De verstilde pracht van Ane Brun

De vraag voor aanvang ligt voor de hand: zullen de bands er vanavond in slagen het ons te bezorgen of niet? ‘De avond van het Kippenvel’, onder die noemer speelden gisteren Ane Brun, Wendy McNeill en Henk Koorn in een sfeervolle Utrechtse Helling. 

Oorspronkelijk gepland voor Ekko deze optredens, maar die zaal mag van de brandweer de komende tijd nog maar een beperkt aantal bezoekers binnen laten. Drukbezochte concerten worden daarom voorlopig verplaatst naar Tivoli De Helling.

De aftrap van de avond is voor Wendy McNeill, een expressieve Canadese die in haar uppie met slechts een akoestische gitaar en accordeon de zaal direct behoorlijk stil weet te krijgen. Haar stembuigingen neigen soms wat te veel naar die van Tori Amos, met het zwierige geluid van haar trekzak slaagt ze er wel knap in om een Parijse nachtclubsfeer te creëren.

Na McNeill betreedt Ane Brun het plankier. Eerder op de dag had de Noorse al een intieme set gespeeld in de Utrechtse platenzaak Plato waar ze met haar schuchtere innemende presentatie middels een overtuigend mini-concert de verwachtingen voor de avond nog wat opschroefde. Brun is Noorse van origine, ze is in Oslo geboren, maar ze werkt al een tijdje in Stockholm. Haar debuut ‘Spending time with Morgan’ was in Scandinavië en enkele andere Europese landen een grote hit. De ingetogen pracht op dat album zet ze voort op de opvolger ‘A tempory dive’.

Ooit begonnen als straatmuzikante tijdens een vakantie in Barcelona, vanavond spelend voor een bijna uitverkochte Helling, het kan snel gaan. De lieftallige Scandinavische blondine beschikt over een sensitief en lenig stemgeluid dat je bij vlagen –jawel- kippenvel bezorgt. Muzikaal gezien zit ze in de hoek van Nick Drake, Ben Harper en Ani di Franco. Brun’s gitaarspel is vloeiend, transparant en subtiel met veel gevoel voor melodie. De slidegitaar van Staffan Johansson zorgt voor een fraai dreigende ondertoon voor de soms misschien iets te engelachtige melodielijnen.

Het kwartet speelt vanavond in De Helling zoals verwacht veel nummers van hun laatste cd, maar ook het debuut komt ruimschoots aan bod. Zo is er een mooie uitvoering van de fraai wiegende opening van dat album ‘Humming one of your songs’. De begeleiding vanavond van Johansson op (slide)gitaar, Micke Häggström op drums en Katharina Nuttall op piano is sober maar effectief. De ene keer slechts de zalvende stem van Brun ondersteunend, een andere keer met meer accenten.

Melancholie en een lichte droefheid bepalen de sfeer. ‘My lover will go’, Ane Brun zingt het bijna berustend, zonder woede, maar met een kalme vastberadenheid. De muziek van Brun vraagt om stilte in de zaal, en het zij gezegd: het publiek –veel jonge stelletjes- gedraagt zich keurig, houdt zich rustig op de momenten dat het moet en reageert enthousiast na elk nummer. Verrassend is de toegift van de band: een ingetogen maar indrukwekkende versie van Sam Brown’s ‘Stop’.

Na Ane Brun mag Henk Koorn, voorman van Hallo Venray, op zijn eigen stuntelige en droogkomische manier de avond afsluiten. Hoogtepunten hier: een soort van parodie op het Nederlandstalige lied en een kolderieke cover van Daniel Johnston. Vermakelijk, dat zeker, maar het kippenvel hebben we al eerder op de avond al gehad.

23 april 2005