I scare myself

Sinds ik van hot naar her reis voor allerlei kortlopende opdrachten, is goede automuziek onontbeerlijk. Mijn laatste zelfgebakken cd is er een met muziek van de jaren 80. 

Ik zal zeker niet ontkennen dat in deze jaren -waarin ik muzikaal gevormd ben- veel rommel is gemaakt, toch lukte het me toch moeiteloos om een nummertje of vijftig bij elkaar te zoeken.  Niet in het genre van de altcountry, want die muziek was me toen nog onbekend. Wel: New Gold Dream van de Simple Minds, 10.15 Saturday Night van The Cure, Love van The Cult, Killing Moon van Echo & The Bunnymen en Burning Down The House (live) van de Talking Heads, songs die het ook uitstekend doen onderweg. Bij die laatste zat ik onlangs te stuiteren achter mijn stuur. Geweldige percussie! En ook op Rattlesnakes van Loyd Cole and The Commotions, Big Mouth Strikes Again van The Smiths en Golden Brown van The Stranglers is het prima karren. Lichte weemoed ligt voortdurend op de loer, dat dan weer wel. 

A Skin Too Few

In het kader van de verkiezing van de beste portretfilm vertoonde de publieke omroep afgelopen week een vijftal films, waaronder A Skin Too Few : The Days of Nick Drake. De eerste prijs ging uiteindelijk naar Rock ‘n’ Roll Junkie, Jan Eilanders’ rolprent over Herman Brood. 

Prima keuze natuurlijk, maar de documentaire van Jeroen Berkvens over Nick Drake, de even getalenteerde als gevoelige troubadour mocht er ook zijn. Berkvens maakte eerder een prachtige film over gipsy-gitarist Jimmy Rosenberg, een andere gekwelde ziel.