Alleen de stemmen van Lanegan en Campbell gaan goed samen

Ruim een uur later dan aangekondigd verschijnt in Paradiso het voorprogramma William Elliott Whitmore ten tonele. De jeugdige Whitmore beschikt over een lekker raspende stem en speelt op energieke wijze en stampvoetend zijn duistere folkblues, zichzelf begeleidend op banjo en gitaar.

Vervolgens duurt het weer een hele poos aleer Mark Lanegan en Isobel Campbell het podium betreden. De eerste fluitconcerten dienen zich reeds aan als de twee eindelijk aanstalten maken te beginnen. Ze zetten wel direct sterk in met ‘Revolver’, een van de prachtnummers van hun cd ‘Ballad of the Broken Seas’.

Dit album is alom bewierookt in de pers; geprezen werd vooral de fraaie wisselwerking tussen de engelachtige stem van Campbell en het duistere gegrom van Lanegan. De intieme sfeer op de cd blijft live overeind, maar Lanegan en Campbell vormen wel een uiterst bizar stel. Met name Mark Lanegan is een zonderling.

De voormalige voorman van The Screaming Trees staat volkomen roerloos op het podium en lijkt vergroeid met de microfoon. Zijn stuurse blik verraadt een peilloze somberheid. Contact met de zaal, zijn vrouwelijke kompaan of de bandleden is er niet.