Een pijnlijk komisch familiedrama

Na de verfilming van de succesroman 'Vele hemels boven de zevende' van de Belgische schrijfster Griet op de Beeck is er nu ook een theaterbewerking. 28 februari is de voorstelling te zien in De Flint in Amersfoort.

Op de avond van dit interview is in Stadskanaal de derde try out. De reacties tot dusver zijn veelbelovend: "De zaalbezetting is rond de zeventig procent en er wordt meer gelachen dan ik had gedacht. Dat mensen ontroerd zouden raken, wist ik al," vertelt regisseur Ursul de Geer. De try outs bieden hem de mogelijkheid om nog het een en ander te finetunen: "Ik heb er nog een scène uitgehaald en twee stiltes toegevoegd. We doen er alles aan om de impact zo groot mogelijk te maken."

Het idee voor de toneelbewerking van de succesroman van Griet op de Beeck is afkomstig van Bos Theaterproducties. "Leon van der Sanden, met wie ik eerder samenwerkte voor 'De Aanslag' en 'Haar naam was Sarah', hebben we gevraagd om dit boek te bewerken”. De Geer karakteriseert de roman als een "pijnlijk komisch familiedrama". Het boek verhaalt over vijf uiteenlopende personages die, in meerdere of mindere mate, met zichzelf in de knoop liggen en strijden tegen de banaliteiten van het leven. "Ze zijn er allemaal de dupe van dat er niet met elkaar wordt gepraat en alles onder het vloerkleed wordt geveegd. Het vuil stapelt zich op De ene dochter redt het niet en geeft de strijd op, de andere vindt de weg naar het geluk," vertelt De Geer.

The Fortunate Sons: Meer dan een coverband 

Coverbands heb je in alle gradaties. Variërend van niet al te beste imitators tot bands die met bijna angstaanjagende perfectie liedjes naspelen, denk maar aan The Analogues (The Beatles) en Her Majesty (Crosby, Stills, Nash and Young). The Fortunate Sons uit Chicago behoren ook tot de buitencategorie. De Amerikaanse band speelt nummers van CCR, ofwel Creedence Clearwater Revival, de band die eind jaren zestig en begin jaren zeventig wereldwijd mateloos populair was.

Americana uit New York en Duinoord 

Samen met de Amerikaanse singer-songwriter Johnny Dowd treedt Melle de Boer (Smutfish, John Dear Mowing Club) momenteel op in Nederland. Donderdag staan de mannen met een voorliefde voor de rafelranden van het bestaan op het podium in Den Haag.

Ondanks het leeftijdsverschil (Melle de Boer is 45 jaar, Johnny Dowd bijna 70) worden de twee muzikanten gezien als zielsgenoten. De Boer kan zich wel vinden in die typering. "Ja, er zijn zeker raakvlakken tussen Johnny en mij. De muziek komt bij ons allebei uit dezelfde bron: De twijfel over alles, en de onderhuidse dingen die niet vaak worden uitgesproken."

Het moge duidelijk zijn: Voor een vrolijk avondje uit ben je bij de twee mannen aan het verkeerde adres. Melle de Boer en Johnny Dowd hebben meer affiniteit met de donkere kanten van het leven. "We zoeken allebei de rafelranden op van de maatschappij. Onze teksten gaan over onderwerpen als: Eenzaamheid, het verschil tussen rijk en arm en de manier waarop mensen met elkaar omgaan." Maar er is niet louter donkerte te vinden in de muziek van het tweetal. "We proberen de donkere kant te verlichten," zegt De Boer poëtisch. 

Vroeger komt nog een keer terug met het Klein Orkest

In de jaren tachtig had hij grote successen met Klein Orkest en ook in het theater trok hij volle zalen. Vervolgens verhuisde Harrie Jekkers naar Ibiza. Nu keert hij terug met het repertoire van Klein Orkest in de voorstelling 'Later Is Allang Begonnen En Vroeger Komt Nog Één Keer Terug.'

Ze behoren tot de canon van de Nederlandstalige popmuziek: Liedjes als 'Laat mij maar alleen, 'Over de Muur' en 'Koos Werkeloos'. Tussen de razend populaire nederpopbands van de jaren tachtig, Doe Maar, Toontje Lager en Het Goede Doel, vormde het geëngageerde Klein Orkest een buitenbeentje. Zanger Harrie Jekkers over die periode: "Het was een hectische tijd vol lol, meiden en drank. Met de bijbehorende stressproblemen."

Samen met het Klein Orkest maakte Jekkers drie albums, waaronder een voor kinderen: 'Roltrap naar de Maan'. Met die plaat won de band een Edison. Na zeven jaar Klein Orkest gaf Jekkers er de brui aan en ging hij het theater in. "Het begon te vervelen om steeds weer diezelfde liedjes te spelen. En ik had geen zin meer om nieuw werk te maken," verklaart Jekkers zijn carrièreswitch van toen. In de huidige voorstelling combineert hij theater en muziek. "Want ik doe het allebei even graag." Op zijn geheel eigen wijze verhaalt Jekkers over het ontstaan, het succes en het einde van Klein Orkest.