Herontdekt

Ik ga proberen de komende tijd weer eens wat korte stukjes te plaatsen over muziek. Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling van dit blog, maar de laatste tijd kwam het er niet meer van. En het is wel zo leuk om te schrijven over muzikale ontdekkingen of herinneringen, en dan niet alleen in de vorm van een interview of een achtergrondartikel. Bijvoorbeeld over The Dead Brothers, een band die ik deze week herontdekt heb. Via Facebook kreeg ik de melding van hun optreden in dB's komende zaterdag. Het was alweer een tijdje geleden dat ik ze voor het laatst beluisterd had. Er bleek zowaar een nieuw album uit te zijn van dit nogal obscure gezelschap uit Zwitserland. Ik zag ze een paar keer live, de laatste keer is alweer een jaar of dertien geleden. Maar de maffe optredens van de band zijn me wel bijgebleven. Vanwege de muziek natuurlijk: een bonte mix van Waitsiaanse ketelmuziek en volksmuziek uit allerlei contreien, gezongen in het Engels, Frans en Duits. Maar zeker ook door bizarre acts die ze opvoerden, met voorman Alain Croubalian, alias Dead Alain, voorop. Zaterdag ga ik ze dus opnieuw aanschouwen. Ik heb gelijk ook maar even een interview aangevraagd.

 

Noa 't zuuje

De meningen in den lande zijn verdeeld over carnaval, zo blijkt elk jaar weer. Een treurige bedoening met rare hoedjes en (veel te) veel bier, zegt de criticaster. Een verbindend, warmbloedig en feestelijk gebeuren dat te snel voorbij is, zo vindt de fervente Vasteloavend-vierder. Een kort relaas over een voorzichtige, hernieuwde kennismaking.

Een behoorlijk aantal jaren (zo tussen mijn 10e en 22e jaar) heb ik me met veel genoegen gelaafd aan het Venlose Vasteloavend. Toen ik verhuisde naar een andere stad kwam het er nog maar zelden van. Aangemoedigd door die prachtige documentaire 'Noa het Zuuje' besloot ik dit jaar weer eens een poging te wagen. En dus toog ik samen met mijn niet-Limburgse vriendin, die nieuwsgierig was geworden naar deze Zuid-Nederlandse traditie, en in de auto onderweg tot mijn vrolijke verbazing een Spotify-playlist met Jocus-liedjes uit de hoge hoed toverde, noa 't zuuje. 

Het plan was om mijn in Baarlo woonachtige moeder (bijna 80 jaar) over te halen om mee te gaan naar de stad. Maar zij liep niet over van enthousiasme. Op zondag was er niks te doen in Venlo, zo zei ze. Bovendien was het koud en regenachtig. Volgend jaar was misschien een optie, maar dan wel op maandag: de dag van de grote optocht. Na het beluisteren van een paar stokoude, enigszins nostalgisch stemmende carnavalsplaten en het nodige gedraal besloten we om toch maar even te gaan kijken. Mijn moeder weigerde verkleed te gaan, ikzelf zette voor de zekerheid een hoedje op. Hetzelfde hoedje als 20 jaar geleden.