Een halve eeuw geleden ...

50 jaar geleden vond het legendarische Woodstockfestival plaats. TivoliVredenburg blikt 16 augustus uitgebreid muzikaal terug. Yorick van Norden is organisator en zanger/gitarist van de gelegenheidsformatie die muziek van Woodstock gaat spelen.

Hoe is dit festival tot stand gekomen?
'Toen we vorig jaar bij elkaar zaten met onze band Stranger Brew en producent Thomas Bruining, bedachten we dat dit jaar het 50-jarig jubileum van het festival zou plaatsvinden. Aangezien het zo'n iconisch evenement is geweest en het tot de op de dag van vandaag invloedrijk is, leek het ons mooi om hier iets mee te doen.' 

Kun je iets meer vertellen over de opzet van de avond?
'We gaan werk spelen van diverse artiesten die bij Woodstock op het podium stonden en delen anekdotes over het festival, de artiesten en de liedjes. Maar de muziek staat centraal.'

Waarom is Woodstock zo legendarisch geworden?
'Woodstock is het eerste festival dat zo professioneel werd opgenomen. Later is het ook uitgebracht als film en LP-reeks en kon het evenement een enorm publiek bereiken buiten de bezoekers.' 

“Strijd tegen terreur moet gezamenlijk gevoerd worden”

Het boek ‘Tegen de Terreur. Hoe Europa veilig werd na Napoleon.’ van de Utrechtse hoogleraar en terrorismedeskundige Beatrice de Graaf is genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2019. De NUK sprak met Beatrice De Graaf over haar boek en de nominatie.

Is het een eer om genomineerd te zijn voor de Libris Geschiedenis Prijs?
“Dat is een gemakkelijke vraag: een enorme eer! Ik werk aan de Universiteit Utrecht en schrijf voor een wetenschappelijk publiek, maar eigenlijk vind ik het schrijven van een mooi geschiedenisboek dat door veel mensen wordt gelezen minstens zo belangrijk. Dat mijn boek is gekozen uit meer dan 300 boeken en bij de beste tien op de Longlist staat, vind ik fantastisch.”

Foto: David van Dam

Komt deze nominatie onverwacht voor u?
“Ja, al had ik het stiekem wel gehoopt. Mijn boek is best specialistisch en gaat over de periode net na Napoleon. Ook is het met ongeveer 400 pagina’s nogal dik en heb ik veel voetnoten toegevoegd. Ik hoopte op 3000 verkochte exemplaren, maar het zijn er al 14.000.”

Een anti-held met een mooi repertoire

De Utrechtse zanger Herman Pouderoyen (61 jaar) is afgelopen weekeinde overleden. De markante muzikant was een lokale bekendheid vanwege zijn doorleefde liedjes en zijn prominente aanwezigheid in het Utrechtse nachtleven.

Toen ik hem een jaar of twee geleden interviewde in zijn woning aan de Herenstraat, was hij bezig met de afronding van een nieuw album. De titel zou luiden: ‘Het mooiste moet nog komen.’ Het hoesje van de cd en de meeste tracks waren klaar, de financiering probeerde hij rond te krijgen door middel van crowdfunding. Dat bleek nog geen sinecure. Hij liet me die middag alvast een aantal nummers horen en speelde er na afloop van het gesprek nog een live op zijn gitaar. En dat klonk prima.

We kwamen overeen dat ik het artikel naar een krant (of website) zou sturen als het album klaar was. In de tussentijd zouden we contact houden over de voortgang. Sindsdien heb ik nog maar weinig van hem vernomen. In een van de laatste berichten die ik via Facebook van hem ontving, in september 2017, bood hij mij een ‘spiksplinternieuwe pick-up’ te koop aan, voor slechts 30 euro. Vanwege een tekort aan optredens zat hij zeer slecht bij kas, zo liet hij weten. Dat gaf te denken …

De Kleedkamer: Mark Rietman

Uitagenda Utrecht vraagt acteurs, cabaretiers, muzikanten, etc. naar hun beleving van de laatste momenten voordat ze het podium opgaan. Acteur Mark Rietman staat momenteel in de theaters met zijn vertolking van Salieri in 'Amadeus' van regisseur Theu Boermans.

Heb je last van zenuwen voor je op moet?
‘Vroeger kon ik erdoor bevangen raken, maar tegenwoordig ga ik er beter mee om. Voor een première ben ik nog wel altijd nerveus. Maar er is geen peil op te trekken. Pas geleden zaten de koning, koningin en drie dochters in de zaal. Hun aanwezigheid bezorgde mij totaal geen nervositeit. Een week later kwam een collega naar mijn voorstelling en dacht ik de hele tijd: wat zou hij ervan vinden? Het zijn mentale processen die je niet in de hand hebt.’

Wat doe je ertegen?
‘Ik ben altijd erg vroeg in het theater. Er zijn acteurs die op het laatste moment binnenlopen, maar ik hou ervan om eerst wat te babbelen met collega’s, grapjes te maken en een beetje te over het toneel te darren. Ook vind ik het fijn om even alleen te zijn in de kleedkamer. Dan lees ik het script nog eens door, overdenk mijn vorige voorstellingen en focus op wat komen gaat.’

Parkpop 2019

Komend weekeinde pakt het jaarlijkse festival Parkpop drie dagen uit met een bijzonder gevarieerd en ijzersterk programma. Muziekkenner Machiel Coehorst maakte een keuze uit het aanbod.  

1. Hooverphonic

Geïnspireerd door bands als Portishead en Massive Attack liet deze Belgische formatie in 1995 voor het eerst van zich horen. De triphop uit de beginperiode werd in de loop van de jaren aangevuld met pop, psychedelica en orkestrale elementen. In 2000 brak Hooverphonic internationaal door met een optreden bij de openingsceremonie van het EK Voetbal en met de single ‘Mad about you’. De sfeervolle ambient pop van de band wordt vaak gebruikt in films en commercials. Inmiddels is de band toe aan de zesde (!) zangeres, de 18-jarige Luka Cruysberghs en onlangs verscheen een prima nieuw album ‘Looking for stars’. De band speelt op Parkpop vast de sterren van de hemel.

2. Asezina

Vrouwelijke rappers zijn een minderheid in de Nederlandse hiphopscene. Fijn dus dat Asezina er is: een enigszins studentikoos ogende Haagse rapper (of rapster) die eind vorig jaar haar debuut EP uitbracht, ‘Guerilla’. Een prima titel natuurlijk voor een rapalbum, waarop deze pittige dame laat horen dat ze niet op haar mondje is gevallen. Voordat Asezina serieus werk maakte van haar muziek, ambieerde ze een baan als lerares. Of haar teksten wel of niet pedagogisch verantwoord zijn, kun je zelf gaan ontdekken. Asezina geeft zowel een show in Paard als op de Grote Marktstraat, bij ShoppingNight Den Haag 'Uptown Funk’.

Dertig jaar ZIMIHC

Claudia de Breij, Vincent Bijlo, Ingmar Heytze: bekende Utrechtse namen die repeteerden of hun eerste podiumervaring opdeden bij ZIMIHC. De organisatie ter promotie van amateurkunst bestaat 30 jaar en dat wordt nog tot eind juni gevierd met optredens, workshops, theater en meer. De NUK sprak met directeur en oprichter Appie Alferink.

Eerst maar eens over die naam. Hoe is die eigenlijk ontstaan?
“ZIMIHC is in de jaren 80 begonnen als een band. Samen met drie andere neerlandici maakte ik poëzie op popmuziek. We speelden vooral op straat. Op een dag was het erg slecht weer. We speelden voor de V & D en mensen die stonden te kijken vroegen ons: “Hoe heten jullie?” Wij zeiden: “Zat ik maar in Hoog Catharijne.” Dat werd dus ZIMIHC. De band bestaat nog steeds overigens.” 

De straatband groeide uit tot een organisatie voor podiumkunst. Hoe is dat gegaan?
“Later speelden we met ZIMIHC in zalen door het land. De vraag rees of we nog verder wilden groeien, met als gevolg dat we meer de cabaretkant op zouden gaan. Maar daarvoor waren we te artistiekerig; we pasten niet in een keurslijf. En ik wilde ook meer dan alleen op het podium staan. Ik deed al de zakelijke kant van de band. Eind jaren 80 ging ik ook andere bands begeleiden. Uit ervaring wist ik waar hun behoeftes lagen. Toen ik een deel van een buurthuis kon huren aan de Adriaanstraat, waar een podium was en een piano stond, is het begonnen met ZIHMIC als organisatie.”

Reünietour van The Fatal Flowers, maar geen come back

Na bijna dertig jaar staat de Amsterdamse band The Fatal Flowers weer op het podium. Frontman Richard Janssen groeide op aan de Amsterdamse Straatweg in Utrecht, maar pendelt tegenwoordig voor zijn theaterwerkzaamheden tussen Berlijn en Amsterdam. De NUK sprak met hem daags na de vuurdoop van de reünietour op het festival Dauwpop. 

“Het ging er in als koek, de mensen waren heel enthousiast,” vertelt Richard Janssen in een Amsterdams café. “En we hadden te maken met het meest kritische publiek: De mensen die ons van vroeger kenden, en de mensen voor wie we nog onbekend waren.” De zanger/gitarist had er vooraf wel vertrouwen in: “We hebben veel geoefend en dan voel je wel dat het weer goed zit. Maar zo’n eerste keer buiten de stal is toch altijd spannend. We wilden het ook echt goed doen; het moest geen slap aftreksel worden van wat we ooit waren.”

