Lucinda Williams heeft er schik in
De rij voor Paradiso is nog aanzienlijk als Teddy Thompson het podium betreedt. Aan de Engelse singer-songwriter de taak het publiek op te warmen voor het optreden van Lucinda Williams later op de avond.
De bescheiden man met de ambachtelijke country/bluesliedjes slaagt hier maar ten dele in. Zijn stem neigt in de lage regionen naar die van Slaid Cleaves, de hoge uithalen zijn wat schel en galmen af en toe ook nog eens lelijk door Paradiso. Al met al een degelijke maar weinig sprankelende ouverture.Op de nieuwe cd van Tom Waits die 20 november het licht gaat zien, staat het nummer Lucinda. Onduidelijk is of dit een eerbetoon is aan de americana-diva, het zou zomaar kunnen. Paradiso is tot de nok gevuld met bewonderaars van de rock/folk en country zangeres. 53 jaar inmiddels, maar met leren jackje en pet ziet ze er jaren jonger uit.
Het viertal zet stevig in met o.a. Car wheels on a travel road. De eerste nummers klinken weinig verrassend, er is weinig contact met de zaal en het promotiepraatje zo vroeg tijdens de show had ook niet gehoeven. De band speelt veel nummers van het in februari 2007 te verschijnen nieuwe album ‘West’, niet tot ieders genoegen. Het eerste nummer dat de band speelt van die cd, heeft veel weg van Blue, waar de zaal dan ook om begint te roepen.
De begeleidingsband is m.u.v. de drummer aan de jonge kant. Bij het ontroerende en jazzy Over time komt de band een beetje los. De zang van Williams, met die kenmerkende kraak en lichte sneer, is prachtig. Ook de uitvoering van het stevigere Out of touch is sterk. Knauwende en bijtende zang, doorleefd. De gitarist heeft weinig noten nodig om een lekker slepende solo uit zijn gitaar te toveren.
Het hele optreden heeft Williams de teksten voor zich uitgestald. Zou ze dan toch een jaartje ouder worden? In een nieuw nummer vergeet ze een stukje tekst.
Het optreden begint wel op gang te komen, de respons uit de zaal is ernaar. En als ze haar jasje uitrekt, ga je er eens goed voor staan. Ze begint er steeds meer schik in te krijgen en babbelt vrolijk de zaal in, met als favoriete stopwoordje You know. Vriendinnen Suzan en Kate komen het podium op om een paar nummertjes mee te zingen. Grappig, maar lichtelijk overbodig. Een aantal bluesy nummers volgen, die uitermate geschikt zijn voor de doorleefde stem van Williams.
Na een korte pauze komt de band met een fraaie versie van een van hun prijsnummers Blue en volgen er enkele nummers van de binnenkort te verschijnen nieuwe cd. ‘Inspired by Jim Morrison en god,’ houdt ze de zaal voor. Het nieuwe werk klinkt soms licht experimenteel, met bezielde gitaarsolo’s. In een van de nieuwe nummers klinkt de zangeres als een gemene versie van Blondie. Op een monotone baspartij rapt ze een soort Rapture. De gitarist improviseert en lustig op los.
De uitvoering van Skip James’Hard time killing floor blues is begeesterd , net als het soulvolle Still i long for your kiss. Lucinda Williams is meer dan country, haar stem leent zich ook perfect voor de blues. We could learn a lot of you, zegt ze ergens. Insgelijks.
De begeleidingsband is m.u.v. de drummer aan de jonge kant. Bij het ontroerende en jazzy Over time komt de band een beetje los. De zang van Williams, met die kenmerkende kraak en lichte sneer, is prachtig. Ook de uitvoering van het stevigere Out of touch is sterk. Knauwende en bijtende zang, doorleefd. De gitarist heeft weinig noten nodig om een lekker slepende solo uit zijn gitaar te toveren.
Het hele optreden heeft Williams de teksten voor zich uitgestald. Zou ze dan toch een jaartje ouder worden? In een nieuw nummer vergeet ze een stukje tekst.
Het optreden begint wel op gang te komen, de respons uit de zaal is ernaar. En als ze haar jasje uitrekt, ga je er eens goed voor staan. Ze begint er steeds meer schik in te krijgen en babbelt vrolijk de zaal in, met als favoriete stopwoordje You know. Vriendinnen Suzan en Kate komen het podium op om een paar nummertjes mee te zingen. Grappig, maar lichtelijk overbodig. Een aantal bluesy nummers volgen, die uitermate geschikt zijn voor de doorleefde stem van Williams.
Na een korte pauze komt de band met een fraaie versie van een van hun prijsnummers Blue en volgen er enkele nummers van de binnenkort te verschijnen nieuwe cd. ‘Inspired by Jim Morrison en god,’ houdt ze de zaal voor. Het nieuwe werk klinkt soms licht experimenteel, met bezielde gitaarsolo’s. In een van de nieuwe nummers klinkt de zangeres als een gemene versie van Blondie. Op een monotone baspartij rapt ze een soort Rapture. De gitarist improviseert en lustig op los.
De uitvoering van Skip James’Hard time killing floor blues is begeesterd , net als het soulvolle Still i long for your kiss. Lucinda Williams is meer dan country, haar stem leent zich ook perfect voor de blues. We could learn a lot of you, zegt ze ergens. Insgelijks.
november 2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten