen al 32 jaar samen, sinds hun ontmoeting op Boulevard of Broken Dreams. Deelder is de jazzman pur sang en schreef er boeken over, Van der Lek is iets breder georiënteerd: “Jazz is voor mij de alomvattende muziekstijl van alles wat ik mooi vind: blues, country, rock and roll en jazz dus. Jazz is een prachtig woord, maar het zegt niks verder.”
In de Fluor, Amersfoort.

Volgens Van der Lek beschikt de inmiddels 74-jarige Deelder over meer energie dan de rest van de band bij elkaar. “Hij is nooit een dag ziek, dat is echt heel bijzonder. We moeten hem soms een beetje afremmen, hij is net een jonge hond.” Een anekdote van manager Van ’t Groenewout onderstreept dit: “Tijdens een recent optreden in Haarlem, na de uitgebreide tweede set en de toegift, vond Boris het wel mooi geweest. Jules riep: "Ik ga niet van het podium. SPELEN!" Moest Boris er weer tegenaan. En ook in De Kroepoekfabriek, afgelopen zaterdagavond, bleef Jules nog even mokken op het podium: "Ik wil doorgaan!" 

Verlangen naar de lente


Rowwen Hèze is begonnen aan weer een nieuwe concerttour. De optimistische titel van de tournee, ‘Voorwaartsch’, mooie nieuwe liedjes en een fonkelnieuwe oefenruimte zorgen voor de broodnodige energie vooraf, zo vertelt zanger Jack Poels.

Geconfronteerd met de debuut cd van Rowwen Hèze uit 1990, ‘Blieve Loepe’, die voor de verslaggever fungeerde als prettige automuziek onderweg naar het Noordlimburgse America, reageert hij enthousiast: “Leuk, hier begon het allemaal mee ja. En er staan toch niet de minste nummers op. ‘Tuba’ spelen we nog steeds, net als ’n man & ‘n vrouw. ‘Dansen’ is een livefavoriet van de band en ‘Blieve Loepe’ is misschien wel ons beste nummer. We waren in die tijd al blij als we met carnaval ergens een optreden hadden,” vertelt Jack Poels lachend.

Het liep anders met de formatie die aanvankelijk garant stond voor onvervalste feestmuziek, (Los Limbos werd de band indertijd genoemd), maar gaandeweg steeds vaker de verstilling opzocht. Na de doorbraak op Pinkpop in 1992 volgden er talloze optredens op festivals, in popzalen en (later) in theaters. Ook is de Limburgse band meermaals onderscheiden. En nu is het weer tijd voor wederom een concerttour door het hele land, die zoals elk jaar uitmondt in een groots slotoptreden in hometown America. 

Hoe slaagt de band er in om zich steeds weer op te laden voor een nieuwe reeks optredens? “De titel van de tournee, ‘Voorwaartsch’, is natuurlijk een geweldige houvast voor mij: Een kapstok om alles aan op te hangen. Ik was ook een beetje klaar met alle jubilea en terugblikken vanwege ons dertigjarige bestaan. We moeten voorwaarts,” vertelt Poels.

Wat ook helpt om met een fris gemoed weer de podia op te gaan, is de fonkelnieuwe oefenruimte van Rowwen Hèze in America. “Sinds een half jaar is dit ons nieuwe hoofdkwartier. We hebben alles zelf ingericht en geschilderd. Dat voelt ook als een nieuwe start en het inspireert ons weer voor nieuwe liedjes. Ik wilde al een bord ophangen met Vitamine P er op, met de P van positief.” Gisteren was hier een vergadering van de voltallige band. “We zijn als een karavaan die weer vertrekt en nieuwe wegen inslaat. We hebben er veel zin in en voelen ons gezegende mensen met een mooie plaat in het verschiet. Alle neuzen staan voorwaarts.”

Dan weer te blij, dan weer te ernstig


Binnenkort staat Raymond van het Groenewoud in ons land met zijn solovoorstelling Kreten en Gefluister. Vrolijke meezingers en intieme luisterliedjes zullen elkaar zoals gebruikelijk afwisselen.  

Hij heeft een haat-liefde verhouding met Nederland. “Hollanders kunnen nogal luidruchtig zijn en hebben over alles een mening.” In 1996 schreef Van het Groenewoud al het lied “Ik hou van Hollanders”, met de tekstregels: “Ze hebben gelijk/ Ze lopen rood aan/ Ze hebben gelijk/En daar komt het op aan.”