Veertien optredens door het hele land staan er op het programma. De drie andere bandleden, drummer Henk Jonkers, gitarist Robin Berlijn en bassist Geert de Groot, hebben de muziekwereld nooit verlaten, Janssen zelf ging in het theater werken als geluids- en decorontwerper. (“Geen bewuste keuze, ik ben er ingerold”). Uit de rekwisietenafdeling viste hij een oude elektrische gitaar op om die oude nummers weer onder de knie te krijgen. “Je denkt dat na dertig jaar alles weg is. Maar dat bleek niet zo te zijn: ergens zit nog een vakje waar alles opgeslagen is.”

Typhoon is terug van weggeweest  

24 shows in één maand was de genadeklap. Noodgedwongen nam Typhoon in januari 2018 een sabbatical. Hernieuwde energie vond de Zwolse rapper door te reizen, te surfen, en in het ervaren van de stilte. Ook liet hij zich opnieuw dopen. 14 augustus staat ongetwijfeld een herboren Typhoon in de Slottuin van Zeist.

Zijn tweede album Lobi da basi (2014) werd juichend ontvangen, ook door niet hiphoppers. De cd won diverse prijzen en bracht Typhoon met zijn Titanenband in uitverkochte zalen door het hele land. Ook stond hij op Pinkpop, Lowlands en North Sea Jazz. Begin 2018 kwam er een voorlopig einde aan het succesverhaal van de goedlachse zanger/rapper.

Foto: PR

We hebben lang niet van je gehoord …
“Ja, dat klopt. Ik heb een sabbatical genomen omdat ik door de vele optredens burn out was. De stroom van succes was enorm en ik ging maar door, en door ... Natuurlijk is het een privilege dat mijn muziek zoveel mensen blij maakt. Maar in januari 2018 had ik 24 shows in één maand. Dat was de genadeklap. Ik moest even tijd voor mezelf nemen om goed bij te komen. Nu gaat het gelukkig weer heel goed met mij.”

Wat heb je zoal gedaan die anderhalf jaar?
“Ik heb veel tijd doorgebracht op mijn boerderijtje. Het was heerlijk om weer eens te kunnen genieten van het thuis zijn: ik was daar bijna nooit. Ook heb ik veel gereisd. Ik houd erg van nieuwe culturen ontdekken, en van de zon natuurlijk. Ik ben in Costa Rica, Bali, Lombok, Australië en Mexico geweest. Ook heb ik een paar surf-trips gedaan: het surf-fever heeft me goed te pakken haha. Surfen geeft rust en een kick tegelijk. De zee staat je toe dat je een golf pakt, maar je moet niet denken dat jij de controle hebt. Dat voelt fijn voor mij omdat ik altijd frontman ben en de lijnen moet uitzetten. Al met al heb ik dus allerlei dingen gedaan die goed voor me waren. Zo kwam ik er beetje bij beetje weer bovenop.”

Annet Schaap over het boek ná ‘Lampje’:
“Je moet een verhaal niet laten schrikken.”

Het schrijfdebuut van de Utrechtse illustrator Annet Schaap, ‘Lampje’, werd een ongekend succes. Het prachtige kinderboek (2017) won diverse prijzen (o.a. de Gouden Griffel), werd vertaald en krijgt een bewerking voor tv en toneel. Onlangs verscheen de opvolger, het prentenboek ‘De boom met het oor’.

‘De boom met het oor’ is een verhaal over een hoge boom, ergens in een park midden in de stad. De boom fungeert als een soort praatpaal voor de dieren. Hier kunnen zij hun verhaal kwijt. Halverwege de boom zit een oor dat echt luistert. De mensen in de stad weten dit niet, totdat een jongen zijn verhaal kwijt wil en bij niemand een luisterend oor vindt. In haar atelier aan de Vlampijpstraat vertelt Annet Schaap over het boek ná Lampje.

Hoe is het idee voor dit boek ontstaan?
“Eigenlijk was het niet de bedoeling dat dit de opvolger zou worden van ‘Lampje’. Ik schreef het verhaal een jaar geleden op uitnodiging van een muziekfestival. Mij werd gevraagd om een kinderverhaal te schrijven bij de muziek van Moessorgski (Russische componist, red.). Toen ik die muziek hoorde, moest ik denken aan een verhaal dat ik ooit in mijn dagboek had geschreven. Dat ging over een boom met een oor. Alle insecten gaan daar naar toe om hun verhaal te vertellen. Mijn uitgever vroeg me vervolgens om er een boek van te maken en het ook zelf te illustreren. Dat laatste wilde ik niet omdat ik me meer op het schrijven wil richten. De tekeningen zijn gemaakt door Philip Hopman.”

