Volwaardig

Vaandeldrager van de alternatieve rock in Nederland is wat mij betreft De Staat. De eigenzinnige Nijmeegse formatie rondom Torre Florim bracht tot nog toe drie albums uit. Onlangs verscheen een cd met gestripte versies van een achttal eerdere nummers. Dat klinkt als een tussendoortje, maar het tegendeel is waar. Vinticious Versions is een meer dan volwaardig Staat-album, waarop de band nogmaals aantoont de meest interessante Nederlandse rockformatie van het moment te zijn. Zo komen Zappa, sixties-surfmuziek, The Godfather en zwoele koortjes samen in deze versie van 'Downtown'.


     

Cd recensie: Het innerlijk kompas van Harold K.

In het openingsnummer van zijn nieuwe cd Heppeneert zingt Harold K dat hij zo onderhand de weg kwijt is. Aan de hand van zijn innerlijk kompas en een tiental mooie - waarvan de helft in dialect gezongen - liedjes, raakt hij gaandeweg weer op het juiste pad.

Een oude boerderij in het Belgische bedevaartsoord Heppeneert (''een kerk, een café en een kapel"), vlakbij zijn geboortedorp Susteren, was de plek waar de Limburger inspiratie opdeed voor de opvolger van De Laatste Pionier uit 2011. Harold K is nog steeds niet de man van de grote gebaren, wel van de bedaarde en melancholische liedjes, die merendeels op Amerikaanse leest zijn geschoeid. Qua compositie, zang en overtuigingskracht is Heppeneert wel een flinke stap vooruit.

Baker Street

De zanger overleed al in 2011 en afgelopen zondag stierf de saxofonist van 'Baker Street', het befaamde lied van Gerry Rafferty. Naar verluidt ontving Raphael Ravenscroft een ongedekte cheque van 34 euro voor zijn wereldberoemde solo, terwijl Rafferty jaarlijks een ton aan royalty's opstreek. Het kan verkeren. Het album City to City van Gerry Rafferty heb ik (lang geleden) grijsgedraaid en toen ik een jaar of twaalf was stond dit nummer in mijn top tien allertijden. Mede vanwege de saxofoonsolo, maar ook vanwege die snerpende gitaarsolo en -natuurlijk- dat fijne stemgeluid van Gerry Rafferty.

In de schemering

De hoogste tijd dat op dit blog weer eens geschreven wordt over muziek. Vanwege verhuisperikelen en aanverwante zaken ben ik er een tijdje niet of nauwelijks aan toegekomen. De doorstart zet ik in gang met een man die ik mijn jeugd veelvuldig heb mogen aanhoren. 'Eendje', 'Sprookje', 'Suzanne': allemaal even mooi. Een paar weken geleden heb ik Joop Visser (ofwel Jaap Fischer) benaderd voor een interview. Ik wist dat hij hiervoor niet of nauwelijks te porren was, dus ik stuurde hem een uitgebreide mail. Tot mijn niet geringe verbazing kreeg ik een antwoord. Een interview (per e-mail dan) was okay, maar meteen volgde een lijstje van voorwaarden. Daarover later meer. Sinds 2004 vormt Fischer een duo met Jessica van Noord, met wie hij dit prachtige, ontroerende lied opnam.

Rechter verklaart hoger beroep MCU ongegrond 

Maximaal tien crossmotoren tegelijk mogen er tijdens wedstrijden op woensdagavond de baan op bij de Motocrossvereniging Utrecht, zo verklaarde de Raad van State op 10 september j.l.

Vreemd

De motorclub uit Zuilen was in hoger beroep gegaan tegen een aanscherping van een eerdere vergunning die enige ruimte liet voor eigen interpretatie. Herman Reynders van de MCU: "Natuurlijk vinden we dit jammer, maar we accepteren de uitspraak van de rechter. Wel is het vreemd dat er tijdens zondagse wedstrijden wel twintig motoren de baan op mogen." Milieugroep Zuilen is blij met de beslissing; door de vele nieuwbouw in de omgeving neemt het aantal klachten over het geronk van de crossmotoren de laatste tijd flink toe.

Tourorganisatie Leeds adviseert Utrecht

Twee dagen verblijft een delegatie uit Leeds in Utrecht om de organisatoren van de tourstart in 2015 te adviseren. De lokale pers wordt, hoog in de Neudeflat, in een stief half uurtje bijgepraat. 