Enigszins paradoxaal is het wel dat Raymond van het Groenewoud afstamt van Nederlandse ouders. Hij werd geboren in de omgeving van Brussel, maar woonde als puber enkele jaren in Amsterdam-Zuid. “Ik heb daar mijn beste jeugdjaren beleefd en voelde me er helemaal thuis. Ik beschouw me ook als een Amsterdammer, hoe raar dat ook klinkt.” Hij overweegt er nog eens een lied over te schrijven. “Ik wil niet klef zijn, maar ik zou er in principe wel graag van willen getuigen dat ik bij Amsterdam hoor.“

Een half decennium staat Van het Groenewoud inmiddels op de podia van België en Nederland. Zijn grote doorbraak beleefde hij met de klassieker ‘Meisjes’, afkomstig van het album ‘Nooit meer drinken’ uit 1977. “Een van de mooiste momenten uit mijn carrière was het telefoontje van de platenfirma toen ik voor eerste keer een Gouden Plaat had. Opeens ging het geweldig met wat ik me allemaal bij elkaar had gedroomd.” Van het Groenewoud was niet meer louter bekend bij “een handvol intellectuelen die mij gedoogden in de wereld van de kleinkunst”, maar ook bij de jongens en meisjes van het Lyceum. “Het kreeg een Rolling Stones gehalte.”

Wat volgde was een lange stoet van hits, zoals Je veux de l’amour, Vlaanderen Boven, Brussels by Night, Liefde voor Muziek, Chachacha en Twee Meisjes. Het contrast in zijn oeuvre tussen uitbundige feestnummers en ingetogen, poëtische liedjes is evident. “Ik hou van die afwisseling. De ene persoon vindt dat ik te ernstig en te filosofisch ben, de ander vindt me weer te absurdistisch en te blij. Maar ik trek het me niet aan hoor,” vertelt hij aan de keukentafel in zijn woning in Brugge, met prachtig uitzicht op de Spiegelrei en de oude binnenstad.

Losgaan op clubmuziek uit de 90’s en de 00’s


Liefhebbers van dance uit de 90’s en de 00’s komen helemaal aan hun trekken op de wintereditie van Gelderpop in Nijkerk. In de zomer was er al het zeer geslaagde Gelderpop op recreatiegebied Zeumeren in Voorthuizen, maar dit wordt een heel ander evenement, vertelt organisator Huub van de Vecht.

Wat is het grote verschil tussen beide edities?
De buiteneditie in de zomer was meer op pop gericht met bands als Miss Montreal en Blof.  Het thema is nu de 90’s en de 00’s, met artiesten en dj’s als Paul Elstak,  Def Rhymz,  DJ Jean en Johan Gielen. Het wordt een gaaf spektakel met een enorme lichtshow . We gaan terug naar de oude discosfeer!

Vertel eens wat meer over de programmering …
Er zijn twee podia: een main stage en een club stage. Op de mainstage treden grote eurodance live- acts op uit de jaren 90 en 00, zoals Twenty 4 Seven, T-Spoon en zoals gezegd Paul Elstak en Def Rhymz.  De clubstage is meer gericht op dj’s en de clubmuziek uit die tijd. Erick E is een bekende dj uit Club ROXY in Amsterdam, DJ Jean is een grote naam van Club de IT in Amsterdam en Johan Gielen was een tranceheld in de jaren 90.

Liedjes over voetbal


Meindert Talma, de onbekendste popster van Nederland, brengt een album uit met elf liedjes over eigenzinnige voetballers en trainers. 

Eerst maar eens informeren naar die wat archaïsche albumtitel, Balsturig: “De voetballers en trainers in de liedjes zijn allemaal personen met ‘een kop erop’, met een eigen karakter dus. ‘Balsturig’ betekent eigengereid, koppig. En er zit het woord ‘bal’ in natuurlijk,” vertelt de boomlange Meindert Talma in zijn pittoreske woning in het Groningse Noordhorn.

In een elftal liedjes bezingt Talma de eigenzinnige karakters van o.a. Arjen Robben, Robin van Persie, Louis van Gaal en Johan Cruijff, maar ook van minder bekende namen als Abe van den Ban en Jan Blijham. 