Muziek die elke vezel in het lichaam doet trillen

De Utrechtse Blue Grass Boogiemen en zanger/gitarist Tim Knol zaten al langer op hetzelfde muzikale spoor en besloten onlangs de handen ineen te slaan. Hun gezamenlijke project ‘Happy Hour’ is een groot succes.

De Utrechtse bluegrassformatie timmert al bijna dertig jaar aan de weg en speelde op talloze festivals in binnen- en buitenland. Maar de aandacht die dit album genereert overtreft de stoutste verwachtingen. “Zoveel exposure hebben we van ons leven nog niet gehad,” vertelt zanger en mandolinespeler Arnold Lasseur in zijn woning in Overvecht.

De band met Tim Knol in de gelederen wordt veel gevraagd voor radio- en televisieoptredens. ‘Happy Hour’ was enkele weken geleden nog album van de week bij Radio 1 en moet inmiddels ‘bijgeperst’ worden. Ook bij streamingdienst Spotify loopt de teller flink op: die staat inmiddels op meer dan 100.000 luisterbeurten. “Vanaf ons optreden begin dit jaar op Noorderslag is het snel gegaan. De naam van Tim Knol erbij scheelt wel uiteraard, maar dit succes hadden we nooit verwacht. Wat ook helpt: Het is totaal andere muziek dan mensen gewend zijn.” Met de NUK spreekt Lasseur over zijn liefde voor bluegrass muziek.

‘Mozart schreef voor gewone mens’

Van 11 juni t/m 22 juni en 24 t/m 29 september is de muziektheaterproductie Amadeus van Theu Boermans te zien in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag. Inclusief een negenkoppige cast, orkest, een sopraan en een koor.

Halverwege de repetitie in de Koninklijke Schouwburg onderbreekt regisseur Theu Boermans tot driemaal toe een scène. Hij wil dat Yela de Koning, die de rol speelt van Constanze, de vrouw van Mozart, iets meer kwaadheid toont na de mislukte avances van Salieri. De componist vraagt om een wederdienst voor het verstrekken van een baantje aan de armlastige Mozart. “Normaal grijp ik veel eerder in hoor. Maar de toeschouwers moeten wel nog een kaartje kopen,” vertelt Boermans na afloop lachend. Een select gezelschap (medewerkers, vrienden van het Nationaal Theater en enkele journalisten) is getuige van de repetitie door het Nationale Theater. “We zijn pas drie weken bezig. Tot 11 juni werken we elke dag door. Dus dat komt wel goed.”

Het lijdt geen twijfel dat Amadeus onder leiding van Theu Boermans een afgeronde en mooie voorstelling wordt. Bij het Nationale Toneel en Het Nationale Theater was hij artistiek leider van o.a. stukken van Shakespeare, Tjechov en Oscar Wilde. In 2011 regisseerde hij de musical Soldaat van Oranje en in 2014 was Boermans de regisseur van ANNE, een toneelstuk over Anne Frank. “Ik had Amadeus al eerder willen doen. Het heeft een aantal thema’s in zich, zoals hoge en lage kunst en de polarisatie tussen gevestigd talent (Salieri) en nieuw talent (Mozart), die je ook nu nog ziet. Mozart was een vernieuwend kunstenaar, maar werd geblokkeerd door zittende belangen. Dat vind ik interessant.”

Jonge Utrechtse schrijfster overleden

Op zondag 19 mei is de Utrechtse schrijfster Fenne van Heemstede overleden. Van Heemstede debuteerde in 2018 als romanschrijfster bij uitgeverij Ambilicious met het ‘Eromantische’ LAVA.

Fenne van Heemstede werd geboren in Antwerpen, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Nederland. Geweld en misbruik in haar kind- en jeugdjaren deden Van Heemstede vluchten naar Parijs, alwaar ze haar grote liefde ontmoette. Door zijn plotse overlijden echter werden haar psychische klachten ernstiger en heviger. Van Heemstede trok zich terug in een klooster om rust te vinden. Vol mededogen schreef ze op haar Facebookpagina over de dagelijkse routines en sores van haar veel oudere kloostergenoten.

Van Heemstede ging rechten studeren om ‘meisjes zoals zij’ bij te kunnen staan. Ook begon ze met het schrijven van (veelal erotisch getinte) korte verhalen, die goed werden ontvangen. In 2016 won ze de erotische schrijfmarathon ‘EWA Nederland’. Haar schrijfstijl was beslist uitdagend en prikkelend, maar ook vrouwvriendelijk, subtiel, geestig en allesbehalve platvloers. Vol trots -en ook ongeloof- maakte Van Heemstede haar volgers via de sociale media deelgenoot van de eerste positieve reacties op haar debuutroman Lava.

