Eric Vaarzon Morel: Een groot gitarist

Het valt alleszins mee: de enige plek die, vanwege mijn late binnenkomst, nog resteert in het Beauforthuis in Austerlitz is een stoeltje op de tweede rij, op een meter of drie van het podium.

Het optreden
Voor de derde keer speelt de Nederlandse flamencogitarist Eric Vaarzon Morel in dit voormalige kerkje aan de rand van het bos zijn tribute aan de onlangs overleden flamencogrootheid Paco de Lucía. Door de Spaanse gitarist veelgebruikte thema's kleurt Vaarzon Morel vaardig in met eigen variaties en improvisaties. Tussen de lang uitgesponnen nummers verhaalt hij over zijn grote voorbeeld: Over de eerste keer dat hij hem zag optreden in Theater Carré, samen met zijn moeder op zestienjarige leeftijd. En over de invloed die De Lucía op zijn eigen gitaarspel heeft gehad: veel van zijn gitaartechnieken (o.a. de 'glijders' en de 'roffels') heeft Vaarzon Morel te danken aan de Spaanse grootmeester. Het virtuoze, gloedvolle gitaarspel van de Amsterdammer, gecombineerd met de prachtige akoestiek in het Beauforthuis, zijn een lust voor het oor. Mooi is ook het gedicht van de Spaanse dichter Federico Garcia Lorca dat hij citeert:

"De gitaar laat de dromen huilen/ het snikken der verdoolde zielen ontsnapt uit haar ronde mond/ en zoals de Tarantula, weeft zij een grote ster/ om te jagen op zuchten die drijven op haar zwarte houten waterput."

Held

Niet te geloven dat de man volgende maand 70 jaar wordt: Jeff Beck. Ik zag hem zonet optreden in de Ronda-zaal van het nieuwe TivoliVredenburg. Fijne concertzaal is dat geworden, minder te spreken ben ik over de sfeerloze entree en de grote verstopping na afloop op de smalle trappen. Er zal maar brand uitbreken. Maar dit terzijde. Ik vond het wel bijzonder om een van mijn gitaarhelden van vroeger live te kunnen zien. En hij speelde werkelijk nog fenomenaal. Van de fusionrock waar hij zich van bedient ben ik niet zo gecharmeerd (en dat is een understatement), en de begeleiding was meestens weinig subtiel, maar het was een genot om de man op zijn Stratocaster aan het werk te zien. De recensie volgt nog. 'Cause We've Ended As Lovers' (toen ik een jaar of 15 was vond ik dit een van de geilste nummers die ik kende) speelde hij als afsluiter.

Buitengeluiden en verborgen verlangens

Zonder opnameapparaatje gaat hij de deur niet uit. Voor zijn muziek registreert Christian Berends buitengeluiden. "Ik probeer de verborgen verlangens van mensen te vangen."

Eind vorig jaar verscheen het debuutalbum van zijn soloproject 'Lend Me Your Underbelly', getiteld Giant Tadpoles Among Us. Net zo ongewoon als de titel is de muziek, die is opgebouwd uit onbestemde straatgeluiden, repeterende dialogen, en vogelgeluiden. Als leidmotief figureert een licht tokkelende dan wel zwaar vervormde gitaar. De praatzang van Berends, en pianogetingel her en der, maken de vervreemding compleet. Referenties zijn de vroege Pink Floyd, Portishead, en – dichter bij huis – de Utrechtse muzikant Joop Nolles.

Terug naar de jaren 80 

De reeks afscheidsconcerten in TivoliOudegracht -onder de noemer Tivoli Tijdloos- nadert zijn einde. Net als het optreden van jaren tachtig icoon Echo & The Bunnymen, in de uitverkochte zaal aan de Oude Gracht, stemt dat licht weemoedig.

Samen met bands als The Cure, The Simple Minds, The Smiths en U2 bepaalde deze Britse newwave-formatie het geluid van de donkere jaren tachtig; zware bassen, ijle gitaren, monotone synths en getormenteerde zang voerden de boventoon. Echo & The Bunnymen onderscheidde zich door iets melodieuzere intenties, een dosis extra pathos en enige Oosterse invloeden. Een centrale rol was er voor de geëxalteerde zang van Ian McCulloch.

Knap?

Aan de ene kant is het een knappe prestatie om voor het tweede achtereenvolgende jaar het beste lied te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival, aan de andere kant is het ook geen kunst als je ziet wat de andere landen allemaal aan bagger sturen. Maar toch: het ingetogen 'Calm After The Storm' van Ilse de Lange en Waylon (The Common Linnets) is net als 'Birds' van Anouk van vorig jaar een heel behoorlijk nummer. De samenzang en melodie doen wel wat denken aan Gillian Welch en Dave Rawlings, al kunnen de Nederlanders niet tippen aan dit Amerikaanse duo. Maar ik sluit niet uit dat dit lied morgen hoge ogen gaat gooien ...

My Blue Van

Het debuutalbum van deze Utrechtse jongens beviel me al bijzonder goed, en afgaande op twee nieuwe tracks die op hun website staan belooft hun tweede cd minstens zo sterk te worden. Rocktrio  My Blue Van (op de opname hieronder aangevuld met een cellist) is het afgelopen jaar niet onopgemerkt gebleven: In 2013 wonnen ze een 3voor12/Utrecht Award voor beste Utrechtse Live-Act. Sterke punten: de soulvolle strot van Bas Beenackers, zijn vloeiende gitaarspel en de broeierige sound vol onderhuidse spanning. Het wordt hoog tijd voor een interview met deze band ...

Ben Harper beroert vele snaren (en harten) 

Rasmuzikant Ben Harper speelt in de splinternieuwe Grote Zaal van TivoliVredenburg bijna drie uur lang, en nagenoeg akoestisch, een dwarsdoorsnede van zijn imposante oeuvre.

Het kost enige moeite om in het labyrint van de Utrechtse zaal de juiste stoel te vinden, maar de prachtige vormgeving en prima akoestiek maken veel goed. Met een witte hoed op en gehuld in een   groene houthakkersblouse, zet de rijkelijk getatoeëerde Ben Harper de avond klein maar gloedvol in met enkele liedjes uit zijn beginperiode, zoals het instrumentale '#3' en 'Welcome To The Cruel World'. Een muzikale tijdspanne die wordt gekenmerkt door akoestische, op folk georiënteerde songs, met fijnzinnig gitaarspel en gezongen met een sensitieve stem. In het vervolg van de avond passeren veel van de muzikale invloeden die Harper sindsdien absorbeerde. Hij speelt zonder begeleidingsband, maar de aanwezigheid van een piano, een vleugel, en een aanzienlijke rij gitaren geven het podium toch nog enig cachet.