Sommige voetballiedjes lagen al enige tijd op de plank. “Die over het fietsen van Robben en de snoekduikkopbal van Van Persie heb ik gemaakt tijdens het WK van 2014,” vertelt Talma. Andere liedjes zijn ontstaan bij voetbalavonden waar Talma sinds 2012 na het verschijnen van zijn eerste voetbalalbum Eenmaal oranje (over eenmalige internationals als André Hoekstra, Bert van Marwijk en Oekie Hoekema) regelmatig voor wordt gevraagd. “Die avonden worden georganiseerd door het hele land. Zo heb je bijvoorbeeld ‘Bier en Ballen’ in Breda en ‘De bal is rond’ in Winschoten. Het is altijd leuk om dan een nieuw liedje te schrijven.” 

vrijdag 1 maart 2019

“Mensen vullen hun tijd met criminaliteit”


Strafrechtadvocaat Mr. Gerard Spong komt op 18 januari naar de Flint met zijn theatercollege ‘In vertrouwen’, waarin hij vertelt over zijn leven en carrière.

Spong zit intussen veertig jaar in het vak en werd zeven keer uitgeroepen tot Nederlands beste advocaat. Wat is het grootste verschil tussen spreken in de rechtszaal en in een theater? “In de rechtszaal word ik met enige regelmaat onderbroken, dat is in het theater niet het geval. Dat maakt het iets rustgevender voor mij. De bezoekers kunnen na afloop wel vragen stellen.”

fotograaf: Emma Pille
Sinds oktober vorig jaar staat Spong in het theater en dat bevalt hem prima. “Ik ben van beroep advocaat en geen entertainer, maar het is altijd boeiend om te spreken over heikele dilemma’s en omstandigheden in mijn vak.” De reacties zijn veelal lovend. Zijn theatercollege krijgt volgens Spong nog meerwaarde omdat een deel van de onderwerpen die hij bespreekt dagelijks de kranten haalt. “Dat wist ik natuurlijk niet toen ik de teksten schreef. Maar een onderwerp als de geheimhouderstelefoon van advocaten is nu heel actueel in de zaak Holleeder. En ik behandel ook zedendelicten en problemen met MeToo gevallen. Toevallig sta ik nu de heer Gosschalk bij: het grootste MeToo geval van Nederland.”

Lady of folk denkt niet aan stoppen


Judy Collins komt in januari 2019 naar ons land voor twee concerten. Op 16 januari geeft ze een concert in het Paard in Den Haag en 17 januari in TivoliVredenburg in Utrecht. Collins heeft intussen vijftig albums en diverse awards en nominaties achter haar naam.

Waarom heeft u de Nederlandse fans zo lang laten wachten? 

“Dat moet je aan mijn agenten en managers vragen. Ja, ik was er voor het laatst in de jaren 60 of 70, dat weet ik niet meer precies. Waarom hebben ze me eigenlijk nooit eerder gevraagd om weer eens in Nederland op te treden? Haha. Voor mij was er geen speciale reden voor en ik kom er graag terug. Ik heb goede herinneringen aan Nederland en kijk er erg naar uit. Het is een mooi land. “

U bent altijd erg politiek betrokken geweest. Hoe was het om in uw eigen land, waar Trump tegenwoordig de scepter zwaait, het kerstfeest te vieren?

“De kerst op zich was zeer geslaagd, met veel feestjes, lekker eten en veel vrienden. Ook ben ik nog naar de kerk geweest waar een jongenskoor Saint Thomas zong: dat was prachtig! Door Trump wordt het leven wel moeilijker hier inderdaad, maar wij Amerikanen zijn in staat om er met een positieve blik naar te kijken. We maken er iedere dag het beste van. Er zijn meer moeilijke tijden geweest voor ons land en toen zijn we ook optimistisch gebleven. Het is belangrijk dat we de principes waar ons land op gebaseerd is in stand houden. Ik heb ook een ketting om de nek met de tekst ‘Bied weerstand’, die me daar dagelijks aan herinnert. Er hangt politiek gezien trouwens een verandering in de lucht.”

Het succes komt nog, of niet


Groot Succes 2 is de titel van de nieuwe show van taalkomiek Ronald Snijders. Het is de opvolger van een show die misschien nog komt, en misschien ook niet. “Ik borduur in feite voort op het succes dat wellicht nog moet komen.”

“Of ik wel eens een oudejaarsconference zou willen doen?” Ronald Snijders moet even nadenken. “Ik vind het uiteindelijk leuker om iets te maken dat langer meegaat dan de waan van de dag of het jaar.” Maar goed, als hij er dan toch ooit voor gevraagd zou worden: “Dan zou ik het op mijn eigen manier doen en bijvoorbeeld een heel eigen draai geven aan een woord als ‘blokkeerfries’. Dat dit dan een stugge Fries is die voortdurend dwarsligt, ook bij vergaderingen en zo.”

Ronald Snijders is geen cabaretier in de klassieke zin van het woord. Absurdist is wellicht een betere omschrijving. In zijn shows hoor je hem zelden reppen over actuele kwesties. “Op Twitter doe ik dat wel. Maar over het algemeen gaat het meer over mijn binnenwereld dan over de buitenwereld. De buitenwereld is wel een inspiratie, maar via een een rare trechter in mijn hoofd komt alles er dan weer heel anders uit.” Hij voelt zich meer verwant met de doordachte humor van Herman Finkers dan met cabaretiers die de grappen op hun publiek afvuren. Andere grote voorbeelden? “Monty Python, Toon Hermans en André van Duin.”

Bitterzoete Route om bewustwording te creëren


Sinds oktober vorig jaar is er een een wandelroute langs twaalf straten in Lombok met een omstreden naam, zoals de JP Coenstraat en de Van Heutsztstraat. De bedoeling: het onderstrepen van de onfrisse kanten van Neerlands koloniale verleden. 

De Bitterzoete Route is een initiatief van de werkgroep Gepeperde Straten (bestaande uit activisten, studenten en politiek actieve leden) en de gemeente Utrecht. Studenten van de Universiteit van Utrecht deden, voorafgaand aan het uitstippelen van de route, onderzoek naar de straatnamen in combinatie met het koloniale verleden van Nederland. Fiona Frank van de werkgroep Gepeperde Straten had het liefst gezien dat de bordjes veranderd zouden worden, maar zover wil de gemeente vooralsnog niet gaan. “Dit is een eerste stap. Ons belangrijkste doel is om bewustwording te creëren,” vertelt Frank in café Kopi Susu aan de Kanaalstraat.

Frank (bestuurslid bij Groen Links, maar, zo benadrukt ze: “Ik doe dit op persoonlijke titel”) woont intussen meer dan twintig jaar in Lombok. De straatnamen vielen haar vanaf het begin al op. “Maar toen was de tijd er nog niet rijp voor. Nu zie je dat scholen hun naam veranderen, zoals de J.P. Coenschool in Amsterdam.” Mensen moeten volgens haar gaan beseffen dat Jan Pieterszoon Coen meer was dan een heldhaftige ‘gouverneur generaal van voormalig Nederlands Indië’, zoals het straatbordje in de Lombokse straat vermeldt. “Hij was ook een genocidepleger. Het zou geen slecht idee zijn om dat erbij te vermelden, maar of er dan nog iemand in die straat wil wonen?”

De Kik brengt een ode aan Boudewijn de Groot


Samen met een 23-koppig orkest brengt De Kik viermaal de albums Voor de overlevenden en Picknick van Boudewijn de Groot integraal ten gehore. Zanger Dave von Raven over zijn grote held: “Ik sta soms met tranen in mijn ogen die liedjes te zingen.”


“Naast Armand was Boudewijn de Groot mijn eerste kennismaking met Nederlandstalige popmuziek. Ik heb hem op mijn zestiende ontdekt en Voor de overlevenden was mijn allereerste plaat, gekocht op de rommelmarkt.“ De zanger van De Kik was meteen verkocht: “De teksten, de muziek, de arrangementen: het klopte allemaal. En Lennaert Nijgh schreef over dingen waar ik als teenager ook mee in de weer was: meisjes, het eerste biertje, de liefde. Die teksten kwamen echt binnen, weet je wel.”

Von Raven vergelijkt het onafscheidelijke duo Lennaert Nijgh en Boudewijn De Groot (tot aan de dood van Nijgh in 2002) met een ander illuster tweetal uit de popmuziek: Lennon en McCartney. “Afzonderlijk waren ze al bijzonder goed, maar als die twee samen in een ruimte zaten, gebeurde er echt iets bijzonders. Dan waren ze geniaal.” Voor de overlevenden, het tweede album van Boudewijn de Groot met o.a. de bekende liedjes Het land van 'Maas en Waal', 'Testament' en 'Verdronken Vlinder', is het favoriete album van Von Raven. “Daar kan ik duidelijk over zijn: het is een van de beste popalbums ooit en klinkt nog op geen enkel moment gedateerd.”