Een viering van de muziek van Elvis

Bij het optreden van The Elvis Concert in de Fluor op 20 mei komen uiteraard de grote hits van The King voorbij, maar de tribute band speelt ook een aantal onbekende pareltjes.

Zanger Dwight Icenhower wordt beschouwd als een van de beste Elvisvertolkers. In de Elvis tribute band spelen ook drummer Bob Lanning (te horen op het album Elvis On Stage uit 1970) en Elvis' favoriete achtergrondzanger Jim Murray (The Imperials). Murray deed veel concerten met Elvis en werkte mee aan het album He Touched Me (1972). Manager Constantijn Zantingh en Icenhower zelf spreken over hun held.

Wat voegt jullie Elvis-tribute toe aan al die andere?

Zantingh: “Bij ons staat de muziek van Elvis centraal. Het is niet een of andere slechte imitatie. Vaak zie je bij Elvis-shows foute witte pakken, rare pruiken en ander tenenkrommende verkleedpartijen. Dat soort optredens schaden de nalatenschap van Elvis. Wij spelen zijn nummers zo authentiek mogelijk. Als hij nog zou leven, zou een concert van hem er zo uit hebben kunnen uitzien. En onze setlist is iedere keer weer anders.”

Bij The Elvis Concert spelen muzikanten mee die ook nog met Elvis hebben opgetreden. Dat is wel bijzonder …

Zantingh: “Ja, dat klopt. Achtergrondzanger Jim Murray werkte met Elvis in de studio en ging met hem op tournee in Las Vegas. Elvis was bijzonder gecharmeerd van hem. Jim Murray is te horen op de met een Grammy bekroonde albums 'How Great Thou Art' en 'He Touched Me'. Drummer Bob Lanning speelde met Elvis tijdens het eerste Las Vegas seizoen, en bij de legendarische shows in het Houston Astrodome, waar Elvis een bezoekersrecord vestigde. Lanning kun je onder andere horen op de hit ‘The wonder of you’ en op het album ‘Elvis on stage’. Nog een grappig weetje: hij heeft ook de tv-tunes ingespeeld van Love Boat, Happy Days en De Flinstones.”

Op zoek naar de beste versie van jezelf

16 mei gaat de eerste avondvullende voorstelling van de Amersfoortse cabaretier en stand up comedian Klaas Prins in première. De locatie: theater- en filmhuis De Lieve Vrouw.

In 2014 won Klaas Prins de publieksprijs van het Leeuwarder Cabaret Festival. Hij schrijft teksten voor tv-programma’s als Beste Kijkers en de Quickest Quiz. Eerder was hij te zien bij Hufterproef en als presentator bij Humor TV. Tussen de drukke werkzaamheden van een verhuizing door doet hij zijn verhaal.

Foto: Joyce Djo

Waarom heb je besloten een avondvullende voorstelling te maken?

“Ik deed cabaret en stand up door elkaar. Cabaret speelde ik in kleine theaters en stand up in cafés. Die combinatie werkte heel goed voor mij. Dingen die ik uitprobeerde bij stand up kon ik weer verwerken in mijn cabaret. Een theaterprogrammeur in Oss zag me optreden en vroeg of ik het niet interessant zou vinden om een avondvullende voorstelling te maken. Dat was een droom van mij. Toen ik daarmee bezig was, meldde het impresariaat ‘Grappige Zaken’ dat ze mijn programma wilden verkopen. Dat is nu twee jaar geleden. En over een kleine week gaat mijn eerste lange voorstelling in première.”

De kracht van muziek

Pianiste Iris Hond speelt op 8 juni in TivoliVredenburg muziek van Einaudi. ‘Meditatief en geruststellend’, omschrijft ze de minimalistische pianomuziek van de Italiaanse componist. De kracht van muziek ontdekte Hond toen ze een paar maanden op straat leefde.

Hoewel de pianiste de dertig pas net is gepasseerd, heeft ze al een veelbewogen leven achter de rug. Zowel muzikaal gezien als op privégebied. Op jeugdige leeftijd rondde ze het conservatorium af en werd ze een veelgevraagd concertpianist. Ze speelde klassieke muziek in grote concertzalen en in 2016 bracht ze een album uit met eigen composities: ‘Dear World’. Ook was Hond een tijdje huispianiste in het AVROTROS-programma De Tiende van Tijl.

Behalve in concertzalen treedt Hond ook op in daklozencentra, t.b.s. klinieken en ziekenhuizen. De reden hiervoor maakte ze enkele jaren geleden bekend. Hond bleek enige tijd op straat geleefd te hebben. Toen ze op jonge leeftijd het conservatorium in Den Haag volgde, trok ze in bij een gastgezin. Daar werd ze misbruikt en vervolgens vluchtte ze de straat op. Overdag was Hond veelal op de muziekopleiding te vinden, ’s avonds zwierf ze door de stad en trad ze op in restaurants of voor daklozen.

