Blue Highways 2008

Vanwege gehannes met gitaarkabels laat de start van het optreden van Dayna Kurtz een poosje op zich wachten. Een kwartier later dan gepland zet de in rode jurk en dito laarzen gehulde zangeres sterk in met Nola, een fraaie wals afkomstig van haar laatste album. 

De donkere, expressieve stem van Kurtz combineert mooi met het bluesy geluid van haar kompaan, de fiks behaarde en bebaarde Peter Vitalone op piano, accordeon en orgel. Kurtz tokkelt op de banjo in het schitterende, duistere folkliedje Banks of the Edisto. Ook het klaaglijke Venezuela met Vitalone op accordeon is sterk. 

Als Kurtz te horen krijgt dat er nog tijd rest voor slechts twee nummers, lijkt de puf er een beetje uit: de blues die volgt klinkt niet erg geïnspireerd en als slotnummer raffelt ze op elektrische gitaar een rock ’n roll-nummertje af. “Thanks for suffering with me”, en weg is Dayna Kurtz. Jammer van het einde, voor de rest een spannend optreden.

Stilte graag!

Of het iets is van de laatste tijd of dat het er altijd al is geweest, ik weet het niet. Storend is het in ieder geval zeker: het onophoudelijke geroezemoes bij liveoptredens. Afgelopen vrijdag in De Helling in Utrecht, tijdens het prachtige concert van Alela Diane was het weer eens zover. 

Het voorprogramma van Mariee Sioux was achter in de zaal nauwelijks te volgen, hetgeen de organisator noopte tot een oproep tot stilte bij het volgende optreden, dat van Alea Diane. En, het zij gezegd, het publiek hield zich vervolgens behoorlijk koest, behalve dan bij mij in de buurt. Ik had me met enige moeite redelijk vooraan weten te posteren, toen twee giechelende meiden gezellig naast me kwamen staan. In het Frans keuvelden ze er vrolijk op los. 

Tijdens een optreden van, laten we zeggen, de Belgische stone-rock van Triggerfinger zou het niet opvallen, maar de ingetogen en ragfijne folk van Alele Diane verdient volledige aandacht en stilte. Elke vorm van afleiding is dan storend. Na een paar nummers was ik het beu. “Silence s’il vous plaît” kreeg ik niet over mijn lippen, ik hield het maar bij “sssst”. Om niet al te bozig over te komen, glimlachte ik er een beetje bij. En zowaar, het hielp. Het hardop praten werd gefluister en toen de grootste kwebbelkous verdwenen was keerde de rust helemaal terug.

Stelletje muzikanten

Al enige jaren kun je voorafgaand aan Blue Highways voor een paar euro’s in Plato een cd kopen met een compilatie van de optredende artiesten. Een aardig opwarmertje: zo kun je alvast je programma voor de dag uitstippelen. 

Op de meest recente cd kun je niet alleen luisteren naar het merendeel van de bands die op 19 april het plankier in Vredenburg Leidsche Rijn betreden, er staan ook twee live-opnames van afgelopen jaar op: van het soulvolle gezelschap Ollabelle en van Kris Delmhorst. Het optreden van deze charmante en goedlachse zangeres vond ik vorig jaar een van de hoogtepunten: soms ingetogen, soms flink rockend en met een fijne begeleidingsband.