De toegift

Mooi moment: de toegift. Of beter gezegd: het wachten op de toegift. De band is klaar met spelen en verdwijnt van het podium. Iedereen in de zaal weet het: die komen terug. Toch het ongedurige wachten. De verwachtingsvolle blikken. Beetje joelen en fluiten voor de vorm en na een minuutje of vijf volgt dan het sluitstuk van de show. Een ongeschreven wet bij live-concerten.

Soms gaat het anders. Afgelopen vrijdag in de Melkweg besluit het duo Two Gallants, na een formidabel optreden van krap een uur, de enthousiaste zaal te negeren en niet meer terug te keren voor een toegift. De dj start vrijwel direct een cd. Onbegrip in de zaal. Verbijstering en verontwaardiging ook. Een anticlimax. De arrogantie van die snotapen om zoiets te flikken.

Getroebleerde geest

Een flinke dosis talent is geen garantie is voor een glansrijk leven. Gipsygitarist Jimmy Rosenberg heeft het aan den lijve ondervonden. Kenners zien in hem als twaalfjarige de opvolger van Django Reinhardt. Op zijn vijftiende loopt hij met een miljoenencontract op zak. De wereld aan zijn voeten…

Documentairemaker Jeroen Berkvens maakte een prachtig portret van de dan 26-jarige gitarist, neef van de vermaarde Stochelo van het Rosenberg Trio. In een Belgische kliniek probeert hij de demonen uit zijn hoofd te verdrijven en weer grip te krijgen op zijn leven. Een sterk contrast met de beelden van een piepjonge Jimmy, zeer begaafd en (schijnbaar) zorgeloos, in een wereld van volwassenen. Hij kan de weelde echter niet aan en vlak voor een wereldwijde doorbraak gaat het mis. 

Jimmy raakt aan de heroïne, en als zijn vader -een dominante man maar ook bindende factor van het gezin- voor acht jaar in de cel belandt wegens de moord op zijn schoonzoon, slaan de stoppen helemaal door. Jimmy vergooit in korte tijd al zijn kapitaal aan drugs en dure auto’s die hij vervolgens (geen rijbewijs) in de prak rijdt. Een groot hart heeft hij wel; sommige daklozen zijn hem nog steeds dankbaar voor de duizenden guldens die hij ze toestak.

Roots of Heaven 2007

Aan de jongens van Storybox de eer om het bal in het Patronaat te openen. Het Utrechtse kwartet begint ietwat schuchter, wat volgt is een degelijk en redelijk overtuigend optreden. 

Storybox heeft patent op gloedvolle en harmonieuze Beatleske liedjes met hier en daar een theatrale uitspatting. Zoekend naar het perfecte popliedje, zo lijkt het. De banjo van Oscar Buma geeft het geheel een rootsy tintje. Zanger Helge Slikker is goed bij stem en oogt zelfverzekerd. “Heerlijk”, zo meldt hij voldaan na het expressieve einde op zang en piano van Not Easy. 

Lucinda Williams

Storybox speelt vanmiddag uiteraard veel liedjes van hun overtuigend debuut A Fool’s Attempt, zoals het vaudeville-achtige Tonight en het deinende Come and Go. De nummers worden adequaat uitgevoerd zonder al te veel poespas. “Hele mooie dame” Niels de Rooij, bassist van de band, fungeert vandaag als stand-in voor de tweede stem. Soms mag het nog een tikkeltje risicovoller bij Storybox en een enkele keer padapapadada minder zou geen kwaad kunnen. Maar de band is live ook prima te verteren en de rek lijkt er nog niet uit.