Toen de pianiste na vier maanden een woning vond, het straatleven achter zich liet, cum laude afstudeerde en succesvol werd, bleef ze optreden voor daklozen. Ook ging ze spelen in ziekenhuizen en gevangenissen. En zo is Hond nu een geëngageerde muzikante die het ene moment speelt voor 30.000 man en het andere moment liedjes zingt met bejaarden, of piano speelt op de oncologieafdeling van een ziekenhuis.

Een muzikale stad met een verhaal

Samen met een viermansband en een vijfkoppige blazersgroep gaan Ivan Peroti, Ricky Koole en Leo Blokhuis op 16 mei in De Flint op reis naar New Orleans. Na een succesvolle New Orleans tour twee jaar terug is de voorstelling in reprise. Zangeres Ricky Koole vertelt over haar liefde voor The Big Easy. “Ik hoor van veel mensen dat ze meteen een ticket willen boeken.” 

Waarom gaan jullie met dezelfde show opnieuw het theater in?
“Het was een hele mooie voorstelling en er was veel vraag naar. We hadden het eigenlijk al eerder willen doen, maar dat was lastig organiseren omdat het zo’n groot gezelschap is. Ten opzichte van de eerste show is er niet veel veranderd overigens. Alleen heeft Ivan Peroti de plaats ingenomen van Ruben Hein als zanger. Peroti voegt iets meer soul toe aan de muziek. Verder hebben we nog wat dingetjes fijn geslepen.”

Hoe is het idee ontstaan om een voorstelling over New Orleans te maken?
"Leo (Blokhuis, MC) en ik zijn er vaak geweest. We houden erg van die stad. En met Ocobar, toetsenist Roel Spanjers en KO Brass, dezelfde muzikanten als die van deze voorstelling, heb ik eerder een album gemaakt in de stijl van New Orleans. Maar we tourden toen zonder blazers. Uiteindelijk besloten we om één cd-presentatie te doen met iedereen van de cd, dus ook met de blazers. Dat optreden was te gek. Toen dachten we: laten we toch proberen om op tournee te gaan met de blazers erbij. Dat was eigenlijk te duur, maar we hebben het wel gedaan.”

De derde van dEUS  

Het album The Ideal Crash van dEUS bestaat 20 jaar. Reden voor de Belgische band om een uitgebreide Europese anniversary tour te organiseren. Hoe kijken de enige twee mannen van het eerste uur, frontman Tom Barman en violist/toetsenist Klaas Janszoon, terug op hun derde album?

“Is het voor de VPRO-gids? Jullie waren toen de enige die geen goede recensie hadden van de plaat haha”, zo luidt de hartelijke ontvangst van Tom Barman in de oefenruimte van dEUS te Antwerpen. De repetitie is zonet beëindigd met een vurige uitvoering van Dream Sequence #1, het meeslepende slotnummer van prachtalbum The Ideal Crash. Zo, is dat ook weer rechtgezet twintig jaar na dato …

Barman (47) is eigenlijk niet zo van het terugblikken. “Nee, totaal niet. Van alle eerdere platen van ons hebben we een anniversary geweigerd. Maar voor The Ideal Crash heeft het management ons vrij gemakkelijk kunnen overtuigen. De plaat is twintig jaar geleden opgenomen en erg belangrijk voor ons geweest. We hebben er exact een volle namiddag over moeten nadenken.” Violist en toetsenist Klaas Janszoon (met Barman de enige muzikant van het eerste uur) voegt toe: “Ik denk dat het initiatief voor een anniversary-tour vanuit de Ancienne Belgique is gekomen: zij programmeren een reeks met rewinds.” In de Brusselse concertzaal treedt dEUS eind mei acht aaneengesloten dagen op met The Ideal Crash Anniversary Tour, slechts onderbroken door één rustdag.

Marcel Veenendaal voelt zich nu gewaardeerd en gerespecteerd

DI-RECT zit midden in hun theatertournee Rolling with the punches. Een goed moment om met zanger Marcel Veenendaal van gedachten te wisselen over heden, verleden en toekomst van de populaire Haagse formatie. “De balans in de band is heel goed.”

“Ik vind het niet per se een voordeel om thuis te spelen,” vertelt zanger Marcel Veenendaal van DI-RECT in de schouwburg van Rijswijk, waar de Haagse band vanavond optreedt . “In mijn perceptie is spelen in de eigen stad zelfs een zwaardere wedstrijd. Ik krijg dan vaak het gevoel alsof mijn moeder me vraagt: “Speel dat ene liedje nog eens voor je tante.” Bij een thuisconcert zitten er altijd veel dierbaren en bekenden in de zaal, en die geven meestal ongefilterd hun mening.”

