Het jeugdig elan van de Rolling Stones

Een ouverture met Gimme Shelter was passend geweest, want geschuild werd er volop in de Goffert voorafgaand aan het optreden van de Rolling Stones.

Vanonder paraplu’s, regenjassen, grote stukken zeil en stukken hout kwam de meute tevoorschijn nadat de wolken waren geleegd en de riff van Start me Up door het park galmde. Special guest Van Morisson had anderhalf uur eerder vroegtijdig het podium moeten verlaten vanwege aanhoudende donder en bliksem. Maar op het moment dat de Big Bang van start ging was het droog.

En het bleef droog die twee uur van het optreden, als grootste rock and rollband dwing je dat blijkbaar af. De Britse oer-rockers waren van plan om de vele doorweekten voor het eind van de show droog te krijgen, dat werd al snel duidelijk. Niet alleen door het enorme vuurwerk en de vuurspuwende bakken, maar voornamelijk door een gloedvol en gedreven show. De meningen zijn verdeeld over de drang van de jongens op leeftijd zich te blijven manifesteren op het podium, feit is dat ze nog immer staan voor een onverwoestbaar spelplezier, enorme inzet en groot vakmanschap, gecombineerd met het jeugdige elan van Jagger, Richards en Wood.

Maar liefst tachtig nummers hebben ze ingestudeerd voor de Big Bang tour zodat er af en toe toch verrassingen voorbij komen. Terwijl het publiek de doorweekte shirts uitwringt, klinken gedreven versies van Sweet Virginia, een vlammend She was hot (met op een scherm geprojecteerd de jonge Stones) en Can you hear me knockin. Met I get crazy brengen de Stones een fraai eerbetoon aan James Brown.

Mick Jagger vervult zijn rol als gastheer perfect, in foutloos Nederlands roept hij: ‘Dit is onze derde keer in Nijmegen’. Hij blijkt nog fit genoeg voor al zijn strapatsen en is goed bij stem bovendien. Als een jonge hond trippelt hij achter de voluptueuze en schaars geklede achtergrondzangeres Lisa Fisher aan. Keith Richards en Ron Wood duelleren als vanouds en grappen en grollen er vrolijk op los. Charlie Watts zit als altijd onverstoorbaar achter zijn trommels.

Een gestroomlijnde avond, maar toch is er tijd en ruimte voor verrassingen, met als hoogtepunt het moment dat op de klanken van It’s only rock and roll een klein podium de wei inrijdt en de jongens bijna op raakafstand staan. Op dit vlot spelen ze o.a. Satisfaction, hoogtepunt It’s all over now en Honky Tonk Woman. Het is alsof je in Tivoli naar een bandje staat te kijken. Ook memorabel: de vurige uitvoering van Paint it black, het lang uitgesponnen Symphathy for the devil met een onovertroffen Richards op zijn telecaster en Brown sugar met een knetterende Bobby Keys op sax .

Uiteraard is er voor Keith Richards ruimte voor een paar solodingen (o.a. Happy) zodat Jagger even op adem kan komen. Richards speelt nog immer beter gitaar dan dat hij zingt, maar zijn aankondiging en zijn grimas zijn weer ontwapenend. Gimme Shelter komt helaas niet voorbij, net zo min als Midnight Rambler en na twee uur is het voorbij. Met een gigantische tongzoen nemen de Stones afscheid van het publiek dat nog wel een uurtje had gewild.

8 juni 2007 Goffertpark Nijmegen