Roots of Heaven 2007

Aan de jongens van Storybox de eer om het bal in het Patronaat te openen. Het Utrechtse kwartet begint ietwat schuchter, wat volgt is een degelijk en redelijk overtuigend optreden. 

Storybox heeft patent op gloedvolle en harmonieuze Beatleske liedjes met hier en daar een theatrale uitspatting. Zoekend naar het perfecte popliedje, zo lijkt het. De banjo van Oscar Buma geeft het geheel een rootsy tintje. Zanger Helge Slikker is goed bij stem en oogt zelfverzekerd. “Heerlijk”, zo meldt hij voldaan na het expressieve einde op zang en piano van Not Easy. 

Lucinda Williams

Storybox speelt vanmiddag uiteraard veel liedjes van hun overtuigend debuut A Fool’s Attempt, zoals het vaudeville-achtige Tonight en het deinende Come and Go. De nummers worden adequaat uitgevoerd zonder al te veel poespas. “Hele mooie dame” Niels de Rooij, bassist van de band, fungeert vandaag als stand-in voor de tweede stem. Soms mag het nog een tikkeltje risicovoller bij Storybox en een enkele keer padapapadada minder zou geen kwaad kunnen. Maar de band is live ook prima te verteren en de rek lijkt er nog niet uit.

NO Blues
Verrassende keuze op het festival is de formatie NO Blues. Het exotische gezelschap rondom Ad van Meurs -tevens frontman van The Watchman- mixt op aanstekelijke wijze folk-blues met traditionele Arabische muziek, ook wel Arabicana genoemd. De bonte symbiose van stijlen met de “Koning van Khartoum” achter Afrikaanse trommels en “Mozart zelf”op de ud, werkt wonderwel: het publiek in de Kleine Zaal reageert uitgelaten op de opzwepende wereldmuziek. Het is even zoeken naar de fysieke verschijning van de toch duidelijk hoorbare vrouwelijke stem; zangeres en geluidstechnicus Ankie Keultjes blijkt zich achter in de zaal te bevinden. 

Zanger/gitarist Ad van Meurs lijkt wat knorrig, maar is van tijd tot tijd ook geestig en geniet zichtbaar van alle muzikaliteit in zijn omgeving. Aan virtuositeit geen gebrek bij NO Blues: het vingervlugge samenspel van Van Meurs op gitaar en Haytham Safia op ud is oorstrelend en de trommelpartijen van Osama Maleegi zijn imponerend. Al met al een warmbloedig optreden in de Kleine Zaal zo vroeg op de middag.

Lucinda Williams
Alle verwachtingen van de volgestroomde zaal ten spijt, het optreden van Lucinda Williams stelt enigszins teleur. De diva van de americana maakt een vrij ongeïnspireerde en afwezige indruk en haar stem piept en kraakt aan alle kanten. Openingstrack Rescue is nog fraai ingetogen, bij het tweede nummer Fruits Of My Labor gaat het al mis en is ze haar tekst kwijt, die notabene voor haar neus staat uitgestald; na elk nummer gaat een mannetje driftig in de weer met het herschikken van de songteksten. 

Het eerste deel van het optreden kabbelt een beetje door. Na een nummer of vijf gooit Williams de playlist om en komt er wat leven in de brouwerij. Ze blijft echter erg in zichzelf gekeerd en het krakerige zingen –normaal haar handelsmerk- doet soms pijn aan de oren. Change The Locks van Tom Petty moet overnieuw omdat ze wederom haar tekst kwijt is. Er volgt nog wat blues, waaronder Disgusted, een nummer van Fats Domino en Joy met een flard van Led Zeppelin’s Heartbreaker erin en met een geinig gitaarduel tussen beide gitaristen. Ze belooft dan nog drie nummers als toegift maar het wordt er slechts eentje. Typerend wel voor een matig concert van de grote publiekstrekker van deze editie van Roots of Heaven.

zaterdag 10 november 2007