Maar veel reden tot zorg is er niet, zo enkele uren voor de dertiende show van de theatertournee van DI-RECT. De volledige tour was immers al uitverkocht voordat de mannen hun eerste optreden uit de serie gaven. Veenendaal: “In 2015 speelden we in Almere tijdens onze theatertour nog voor 50 man. Sindsdien hebben we een flinke groei doorgemaakt: bij deze tour doen we 26 steden door het hele land aan. En het geeft wel een fijn gevoel om nu de bus in te stappen en in een warm bad te duiken. En het is echt niet zo dat we worden doodgeknuffeld door de media. Maar veel mensen genieten blijkbaar van onze optredens.”

“Een optreden is niet compleet zonder 'A Boy Named Sue'

Vrijdag speelt Def Americans Johnny Cash Tribute in Fluor vijftig jaar na dato het beroemde album Johnny Cash at San Quentin uit 1969. Net als zijn voorganger At Folsom Prison is het een ruwe en rauwe registratie van een optreden van Johnny Cash in een zwaarbewaakte gevangenis. Zanger/gitarist Elco Weitering van Def Americans spreekt over The Man in Black.

Hoe kwam je met Johnny Cash in aanraking?
“Mijn vader draaide zijn platen. Ook probeerde hij liedjes van het Folsom album op elektrische gitaar te spelen. Dat vond ik heel spannend: een elektrische gitaar in huis en die nummers. Zelf ben ik rond mijn 16e begonnen met gitaarles. Op mijn eerste elektrische gitaar speelde ik punkrock en metal. Toen ik later die oude liedjes weer hoorde, kwam alles weer terug. Dat was ten tijde van de eerste plaat van American Recordings. Ik dacht: dat kan ik ook wel zingen. In eerste instantie ben ik er alleen mee begonnen op feestjes. Maar al snel kreeg ik de band mee om in een plaatselijke kroeg Cash covers te gaan spelen. Dat ging zo goed dat we er mee zijn doorgegaan.”

Wat spreek je het meest aan in zijn muziek?
“Hij was alom aanwezig in de jaren 60 en 70. Voor mij is hij ook de eerste echte cross-over artiest, die vanuit een dichtgetimmerde muzieksoort andere dingen in zijn muziek probeerde te krijgen. Zijn covers zijn heel divers: die variëren van Bob Dylan, Ray Charles tot Nine Inch Nails. Ook begon hij met het opnemen van conceptplaten voordat dat een thema was. Zo heeft hij een plaat gemaakt over een virtuele treinreis door de VS. Tussen de nummers door praat hij alle stations aan elkaar.”

Van het korte werk naar de lange adem 

‘De zaak Tom’ is de eerste roman van Frank Heinen, die vooral bekend is van zijn korte verhalen en columns over sport. Het hoofdpersonage besluit – met de beste intenties – zijn dove, zwijgende broer uit diens zorginstelling weg te halen. Samen bezoeken ze plekken uit hun jeugd. Maar de roadtrip verandert in een vlucht die een nationale woede ontketent. “Het schrijven van een roman smaakt naar meer”, aldus Heinen.

Gisteravond maakte hij zijn acteerdebuut op de nationale televisie, zo meldt Frank Heinen olijk op zijn Facebookpagina. In de door hem verzorgde slotrubriek van het voetbalpraatprogramma Studio Voetbal, ‘Eindsignaal’, neemt hij kort plaats in de kappersstoel van voormalig voetballer Kees Bregman, die voor zijn loopbaan als kapper in de jaren ’70 en ’80 furore maakte als verdediger in de Duitse Bundesliga. Eind jaren ’80 bracht Bregman twee jaar door in de gevangenis vanwege de verkoop van cocaïne. Het zijn dit soort sportverhalen die de Utrechtse schrijver interesseren: hoe ga je verder met je leven na het beëindigen van een sportcarrière? Dat Frank Heinen gisteravond zelf kortstondig in beeld verscheen in het filmpje aan het eind van Studio Voetbal is een unicum, want hij werkt voornamelijk buiten de schijnwerpers aan zijn vele (sport)verhalen en columns voor o.a. de Volkskrant, HP De Tijd, Hard Gras en De Muur.

