Top 10 2010

Enige tijd schreef ik cd-, concertrecensies en columns voor Altcountry.nl. In december maakten alle medewerkers een lijstje met hun favoriete altcountry-platen van dat jaar. In 2010 was dit mijn top 10.




1. John Grant - Queen of Denmark
2. Brown Bird - The Devil Dancing
3. Midlake - The Courage of Others
4. The Walkmen – Lisbon
5. Tim Knol - Tim Knol
6. Ray LaMontagne - God Willin\' & the Creek Don\'t Rise
7. Johnny Cash – American VI: Ain’t no grave
8. Musée Mécanique - Hold This Ghost
9. Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk
10. Rumer – Seasons of my soul

net niet:
Dylan Leblanc - Paupers Field
The Pierces - Thirteen Tales of Love and Revenge
I Am Oak - On Claws
Dix - Sayonara

I scare myself

Sinds ik van hot naar her reis voor allerlei kortlopende opdrachten, is goede automuziek onontbeerlijk. Mijn laatste zelfgebakken cd is er een met muziek van de jaren 80. 

Ik zal zeker niet ontkennen dat in deze jaren -waarin ik muzikaal gevormd ben- veel rommel is gemaakt, toch lukte het me toch moeiteloos om een nummertje of vijftig bij elkaar te zoeken.  Niet in het genre van de altcountry, want die muziek was me toen nog onbekend. Wel: New Gold Dream van de Simple Minds, 10.15 Saturday Night van The Cure, Love van The Cult, Killing Moon van Echo & The Bunnymen en Burning Down The House (live) van de Talking Heads, songs die het ook uitstekend doen onderweg. Bij die laatste zat ik onlangs te stuiteren achter mijn stuur. Geweldige percussie! En ook op Rattlesnakes van Loyd Cole and The Commotions, Big Mouth Strikes Again van The Smiths en Golden Brown van The Stranglers is het prima karren. Lichte weemoed ligt voortdurend op de loer, dat dan weer wel. 

A Skin Too Few

In het kader van de verkiezing van de beste portretfilm vertoonde de publieke omroep afgelopen week een vijftal films, waaronder A Skin Too Few : The Days of Nick Drake. De eerste prijs ging uiteindelijk naar Rock ‘n’ Roll Junkie, Jan Eilanders’ rolprent over Herman Brood. 

Prima keuze natuurlijk, maar de documentaire van Jeroen Berkvens over Nick Drake, de even getalenteerde als gevoelige troubadour mocht er ook zijn. Berkvens maakte eerder een prachtige film over gipsy-gitarist Jimmy Rosenberg, een andere gekwelde ziel. 

Hallo Venray

Teleurstellend was het, het optreden van Hallo Venray afgelopen zaterdag in Ekko te Utrecht. De formatie van Henk Koorn speelde voornamelijk (erg) stevige nummers van hun laatste album. 

Dat deed het trio vol overgave, maar de echte bezieling ontbrak toch. En het nieuwe materiaal is lang niet zo boeiend als het vroegere werk van begin jaren negentig. Het was dan ook lang wachten op een klassieker als Tuck the man. Andere fijne nummers ten tijde van het album The more I laugh, the hornier due gets, zoals The heart and the soul en Eugene bleven achterwege.