Voor oog en oor

Krista Polvere, nee, daar had ik ook nog niet eerder van gehoord. Via Altcountry.nl kwam ik bij haar terecht en op het eerste gezicht en gehoor is het geen onprettige kennismaking. Polvere is een Australische singersongwriter die, met Ryan Adams op gitaar, onlangs het album 'Reservoir Drive' uitbracht. Ze ziet er niet onaardig uit, dat zal ik niet ontkennen, maar het is toch voornamelijk haar pittige stem die imponeert. Sheryl Crow, maar dan echt stoer. Ze doet ook wel wat aan Romi Mayes denken, maar oordeel zelf.

                            

Arabicana

Voor het eerst sinds lange tijd lag er weer eens een pakketje met cd's op mijn deurmat; veel albums recenseer ik niet meer de laatste tijd. Een ouderwets dikke envelop was het met een cd of zeven. Okay, twee exemplaren zaten er bij van een album met experimentele jazz en zang waar ik bijzonder nerveus van werd (Matana Roberts - 'Coin Coin Chapter Two: Mississippi Moonchile') en een cd (Chris Watson - 'In St. Cuthbert's Time') met louter natuurgeluiden van vogels en de zee, waarbij ik na een minuutje of twee dacht: "Aardig intro, maar wanneer begint het nu eigenlijk?" Rustgevend na dat eerdere werkje, dat wel. Goed, de nieuwe cd van Alela Diane (recensie volgt) en de opzwepende woestijnblues van Tamikrest maakten veel goed. Net als het album van een Nederlandse formatie die volgens eigen zeggen Arabicana speelt: NO blues (recensie volgt). Americana gecombineerd met Arabische muziek dus. Ik zag de band een aantal jaar geleden op Take Root en was toen ook al onder de indruk van het exotische en tegelijk bluesy geluid.

                             

cd: Arno Adams - Moandaagmorgezon

Geen vrolijke Frans

De naam Arno Adams zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, hoewel de Noord-Limburger zijn eerste soloalbum al in 2000 uitbracht. In het Belfelds dialect zingt Adams zijn van blues, jazz en chanson doordrenkte, niet per se opgewekte, liedjes. Zijn repertoire is vooral bekend in het zuiden van het land en het is de vraag of dat nog gaat veranderen. Zelf heeft Adams daar nooit veel werk gemaakt en dat is jammer.

Interview: De oude ziel van Kim Janssen

Begin dit jaar verdedigde Kim Janssen nog de Nederlandse eer op het prestigieuze SXSWfestival in Austin. Vlak voordat hij het podium betreedt van de Kargadoor in Utrecht spreekt hij over zijn voorliefde voor oude liedjes.

"Het wordt een beetje punk vanavond." Het is een opmerking die je niet direct verwacht van Kim Janssen, de Utrechtse muzikant die van fluisteren zijn handelsmerk heeft gemaakt.

Het is

Vandaag voor het eerst eens goed naar het nieuwe album van Eefje de Visser Het is geluisterd. Haar debuut vond ik veelbelovend, maar ook wat wisselvallig. Met haar eigenzinnigheid en bescheiden voorkomen is ze hoe dan ook een prettige nieuwkomer in de Nederlandse popmuziek."Het liedje is er bij mij eerder dan de tekst. Ik denk dat mijn teksten zonder de muziek niet overeind blijven", zegt ze in een mooi interview met Menno Pot voor de Volkskrant. De recensent ziet het zo: "De zinnen zweven en de woorden hebben stootkussentjes." Eefje de Visser maakt intrigerende muziek. Vanmiddag had ik op een gegeven moment het idee dat ik naar een instrumentale cd aan het luisteren was. De teksten drongen niet meer tot me door; ik hoorde alleen nog de mooie melodielijnen in elkaar overlopen. De stem van Eefje de Visser was een (zacht klinkend) instrument geworden dat prima paste bij haar muziek.

 

                          

Firestarter

De winnaar in de categorie 'Beste Nederlandse Muziekvideo' op het Nederlands Filmfestival, deze nogal ingetogen versie van het redelijk opgefokte nummer van The Prodigy.

Jolene

Als we het dan toch over The White Stripes en 'Jolene' hebben ...

Beans and Fatback

Samen met de prachtige Janne Schra speelden ze een paar weken geleden in DWDD 'Jolene' van Dolly Parton: Beans and Fatback. Net als Mozes and the Firstborn jat deze nieuwe Nederlandse band er lustig en nogal schaamteloos op los. Van de ene band kan ik het hebben, van de andere minder. Beans and Fatback doet het dan weer met zo'n prettig soort branie en eigenheid dat ik snel verkocht ben. De Stones klinken door, oude blues en soul, maar ook een band als The White Stripes. Hun laatste werkje 'With Skin Attached' kent ook een aantal zwakke broeders, maar dit nummer is ijzersterk. Goede clip ook (in tegenstelling tot die van Arno Adams hieronder).

Kus mich dan

'Maondaagmorgezon' is de titel van de nieuwe cd van Arno Adams. Begeleid door Mike Roelofs op vleugel en Jo Didderen op bas zong de man uit Belfeld het album op een aantal achtereenvolgende maandagen in. Voor het eerst begeleidt hij zichzelf niet op gitaar. Zijn liedjes echter zijn  - een uitzondering als het dartele 'Zomer' daargelaten -  vertrouwd onvrolijk. Variërend van milde melancholie tot zwartgallig sarcasme. 'Kus Mich Dan' is een ouder lied van Adams, afkomstig van de cd Ich Weit Desse d'r Bus. Het is een van zijn mooiste, misschien wel omdat het niet door hemzelf geschreven is: ik vind niet al zijn liedteksten even sterk. Een onbekend iemand stuurde hem ooit de tekst. Adams vertelde dit tijdens een interessant interview dat ik een jaar of vijf geleden met hem had, vlak voor een optreden in het Baarlose Thalia. Een gesprek dat helaas nooit is uitgewerkt tot een verhaal, omdat ik de bandopname per abuis direct na afloop gewist heb ...