Foto: Tessa Posthuma de Boer

De lezers kennen je vooral van je korte verhalen en columns over sport. Is het schrijven van een roman je een beetje bevallen?
“Ik ben er trots op dat het me gelukt is. Het was een droom om ooit een roman te schrijven. Maar het was wel een heel intensief en vermoeiend proces. Ik ben er vier jaar mee bezig geweest. In de laatste fase heb ik me opgesloten in een huisje in Drenthe, zonder deadlines, internet of andere afleiding. Het was niet heel leuk om daar alleen te zitten. Soms was ik het helemaal beu en dacht ik: ik stop ermee. Maar dat hoort bij het schrijven van een eerste roman denk ik. Bij een derde of vierde boek weet je dat je daar wel doorheen komt en kun je het meer relativeren.”

Yamato drummers: 2 kg zweet per uitvoering

In april en mei treden de Japanse YAMATO Drummers op in Nederland met de voorstelling “Passion of JHONETSU”: een atletisch en muzikaal spektakel met naast de drums, veel aandacht voor kostuums, vormgeving en belichting.

Speciaal voor de twee aanwezige journalisten geeft het gezelschap alvast een twintig minuten durend voorproefje van wat de bezoekers van hun show kunnen verwachten. De opkomst van de mannelijke én vrouwelijke drummers in het donker, met lampionnen in hun hand en met hoge zang en langzaam aanzwellend getrommel, is nog wat onheilspellend. Exotischer, en ook vrolijker wordt het als er een Japanse fluit te horen is en de Yamato drummers al trommelend op hun grote drums een ingewikkelde Japanse dans ten uitvoer brengen. Wat volgt is een indrukwekkend ritmisch en fysiek spektakel, culminerend in een climax met een soort van oerkreten.

De Yamato drummers bestaan uit 6 jonge vrouwen en 6 jonge mannen. Ze reizen de wereld over als een hechte groep die alles zelf bedenken en creëren. Van muzikale composities, choreografie, theaterproductie, licht, geluid en techniek tot kostuums, visagie en decor. Zelfs de ‘bachi’ (drumstokken) die zij gebruiken tijdens de voorstelling maken zij zelf. Het AD sprak met een van de zes percussionisten, Gen Hidaka.

"Als Utrecht een historisch museum had gehad, was Hoog Catharijne er nooit gekomen"

Een Utrecht Historisch Museum op de plek waar nu het UCK zit, op Domplein 4. Dat is waar filmmaker en bioscoopexploitant Jos Stelling voor pleit: “Uit liefde voor Utrecht moeten we voorkomen dat het pand van het UCK in handen valt van het projectontwikkelaar-wezen. Het moet van de stad blijven.” Kunsthandelaar Marcel Gieling en historicus Arjen den Boer geven ook hun mening.

Waarom moet er in Utrecht een historisch museum komen?
“Iedere zichzelf respecterende stad heeft een historisch museum, of het nou Den Haag, Delft, Zaandam of Den Briel is. En als Utrecht een historisch museum had gehad, was Hoog Catharijne er nooit gekomen. Het gaat om bewustzijn en liefde voor de stad. Een stad van 2000 jaar laat zich niet in 50 jaar twee keer verbouwen.”

Hoe is het idee voor een Utrechts museum ontstaan?
“Met een aantal mensen uit de stad spreek ik daar af en toe over. Eigenlijk is het begonnen toen het rechtsgebouw in de Hamburgerstraat leeg kwam te staan. Het leek een fantastisch plan om op die plek een combinatie van het archief en een historisch museum te verwezenlijken. Dat heb ik toen aangekaart bij de politiek en geleerd dat je dat dan niet moet doen. De partijpolitiek zorgt voor vreemde mechanismen en voor we het wisten werd dat prachtige pand verkocht aan een projectontwikkelaar. Nu zit alleen het archief daar, met een hotel en een restaurant. Doodzonde!”

Iets van Elvis

In uitgave 18 van zijn ‘onregelmatig verschijnend periodiek’ Almost in Elvis bundelt schrijver Dennis van Tiel een aantal reisverhalen over Elvis Presley en de VS. “Hij is een inspiratiebron voor mij waar je ook om kunt lachen.”

Hoe is je fascinatie voor Elvis Presley ontstaan?
“Als kind zag ik op tv een uitzending van Countdown met een serie over artiesten en hun geschiedenis. Ik kende alleen maar videoclips en vond het fascinerend om te zien hoe muzikanten er in het echt uitzagen. De Elvis van 1977 in dat programma was niet op zijn best overigens: dik, met een opgeblazen gezicht en in een raar pak. Maar mijn fascinatie voor hem is toen wel ontstaan.”

Wat spreekt je zo aan in Elvis?
“Het is meer zijn levensverhaal dan zijn muziek. Zijn leven van armoede, verslaving, geluk en faam kun je spiegelen aan Amerika. Een mooie samenkomst van zaken die zich ook in de VS afspelen. Van fame en fortune naar aftakeling. Ik vind zijn muziek ook mooi hoor, zijn films wat minder. Maar die zijn wel cult nu.”