Cabaretier Patrick Nederkoorn legt zichzelf langs de meetlat


Patrick Nederkoorn maakte vier jaar geleden de overstap van politiek naar cabaret. Nu staat hij met het programma Ik betreur de ophef op de planken, waarin hij zijn politieke ambities fileert. “Uit de liefde voor politiek komt de gene voort.”

“Zonder mijn regisseur Pieter Bouwman had ik deze voorstelling niet kunnen maken.” Cabaretier Patrick Nederkoorn zegt het meermaals tijdens het gesprek. Bouwman (Comedeytrain, Radio Bergeijk) was degene die hem dwong om tot de kern te gaan en nu eens een show over zichzelf te maken. “Nu moet je echt het onderste uit de kan halen,“ hield hij me steeds voor.”
Nederkoorn was net gekozen tot fractievoorzitter van D66 in Amersfoort, toen hij besloot om na vier jaar de politiek vaarwel te zeggen en zich volledig in te zetten voor het cabaretierschap.

In zijn nieuwe voorstelling fileert Nederkoorn de opgeblazen ambities die hij had als politicus. Meedogenloos, maar met humor. Hij wil wel erbij gezegd hebben dat de voorstelling niet alleen over politiek gaat, maar ook over liefde en schaamte. “Maar het gaat er vooral over hoe je jezelf kunt kwijtraken, en in een bepaalde wereld onoprecht kunt worden.”

Toen hij politieke uitspraken van zichzelf ging terugluisteren, ook op advies van Bouwman, moest Nederkoorn toch wel even slikken. “Ik dacht eigenlijk dat ik het best goed gedaan had in de politiek, maar daar ben ik van teruggekomen. Het is een systeem dat bij mij veel slechte eigenschappen triggert, zoals gladheid, het wegduwen van twijfel en het niet wezenlijk geïnteresseerd zijn.” Omdat hij ook in zijn privéleven te kampen kreeg met deze karaktertrekken, besloot hij dit onderwerp centraal te stellen in zijn theatervoorstelling . Een zoektocht naar oprechtheid.

The Yearlings terug met nieuwe cd


Na 14 jaar verschijnt er weer een nieuw album van The Yearlings, de Utrechtse americana-formatie die er na twee mooie albums in 2006 opeens de brui aan gaf.


"Nu wil ik ook dat we nooit meer uit elkaar gaan. We gaan door tot onze dood," vertelt zanger/gitarist Olaf Koeneman lachend in Het Gegeven Paard. "En mocht het een keer minder worden of we hebben geen inspiratie, dan stel ik voor dat we tijdje onder de radar gaan. Maar niet meer uit elkaar, dat was helemaal niet nodig." Na twee fijne albums was het in 2006 opeens gedaan met de Utrechtse altcountry-formatie, die nog in het voorprogramma stond van Ryan Adams en The Jayhawks.

Fotograaf: Rene Martens
Fakebook
Zo'n zes jaar heeft Koeneman de gitaar niet uit zijn koffer gehaald. "Ik ben andere dingen gaan doen, zoals films kijken." Hij probeerde het nog even met de nieuwe formatie Fakebook, maar zonder veel succes. Andere bandleden waaiden uit naar The Gasoline Brothers en Moskowicz. Was was toentertijd de reden om met The Yearlings te stoppen? "Ik had het gevoel dat de band stil stond en dat we weer net zo'n plaat zouden maken als de vorige. En dat wilde ik niet."

Theater om te verbinden


Bright Richards was een beroemd acteur in Liberia, totdat hij 20 jaar geleden naar Nederland vluchtte vanwege de burgeroorlog. Theater hielp hem een nieuw bestaan op te bouwen. Samen met schrijver /regisseur Ko van den Bosch en componist /muzikant Oleg Fateev maakte hij de komische en confronterende vertelling The Bright Side of Life.

In de Stadsschouwburg van Utrecht vertelt Richards dat hij zonet een stevig gesprek heeft gehad met de Utrechtse wethouder van Cultuur, Anke Klein. “Er moet veel meer aandacht komen voor dit soort verhalen, zodat ook mensen van andere culturen naar de schouwburg komen.” Aan het woord is een theatermaker met een missie.

foto: Roel van Berckelaer
The Bright Side of Life wil Bright Richards bewoners van AZC’s en inwoners van een stad met elkaar in contact brengen. “De voorstelling is een soort ‘matchmaking event’ tussen talentvolle asielzoekers en de stadsbewoners.” Te vaak blijven talenten van asielzoekers ongezien. “Voor veel nieuwkomers is netwerken het grote probleem. Ze willen heel graag iets doen en beschikken over genoeg capaciteiten, maar ze missen de connectie met het bedrijfsleven.” Idealiter worden tijdens de voorstelling asielzoekers met een bepaalde arbeidswens gekoppeld aan iemand die hem of haar hierbij kan helpen.

Bright side of life is intussen ruim een half jaar in de theaters te zien en kreeg veel positieve media-aandacht. Ook was er al een nominatie voor het Nederlands Theaterfestival voor de beste theatervoorstelling van het jaar in een kleine zaal. Uiteraard is Richards verguld met alle positieve respons, maar daar is het hem niet om te doen: “Artistieke waardering is natuurlijk belangrijk, maar het gaat mij toch vooral om de sociaal maatschappelijke kant. Dat het door de culturele elite wordt gezien als vooruitstrevend en geengageerd theater had ik niet verwacht, maar ik heb de voorstelling gemaakt om mensen met elkaar te verbinden.”

Eigenaar snackbar Elinkwijk kwam met de schrik vrij


Slechts gewapend met een koekenpan bood Xiaofeng Jin vrijdagavond weerstand tegen de twee messentrekkende overvallers van zijn snackbar in Zuilen. “Ik was wel boos, maar niet bang.”

Aan een tafeltje in zijn snackbar op de Lelimanstraat doet eigenaar Xiaofeng Jin (54) vrij kalm zijn verhaal. “Mijn vrouw en ik waren achter in de keuken uitjes aan het snijden. Het was net erg druk geweest, maar op dat moment was het even rustig. Via een camera die in de zaak hangt konden we wel in de gaten houden wie er binnen kwam.” Het was zijn vrouw die opeens riep: “Een overval!” Op de camerabeelden was te zien dat twee jongens met een capuchon de snackbar binnenliepen en dat een van hen een koffiekopje pakte en het op de grond stuk smeet.

Xiaofeng Jin in zijn snackbar.
Even zat de schrik er goed in, maar van paniek was bij het Chinese echtpaar geen sprake. Terwijl zijn vrouw 112 belde, liep Xiaofeng via de achterdeur van de keuken, en gewapend met een koekenpan, de straat op naar de voorkant van zijn cafetaria. “Door het raam zag ik dat een van de jongens probeerde om de kassa te openen, maar dat lukte niet. Toen ze mij zagen staan, begonnen ze te schreeuwen en kwamen ze ook naar buiten.” Een van de jongens zwaaide met een keukenmes. “Ik zei: kom maar! Hij dreigde even, maar liep toen weg.” Dat tafereel herhaalde zich bij de tweede jongen, die in de snackbar een mes had gepakt. “Weer zei ik: kom maar! Ik was wel boos, maar niet bang. Ik denk dat ze ook wel van mij zijn geschrokken.”

De stad als personage


De Utrechtse schrijver/dichter Mark Boog situeerde zijn laatste roman in Utrecht. Hij laat zijn hoofdpersonage zwerven door de stad die geteisterd wordt door zware stormen.

Het idee voor de roman is langzaam gegroeid, zo vertelt hij in een Utrechts café. "Ik was al langer van plan een boek te schrijven over buitenstaanderschap, wat weer voortkomt uit het idee dat gebouwen bezield zijn. Dat laatste is uiteindelijk niet in het boek terecht gekomen. Maar daar lag wel de kiem van dit verhaal."

Café de Waarheid gaat over een man die zijn avonden, samen met drie oude schoolvrienden, slijt in de gelijknamige kroeg. Op een dag wordt hij gedwongen om zijn huis te verlaten en moet hij zien te overleven in een stad die te kampen heeft met zware stormen en venijnige politiecontroles. Naast het station staan tentenkampen met vluchtelingen. Het heden, verleden en de toekomst zijn in de roman kunstig door elkaar vervlecht.

Boog is niet gaan zitten met een doortimmerd verhaal in zijn hoofd. "Ik laat me verrassen tijdens het schrijven. Het is ook een vorm van nieuwsgierigheid. Het begint ermee dat ik wil weten hoe ik zelf denk over buitenstaanderschap. Dat ga ik dan schrijvenderwijs uitzoeken."