Editors

Een kleine week later zag ik het concert van de Editors, niet in een klein sfeervol kroegje, maar in de niet bijster gezellige kolos de Heineken Music Hall. Ik kende de band niet erg goed, eigenlijk alleen van eerdere Pinkpop- en Lowlandsregistraties op tv waarbij de band (te) regelmatig voorbij kwam. Ik had niet erg hooggespannen verwachtingen vooraf, maar het optreden viel me honderd procent mee. Het begon wat sloompjes met de openingstrack van hun laatste, niet al te sterke laatste cd, maar al snel stapte de band over op hun kenmerkende bombastische rockgeluid met veel invloeden uit the eighties (Simple Minds, U2, Echo & The Bunnymen) dat het wat mij betreft prima deed op het podium, ook al vanwege de overtuigende zang van Tom Smith. Origineel? Nee. Over de top? Regelmatig. Opzwepende liveband met een bij tijd en wijlen behoorlijk sexy geluid? Jazeker.

Andalusië

Eindelijk was ik dan in Sevilla, Codoba, Granada en Ronda: prachtige, levendige steden die bol staan van de cultuur en de muziek. Samen met de culinaire geneugtes en, uiteraard, enkele spetterende flamenco-voorstellingen (in kleine kroegjes met voornamelijk locals en een verdwaalde toerist) resulteerde dit in een bijzonder aangenaam weekje. Ook de autoritten van de ene naar de andere heerlijkheid, door het bergachtige, kale landschap en langs de 'Pueblos blancos' waren een lust voor het oog. En voor het oor, o.a. vanwege deze soundtrack die ons onderweg begeleidde.

Vluchtelingen in Utrecht: een persoonlijk verhaal

Veel vluchtelingen in Utrecht zijn in afwachting van wat er verder gaat gebeuren. Dat geldt ook voor de 33-jarige Syriër Bashar Alkatrib die tijdelijk onderdak heeft in het COA in Oog in Al: "Ik wil het liefst morgen beginnen met zelfstandig leven."

Achtergrond
"Ik was al eerder tijdelijk in Nederland, voor studies en een workshop. Toen ik in Syrië werd opgeroepen voor het leger ben ik, in december 2014, gevlucht naar Nederland. Mijn familie -mijn ouders, drie broers en drie zussen- zijn in Damascus gebleven waar het relatief veilig is. Toch ben ik wel bezorgd omdat er soms bommen vallen in de buurt. Ook wordt het leven er harder: er is weinig voedsel en het is erg duur. Als ik terugkeer riskeer ik gevangenisstraf. Ik haat geweld: ik ben activist en geloof in de vredesbeweging. Geweld leidt nooit tot vrede, maar alleen tot meer oorlogen."

Het COA voert uit wat de politiek beslist

Op 10 november moeten de vijfhonderd vluchtelingen in de Jaarbeurs vertrekken, omdat de reguliere activiteiten dan weer starten. Het COA is met de gemeente nog in onderhandeling over een nieuwe (duurzame) locatie: "Onze mening doet er niet toe."

Nieuwe locatie
Er valt onder de vluchtelingen in de Jaarbeurs best wel eens een onvertogen woord: "De meeste klachten betreffen de privacy. Dat het niet ideaal is, beseffen wij ook. Maar als je uitlegt dat het een noodsituatie is, en dat we niet willen dat mensen op straat slapen, begrijpen ze het meestal wel." Aan het woord is Ali Honar, locatiemanager bij het COA in Oog in Al dat de opvang regelt van de vluchtelingen in Utrecht. De vijfhonderd die momenteel in de Jaarbeurs onderdak hebben, moeten op 10 november vertrekken. Dan worden de reguliere activiteiten weer gestart. Het is nog niet duidelijk waar ze dan terecht kunnen: de gemeente is met het COA nog in overleg over een nieuwe (en duurzame) locatie.

Bijbelvrouwen in een ander perspectief

''Over hoeren en madonna's", luidt de titel van een dichtbundel/fotoboek van Paul Sterk en Lilith. De ondertitel, "Bijbelvrouwen in een ander perspectief", klinkt al iets subtieler. Ook de inhoud van dit boekwerk laveert tussen fijnzinnigheid en grover geschut.

"Het zijn niet de omstandigheden die ons dwarszitten, maar onze vooroordelen hierover", met dit citaat van Marcel Aurelius (vroegere keizer van het Romeinse Rijk) opent het boek 'Over Hoeren en Madonna's' van dichter Paul Sterk en kunstfotografe Lilith. Beide kunstenaars slaan met deze uitspraak een brug naar de clichématige denkbeelden over vrouwen. Om die te bestrijden zetten ze een twaalftal Bijbelse vrouwen centraal. Paul Sterk: "Het is onze bedoeling om Bijbelse vrouwen vanuit een ander, eigentijds perspectief te benaderen."

Droefheid troef in theater Rood Noot

Aanstaande vrijdag vindt in theater Rood Noot de try-out plaats van de meest droevige liedjes van De Kift, de Nederlandse band die al ruim twintig jaar een volstrekt eigenzinnig geluid laat horen.

De muziek van de Kift valt te typeren als een aanstekelijke, soms kolderieke maar immer bezielde mix van polderpunk, theater en fanfare. Vrolijkheid wordt afgewisseld met diepe treurnis. Nostalgie is nooit ver weg. Eigen teksten schrijven doet de band uit Koog aan de Zaan niet: ze put rijkelijk uit de wereldliteratuur en -poëzie. Frontman Ferry Heijne: "Er zijn al zoveel mooie teksten om me heen, ik zou niet weten hoe ik daar een aanvulling aan moet geven. Ik kan wel heel goed bestaande teksten tot leven wekken." Een grote en vaste schare bewonderaars van De Kift is daar al jarenlang getuige van.

Blozen

Recensenten en complimenten (waar ze bijna van gaan blozen): een week geleden toonde de Utrechtse zangeres Sofie Letitre me, na afloop van een interessant en gezellig interview bij haar thuis aan de keukentafel, in gezelschap van haar vriend (en mede-bandlid) Ferdy van Singel, een foto waarop ze huilend van geluk stond afgebeeld: het moment dat ze mijn recensie van haar eerste cd 'Back Were We Come From' uit begin 2013 (geschreven voor KindaMuzik) onder ogen kreeg. Een dag later speelde Sofie Letitre in DWDD haar (tegenwoordig elektronisch georiënteerde) muziek en dat deed ze voortreffelijk.