Gezonder
Videobeelden tonen (op bijna toeristische wijze) de tourkaravaan, fietsend door de mooie omgeving van Noord-Engeland: "Hopelijk boeken jullie hier volgend jaar een vakantie!" De belangrijkste doelstelling van de organisatie in Leeds was het promoten van stad en regio. Maar ook: "De bewoners van Yorkshire gezonder maken door ze op de fiets te krijgen."

recensie: Timber Timbre - Hot dreams
Zwoel en creepy tegelijk

Hot Dreams is het vijfde album van Timber Timbre, de Canadese folk-noirformatie rondom Taylor Kirk. In tegenstelling tot wat de albumtitel suggereert, staat deze formatie niet garant voor zwoele slaapkamermuziek. Áls de muziek van Timber Timbre al broeierig wordt, is het met een donker randje.

Hot Dreams jaagt de luisteraar iets minder de stuipen op het lijf dan voorganger Creep on Creepin', maar Timber Timbre grossiert op dit album opnieuw in onbestemde, sinistere geluiden met rare orgeltjes, zware pianoklanken, en klokgelui. Veel nummers beginnen vrij onschuldig en conventioneel, maar vaak ontspint zich gaandeweg wederom een fijne soundtrack voor een enge film. Zo vangt openingstrack 'Beat the Runs Slowly' kalm aan, maar ontaardt het in een creepy slot met veel tromgeroffel.

EXbunker: van schuilplaats tot expositieruimte

'Ik ben geen schuilplaats meer, maar een toevluchtsoord', zo eindigt de introductietekst op de website van EXbunker. In de Tweede Wereldoorlog een verdedigingsbunker voor de Duitsers, nu expositieruimte voor spraakmakende kunstenaars.

Schoonheid

Samen met drie andere Utrechtse kunstenaars bedacht Daan Bramer het concept: 'Ik was op zoek naar een plek voor kunstenaars die wel al mooie dingen maken, maar nog geen podium hebben. Toen ik hoorde dat de bunker te huur was, dacht ik: dit is de plek.' Het betonblok in het Wilhelminapark heeft jarenlang op de nominatie gestaan voor sloop, maar daar is het nooit van gekomen. Bramer: 'Zo'n bouwwerk moet je ook bewaren en een nieuwe functie geven. Op de Maliebaan zijn nog kamers waar martelingen hebben plaatsgevonden, die ga je toch ook niet slopen? Oorlog is geen prettige gedachte, maar je kan het ook omkeren.' En dus is de bunker nu een onderkomen voor schoonheid.

'Romantische gek' stille kracht van Le Tour Utrecht
 

Komende zaterdag start de Tour de France in het Engelse Leeds. Maar Utrecht maakt zich al op voor de Tourstart in 2015.

De initiator is de Utrechtse verslaggever/schrijver Jeroen Wielaert. Jarenlang volgde hij als wielerjournalist de Tour de France van zeer nabij, totdat hij besloot dat Le Grand Départ naar Utrecht moest komen. In 2002 krabbelde Wielaert in café de Vooghel op twee bierviltjes zijn ontwerp: "Ik heb het plan bedacht, maar het lobbyen deden de burgemeester en de ambtenarij. De tourorganisatie onderhandelt niet met 'gekke burgers' zoals ik. Wel heb ik voortdurend de bezieling op peil gehouden."

Meeliften op de euforie

Voor de mannen van Madness was het bij voorbaat een gewonnen wedstrijd in de Ronda-zaal van het kakelverse TivoliVredenburg. Een half uur eerder won Nederland met 2-1 van Mexico.

Veel bezoekers komen vanavond waarschijnlijk rechtstreeks uit de kroeg, in een euforische stemming en met een slok op. De vrolijke ska van Madness is dan natuurlijk een fijn vervolg van de avond.

Oranje
De Britse band, die haar hoogtijdagen kende aan het begin van de jaren tachtig met de albums One Step Beyond en Absolutely, speelt hier gretig op in. Zes van de tien muzikanten zijn (deels) in oranje gehuld. Zanger Graham McPherson ('Suggs') -de vijftig gepasseerd maar nog kwiek van lijf en leden- refereert meerdere malen aan de overwinning van het Nederlands elftal en roept het uitzinnige publiek op om een Nederlands lied aan te heffen. Na enige chaos en verwarring schalt er uiteindelijk een vrij bezopen versie van "Wij houden van Oranje" door de zaal.

