Wereldburger en muzikant Kim Janssen pakt het grootser aan

Op 31 maart presenteert Kim Janssen in De Helling zijn nieuwe album 'Cousins', waarop herinneringen, realiteit en spiritualiteit samenkomen.

Door het ontwikkelingswerk van zijn vader reisde Kim Janssen al op jeugdige leeftijd de wereld over. Via Thailand en Cambodja kwam hij in Nepal terecht waar hij een groot deel van zijn jeugd doorbracht. Op 'Cousins' kijkt Janssen terug op die jaren. "Beelden en herinneringen heb ik gecombineerd met ervaringen van nu. Zo is het een mengelmoes van absurd realisme geworden." Over de titel 'Cousins' zegt hij: "Dat woord fascineert me al lang. Het is een interessant fenomeen: je hebt een bloedband samen, maar vaak ken je elkaar nauwelijks."

Eigen verhaal

Popfestival Noorderslag vormde de succesvolle vuurdoop van het album. Een optreden in Londen volgde, en Antwerpen, Berlijn en Parijs staan nog op de rol. "Onze muziek werkt ook internationaal blijkbaar. In april verschijnt er een speciale uitgave van de cd in Japan." Thematisch gezien pakt Janssen het op 'Cousins' anders aan dan op zijn eerdere albums. "Dat waren meer conceptplaten. Op mijn nieuwe album vertelt elk nummer zijn eigen verhaal." Dat het drie jaar duurde aleer 'Cousins' het licht zag, komt vooral omdat Kim Janssen veel tijd en aandacht besteedt aan zijn teksten."Het schrijven duurt lang bij mij: mijn teksten staan centraal. Ik moet er dus volledig achter staan."

Abstracte animatie van Johan Rijpma op HAFF

Woensdag 22 maart gaat de twintigste editie van het Holland Animation Film Festival (HAFF) van start. Het festival vindt plaats op diverse locaties in Utrecht, met Louis Hartlooper Complex als kloppend hart.

Op het HAFF worden meer dan 450 lange en korte films, installaties, strips en games vertoond. Ook zijn er diverse competities, speciale programma’s, presentaties en talkshows. De opening van het HAFF vindt plaats in de Cinemec. Dan zal ook 'Extrapolate' van de Utrechtse filmmaker Johan Rijpma te zien zijn.

Het ontstaansproces van deze korte film was bijzonder: "Deze animatie heb ik voor een groot deel in Tokyo gemaakt bij een residentie, waar animatoren uit de hele wereld negentig dagen waren uitgenodigd om aan een animatie te werken," vertelt Rijpma. Een vruchtbare plek om te creëren. "Daar vindt echt een kruisbestuiving plaats tussen landen en kunstenaars." Rijpma studeerde in Hilversum aan de HKU Image en Media Technology en maakt vooral experimentele films, video's en animaties, waarbij hij eenvoudige objecten vaak plaatst in een experimentele setting. Of, zoals hij het zelf zegt: "Ik richt me in mijn films met name op het creatieve proces en de onvoorspelbaarheid die daar in zit."

Passie en melancholie in Molen de Ster

Zaterdag speelt de Balkanformatie Bikavar in Molen de Ster. Deze week brengt het negenkoppige gezelschap haar tweede album uit.

"Vooral de combinatie van passie en melancholie in die muziek spreekt me erg aan", vertelt zangeres Miranda van Kuik. "Hoe vrolijk een lied ook is: er zit altijd wel een vleugje mineur in." Ze trekt een lijn van Balkanmuziek naar het leven zelf: "Vier het als het goed gaat, want het kan zo weer anders worden. En gaat het slecht: blijf toch zingen en dansen!" Volgens Van Kuik is het een kwestie van mentaliteitsverschil tussen het westen en het oosten: "Het heeft met overgave aan het leven en je gevoelens te maken. Dat kunnen we hier niet zo goed."

Vogels bekijken in de Botanische Tuinen

Bij een aangenaam lentezonnetje opende vogelkenner, en ambassadeur van Vogelbescherming Nederland, Nico de Haan, afgelopen vrijdag een vogelkijkhut in de Botanische Tuinen op de Uithof.

De Haan, vooral bekend van het natuurprogramma 'Baardmannetjes' dat hij presenteert samen met Hans Dorrestijn, is zeer te spreken over de nieuwe vogelkijkhut in de Botanische Tuinen: "Ik heb er honderden gezien, maar het concept van eenrichtingsglas is uniek in Nederland." Door het spiegelglas kan de bezoeker wel naar de vogels kijken, maar de vogels zien de toeschouwer niet. "Op deze manier kun je heel dicht bij de vogels komen. Je ziet ze op tien centimeter van het voederapparaatje. Hun emotie komt zo heel mooi over, en dat komt echt bij je binnen hoor!", vertelt De Haan vol passie. "Kijk, daar word je als vogelkijker enthousiast van. Dan wil je meteen meer weten over die vogels." Over de vogelkijkhut zelf zegt hij: "Die is mooi geïntegreerd in het landschap en fraai vormgegeven bovendien."

De piano als afleidingsmoment

Sinds de kerst van 2016 staat er in de centrale hal van het UMC een piano. Even leek het erop dat hij moest verdwijnen, maar dankzij donaties kan de piano blijven staan.

Patiënten, bezoekers en medewerkers kruipen regelmatig achter het klavier in het UMC. Het niveau van het pianospel is heel behoorlijk, zegt Karen van Gelder van het UMC. "Met regelmaat hoor je erg mooie stukken voorbij komen." Het initiatief voor de piano is afkomstig van de Vrienden van het UMC Utrecht, die tijdens de kerstperiode iets extra's wilden doen voor patiënten en bezoekers. Dat bleek een succes. "We kregen zoveel mooie en warme reacties op de piano dat we besloten om hem te laten staan," zegt Van Gelder.

De drang om te overleven van Erny Green

25 jaar zit hij nu in het vak, de Utrechtse muzikant Erny Green. De laatste jaren kreeg hij het nodige voor de kiezen, maar met zijn nieuwe album toont hij zich weer van zijn beste kant.

De titel van de cd, 'Pheromones', verwijst naar zijn nieuwe liefde. Feromonen zijn geurstoffen die mens en dier inzetten om een soortgenoot te lokken. "Voor een groot deel selecteer je je partner inderdaad op geur. Maar mijn liedjes zijn ook een soort feromonen, maar dan klankgeuren die je uitstoot om je essentie mee uit te drukken."

Na enkele jaren van malheur (burn-out, scheiding, overlijden van zijn ouders, ontslag) is er nu weer ruimte voor enig positivisme bij Erny Green."Een crisis is een goed moment om je leven te overzien. Mijn oude jas moest uit: het was nodig om mezelf te resetten." De een klopt dan aan bij een psychiater, maar Erny Green gebruikt zijn liedjes als uitlaatklep: "Muziek is voor mij een houvast. Misschien is mijn nieuwe album wel net zo urgent als mijn debuut, toen ik nog gitaar speelde tussen de junkies onder Hoog Catharijne."

Zelfkant
Midden jaren tachtig besloot Erny Green (echte naam: Ernst Grevink) om, na zijn studie Moderne Letterkunde, in Utrecht op straat te gaan spelen. Zijn Nederlandstalige lied 'De Nacht' -geschreven op verzoek van Joris Linssen voor een Utrechtse documentaire bij de Domroep (tegenwoordig RTV Utrecht)- vormt de weerslag van die periode. Green heeft altijd een zwak gehad voor de zelfkant van het bestaan: "Je kunt alles wel uitstippelen in je leven, maar ik vind juist de spanning van wat er mis kan gaan interessant. Het is fascinerend als mensen stuurloos zijn, maar toch een sterke drang hebben om te overleven. Dat herken ik wel."

Het minibos: Een stukje natuur in de stad

Op een achtergesteld gebiedje bij de Cremertuin in Utrecht-West groeit over tien jaar een volwassen minibos. Dat is de achterliggend gedachte van de aanplant zo’n 1000 inheemse bomen op het terrein.

De werkzaamheden aan de Cremerstraat zijn inmiddels van start gegaan. "Graafmachines hebben de bodem geschikt gemaakt om het bos te planten," vertelt initiatiefnemer Maarten Bruns. De grond is tot een halve meter diep weggegraven, vervolgens gemengd met poreus materiaal en weer teruggeplaatst. Door de heidecompost die er nu bovenop ligt, wordt vruchtbare bosgrond gesimuleerd. Dit alles op advies van de Indiase expert Shubhendu Sharma (het mini-bos stamt uit India), die adviseerde om de kwaliteit van de grond in de Cremertuin grondig te verbeteren. "Nu kan de vorst erover en dan gaan we half maart de eerste boompjes planten." 

Een mooie ode aan Jannes

Meindert Talma zingt op zijn laatste cd over Jannes van der Wal, de excentrieke dammer die in de jaren 80 (met name door zijn media-optredens) een soort cultheld werd, en over de damsport in het algemeen. 8WEEKLY sprak met Talma vlak voor zijn optreden in TivoliVredenburg. "Je bent iets of je bent het niet hè."

Wat maakt Jannes van der Wal zo interessant?

"Hij was een onaangepast figuur en maakte veel gekke dingen mee. Als Jannes ergens was, gebeurde er altijd wel iets. Overal waar ik optrad met mijn liedjes over dammen kwamen mensen naar me toe om verhalen over Jannes te vertellen. Ik had er nog wel een paar coupletten bij kunnen schrijven." ('De Ballade van Jannes van der Wal' duurt 22 minuten, MC)

Vertel nog eens een aardige anekdote …
"In Suurhuisterveen vertelde een kroegeigenaar me dat Jannes ooit -na een damsimultaan- in het café was blijven plakken tot het laatst. Hij vroeg toen of hij er mocht blijven slapen, maar dat vond de eigenaar geen goed idee. Toen is hij maar bij een andere bezoeker blijven slapen die het wel goed vond. Het tekent een beetje de persoon Jannes. Hij liet alles maar gebeuren en had gewoon geen zin om de bus terug te nemen."

Herman Brusselmans spreekt over de liefde

Twee keer maar liefst bezoekt de Belgische schrijver Herman Brusselmans binnenkort de stad Utrecht. In de Boekenweek (25 maart t/m 2 april) is hij de hoofdgast, en op 8 maart treedt de schrijver op in de Utrechtse Schouwburg alwaar hij spreekt over de liefde, in alle toonaarden. "Zorg voor rust in je relatie."

"De voorstelling begint met een drumsolo van mij", kondigt de Vlaamse schrijver alvast aan. Onlangs kocht Brusselmans een nieuw drumstel ("in Amsterdam, of all places") waarop hij duchtig aan het oefenen is. Les krijgt hij momenteel van Nico, "mijn chauffeur, goede vriend en tevens getalenteerd drummer. Hij is trouwens ook zeer goed in tuinaanleg." De scheidslijn tussen scherts en ernst is dun bij de Belgische schrijver. Zo zegt hij over Utrecht: "Ik hou van die stad, zijn voetbalclub, zijn burgemeester, zijn volk en zijn landschap. Absoluut!"

Eenzelfde kader
Herman Brusselmans is een veelschrijver: zijn oeuvre telt inmiddels meer dan zeventig titels. In zijn laatste roman, "Guggenheimer koopt een neger", wisselt de Belg als vanouds (en 320 pagina's lang) geestige spitsvondigheden af met oeverloos geouwehoer. Guggenheimer is een niet bijster sympathiek personage ("een rechtse, stinkend rijke hufter", zo typeert Brusselmans hem zelf) aan wie de schrijver eerder vier boeken wijdde. Regelmatig is er de kritiek uit literaire hoek te horen dat hij zichzelf te veel herhaalt. "Ik vind zelf dat ik heel verschillende boeken schrijf, maar wel allemaal binnen eenzelfde kader. Maar ik ben de schrijver die ik ben en ik ga niet opeens een boek schrijven als Arnon Grunberg of Tommy Wieringa. Weet je, het kan ook me ook geen fuck meer schelen hoe er over me gedacht wordt. Ik wil niet blasé klinken, maar ik heb intussen wel 75 boeken geschreven hè."