Meesterlijk optreden Nick Cave

Volgelingen van Nick Cave worden beschouwd als vredelievende mensen. Anders valt het ontbreken van enigerlei controle in het World Forum Convention Center in Den Haag op de inhoud van tassen en rugzakken niet te verklaren.

Alle bezoekers lopen doodgemoedereerd met bagage en al de zaal in. Wellicht fungeert de Australische voorloper van de folk-noir als de perfecte duivelbanner van geperverteerde geesten. Enfin, maandag en dinsdag was Nick Cave in Nederland voor twee concerten. En de gelukkigen die een kaartje hadden bemachtigd zagen dat het goed was.

De ouverture bestaat nog uit een oorverdovende bak herrie, maar al snel laat de Australische troubadour zich van zijn beste kant zien, tijdens gedreven vertolkingen van 'Abbatoir Blues' en 'Red Right Hand'. Hij is goed bij stem en dat zullen we horen ook; het volume staat op zijn zachts gezegd aan de luide kant. Met zijn aardedonkere en luide stem had hij het ook best zonder microfoon afgekund.

Nick Cave is een buitenbeentje in de wereld van pop en rock. Zijn beginjaren stonden in het teken van avant-gardistische punk, de laatste jaren overheerst steeds vaker de ingetogenheid. Vanavond is er een mooi evenwicht tussen beide extremen in een prachtig optreden van meer dan twee uur. 

Huisvader Cave mag dan tegenwoordig wel braaf elke ochtend om negen uur met koffertje naar kantoor gaan om een paar liedjes te schrijven, van enige verzadiging is deze avond niks te merken. Van het begin tot het eind is het optreden intens en bevlogen. De kleine man met de grote snor (souvenir van zijn laatste filmrol) windt moeiteloos de volgepakte zaal om zijn vinger. 

Of hij nu woest de vleugel bestiert met staccato getingel, of met slechts enkele pianotonen fraai dreigende accenten legt in een rustiger nummer, hij dwingt de zaal tot ademloosheid. En op zijn laatste albums is het al hoorbaar, ook vanavond wordt het duidelijk: Cave is met de jaren beter gaan zingen. Hij moet het echter nog steeds niet hebben van gestileerde zang, zijn handelsmerk is de demonische stem die de luisteraar onontkoombaar deelgenoot maakt van zijn helse universum. 

De begeleiding vanavond bestaat uit Warren Ellis op viool, Martyn P. Casey op bas en Jim Sclavunos achter de drums. Vooral violist Ellis maakt indruk met snerpende solo’s, maar ook de andere muzikanten zijn in topvorm. En aartsmopperaar Cave blijkt in een uitstekend humeur vanavond. Verzoekjes worden zonder tegensputteren ingewilligd.

Aan het eind van de show stopt hij abrupt met een vrolijk niemendalletje: 'What a disaster!' En hij krijgt nogmaals de lachers op zijn hand als hij een mannetje laat opdraven om de teksten te zoeken die uit zijn hoofd verdwenen zijn. Voor de goede orde: dat is onze schuld, want in de jaren negentig kon Nick Cave het grote aanbod van hallucinerende middelen in Nederland onmogelijk weerstaan.

Hoogtepunten zijn er volop vanavond: het huiveringwekkende 'The mercy seat' is ook vanavond weer spannend en dramatisch van opbouw. De belichting tijdens het nummer is sinister en dwingend. Tijdens 'God is in the house' begeestert Cave met zijn gefluister de toehoorders en dwingt ze tot volledige stilte. 

Enkele nummers krijgen een volstrekt andere bewerking dan het origineel. 'The Weeping song' klinkt vanavond een stuk venijniger dan de oorspronkelijke versie, net als 'Henry Lee'. 'Stagger Lee' daarentegen heeft juist niet de opgejaagde cadans van het cd-nummer, maar krijgt een magnifiek dramatische uitvoering. Het kenmerkt nog maar eens de inventieve geest van de ware meester. Nick Cave in deze vorm kan nog jaren mee, hij is en blijft een van de meest oorspronkelijke en bevlogen muzikanten uit de muziekwereld.

september 2006