Baggy Trousers

Morgenavond ga ik in TivoliVredenburg (nadat Nederland van Mexico heeft gewonnen) naar een van mijn jeugdhelden: Madness. One Step Beyond en Absolutely heb ik grijsgedraaid (zowel elpee als cassettebandje) toen ik een jaar of twaalf, dertien was. 'Nightboat to Cairo' en 'Baggy Trousers' waren toentertijd de perfecte nummers om een gezapig klassefeest een flinke boost te geven. Supercool was de band met die zwarte zonnebrillen, de mallotige danspasjes en de aanstekelijke ska met een regelmatig knetterende sax. Er gingen jaren voorbij dat ik niet aan de Britse band dacht, maar de laatste twee albums zijn verrassend genoeg zeer acceptabel en misschien nog wel beter dan hun beginwerk.


   

De Vorlesebühne: Thuisplek voor kort vreemd proza

Een keer in de maand vormt Houtzaagmolen De Ster in Lombok het decor voor dichters en schrijvers van kort en vreemd proza.

Berlijn
Het idee van De Vorlesebühne is afkomstig uit Duitsland. Artistiek leider (en schrijver/dichter/theatermaker/'ontregelaar') Bernhard Christiansen groeide er op en woont intussen twintig jaar in Nederland: "In Berlijn bestaan Vorlesebühnes als genre al sinds de val van de muur. Mannen vertelden toen op literair grappige manier over hun frustraties, voornamelijk voor een vrouwelijk publiek. Er zijn daar nog steeds zo'n dertig bühnes." Is er een verschil met de Utrechtse benadering? Christiansen: "In Berlijn richt men zich op satire, in Utrecht zijn de teksten meer absurd van toon".

Eerst geen boek in huis en nu een boekenplankje

Ongeveer tien procent van de Nederlandse kinderen is laaggeletterd en heeft moeite met het begrijpend lezen. Om de taalontwikkeling van deze groep te bevorderen stimuleert de VoorleesExpress Utrecht ouder en kind om samen met taal bezig te zijn. 

Verrijken
"Al die fantastische verhalen en prenten maken het lezen mooi. Als je dat mee kunt geven aan kinderen, hebben ze daar de rest van hun leven profijt van", zegt Helge de Broekert van de VoorleesExpresss Utrecht. Op kleine schaal gestart in Kanaleneiland is de VoorleesExpress inmiddels uitgegroeid tot een landelijke organisatie met ongeveer zestig locaties. Het belangrijkste doel: het verrijken van de taalomgeving bij laaggeletterde gezinnen. De Broekert: "We willen kinderen en ouders plezier geven in lezen en taal. Idealiter nemen de ouders het stokje aan het eind van de vrijwilliger over, die twintig keer wekelijks een uurtje komt voorlezen."

Twijfels

Een zwak heb ik ook (al zeg je dat eerder bij een vrouwelijke artiest dan bij een mannelijke) voor Sharon van Etten. Van een hele andere categorie, maar minstens zo bezield. Ook van haar verscheen onlangs een nieuw album, Are We There. Voor 8WEEKLY redigeerde ik gisteren een mooi, omvangrijk interview met haar. Van Etten is een vrouw vol twijfels en dat hoor je eigenlijk ook aan haar stem en liedjes. Breekbare schoonheid dus.

Aanstekelijk

Een dezer dagen verschijnt het nieuwe album van Jack White, de vroegere helft van het rudimentaire rockduo The White Stripes, getititeld Lazaretto. Anderhalf jaar geleden zag ik hem in de HMH met een van zijn twee toenmalige begeleidingsbands (de vrouwelijke variant). Steengoed was dat optreden. Jack White beschouw ik als een van de meest getalenteerde muzikanten van deze tijd: op bijzonder aanstekelijke wijze combineert hij oude Amerikaanse muziek met een hedendaagse sound. De nieuwe single klinkt alvast veelbelovend.


    

'Echt' is het toverwoord

Gerenommeerde namen als Mister & Mississippi, Marike Jager en Traumahelikopter traden er op: poppodium dB's vervult met verve de rol van springplank voor aanstormende bands. Op 31 mei organiseert de popzaal de finale van de Utrechtse bandjeswedstrijd 'Clash of the Titans'.

