Roots of Heaven 2006

Op een festival dat gedomineerd wordt door Amerikanen is de opening voor een Nederlandse act opvallend. Toch niet geheel toevallig dat de eer van de ouverture word gegund aan El Pino & The Volunteers. 

Ane Brun

Het debuut van de Rotterdamse formatie, Molten City, staat vol met volwassen Americana of country noir en is alom bewierookt in de vaderlandse pers. De vraag is of de band vandaag standhoudt tussen al de Amerikaanse zwaargewichten. Het zestal speelt veel nummers van hun debuut, het eerste deel bestaat uit “zondagmiddagliedjes”, in het tweede deel wordt het tempo wat opgeschroefd. Voor een band die pas zo kort aan de slag is, klinkt het geluid zeer volwassen. 

Een opvallende verschijning is de formatie op het podium niet, we zien zes doodgewone jongens, als is de bezetting met banjo en accordeon nog wel on-nederlands te noemen. De scherp op Calexico geschoeide sound wordt overtuigend en zeer degelijk ten gehore gebracht, zonder veel uitschieters of missers. Nieuw is het niet wat ze doen, maar wat ze doen, doen ze goed. Verrassend is de Steve Earle cover als laatste nummer.

Damien Jurado
Dat de Amerikaanse singer songwriter op het Rootspodium staat is ene klein wonder, want hij kampt met vliegangst. De vele aanwezigen bij zijn optreden in de kleine zaal zullen er niet om gerouwd hebben, het optreden van Durado uit Seattle is een van de hoogtepunten van dit festival. Ondersteund door een celliste en een drummer met slechts twee trommels en twee bekkens voor zich, windt Durado met zijn verstilde liedjes de zaal moeiteloos om zijn vingers. 

De begeleiding is minimaal, de sfeer stemmig en herfstachtig. De fluisterstem van Durado heeft wel wat weg van die Bonnie Prince Billy, maar dan stemvaster. De af en toe spooky celloklanken geven de muziek regelmatig een dreigende sfeer. De drummer speelt bijna onhoorbaar een stukje op gitaar en de celliste zorgt voor engelachtige tweede stem.

In tegenstelling tot de sombere toon van zijn optreden, grapt Durado er vrolijk op los. “Komt allemaal door de drugs” en haalt hij zijn zakken met kleingeld aan euro’s leeg: “You want some money?” De celliste protesteert. Het einde is bijzonder fraai. Durado neemt de drumstokken over en zijn geroffel samen met een dreigende cello, spookachtige hoehoehoehoehoe zang/blaasorgeltje zorgen voor een unheimische sfeer in “Montesano” van “and now that i’m in your shadow.. In de toegift alleen achter zijn gitaar klinkt Durado als het ingetogen en bescheiden broertje van Neil Young .

Ane Brun
Een ander hoogtepunt is het optreden van de Noorse Ane Brun. Samen met de feeërieke Nina Kinert zorgt ze voor een bloedstollend optreden. In haar eentje met gitaar is Brun al een lust voor het oor, de aanwezigheid van Kinert geeft nog een extra dimensie aan de ingetogen pracht van de Scandinavische blondine. Haar presence is nog immer ontwapenend en wars van uiterlijk vertoon, haar stem nog steeds kristalzuiver en vol van zeggingskracht. De liedjes zijn vol van melodieuze rijkdom en onbestemdheid. 

Op haar laatste cd Duets staat een nummer met Madrugada: Lift me. Vanavond wordt het gemis aan die band overtuigend opgevangen door Kinert in een fraaie versie.  Prijsnummers: To let myself go, Rubber band en de toegift Humming your songs. Een prachtig optreden.

zondag 26 november 2006