Aan de Cartesiusweg, op enige afstand van het culturele hart van Utrecht, ligt dB's, muziekpodium annex oefenruimte (met 17 studio's)."Het voordeel van deze locatie is dat mensen hier echt voor de muziek komen: de aandacht en de focus zijn dus groter. Bij Ekko en Tivoli wauwelt iedereen er doorheen en komt men alleen voor elkaar", zegt programmeur Jeroen Boekhorst. Wel denkt hij dat een locatie in de binnenstad zo'n dertig procent meer bezoekers zou trekken. "Maar de mensen weten ons steeds beter te vinden."

Doorgroeien
Al is de jaarlijkse subsidie van 50.000 euro bescheiden, vergeleken met andere Utrechtse culturele instellingen, het belang van de popzaal is er welzeker: "Voor de Utrechtse muziek is het urgent dat het trapje blijft bestaan, met onderaan dB's , ACU en Ekko, vervolgens Tivoli De Helling en tenslotte het nieuwe Muziekpaleis. Bands kunnen zo doorgroeien naar een groter podium." Boekhorst verwijst naar de recente opening van TivoliVredenburg, waar drie bandjes optraden die een connectie hebben met dB's: "Dat illustreert voor mij het beste hoe het in elkaar zou moeten zitten."

Het kunstje nog niet verleerd

Drie foutjes hadden ze gehoord in het laatste nummer, de twee mannen van middelbare leeftijd op de trap naar de uitgang. Tja, als je daarover valt bij een bijna zeventigjarige gitaarvirtuoos die nog speelt als een jonge hond…

De stemming vooraf in de goedgevulde Ronda-zaal in het nieuwe Tivoli/Vredenburg is verwachtingsvol; het is toch een van de beste gitaristen aller tijden die het podium zal betreden. Al tijdens de jaren zestig maakte Jeff Beck faam als bluesgitarist in The Yardbirds, waarin hij experimenteerde met distortion en feedback. Met Rod Stewart en Ron Wood vormde hij vervolgens de bluesrockformatie Jeff Beck Group. Hierna richtte hij zich voornamelijk op jazzrock en fusion, wat resulteerde in zijn succesvolste soloalbum Blow By Blow. Met het broeierige nummer 'Cause We've Ended as Lovers', afkomstig van dat album, besluit hij vanavond zijn show.

Eric Vaarzon Morel: Een groot gitarist

Het valt alleszins mee: de enige plek die, vanwege mijn late binnenkomst, nog resteert in het Beauforthuis in Austerlitz is een stoeltje op de tweede rij, op een meter of drie van het podium.

Het optreden
Voor de derde keer speelt de Nederlandse flamencogitarist Eric Vaarzon Morel in dit voormalige kerkje aan de rand van het bos zijn tribute aan de onlangs overleden flamencogrootheid Paco de Lucía. Door de Spaanse gitarist veelgebruikte thema's kleurt Vaarzon Morel vaardig in met eigen variaties en improvisaties. Tussen de lang uitgesponnen nummers verhaalt hij over zijn grote voorbeeld: Over de eerste keer dat hij hem zag optreden in Theater Carré, samen met zijn moeder op zestienjarige leeftijd. En over de invloed die De Lucía op zijn eigen gitaarspel heeft gehad: veel van zijn gitaartechnieken (o.a. de 'glijders' en de 'roffels') heeft Vaarzon Morel te danken aan de Spaanse grootmeester. Het virtuoze, gloedvolle gitaarspel van de Amsterdammer, gecombineerd met de prachtige akoestiek in het Beauforthuis, zijn een lust voor het oor. Mooi is ook het gedicht van de Spaanse dichter Federico Garcia Lorca dat hij citeert:

"De gitaar laat de dromen huilen/ het snikken der verdoolde zielen ontsnapt uit haar ronde mond/ en zoals de Tarantula, weeft zij een grote ster/ om te jagen op zuchten die drijven op haar zwarte houten waterput."

Held

Niet te geloven dat de man volgende maand 70 jaar wordt: Jeff Beck. Ik zag hem zonet optreden in de Ronda-zaal van het nieuwe TivoliVredenburg. Fijne concertzaal is dat geworden, minder te spreken ben ik over de sfeerloze entree en de grote verstopping na afloop op de smalle trappen. Er zal maar brand uitbreken. Maar dit terzijde. Ik vond het wel bijzonder om een van mijn gitaarhelden van vroeger live te kunnen zien. En hij speelde werkelijk nog fenomenaal. Van de fusionrock waar hij zich van bedient ben ik niet zo gecharmeerd (en dat is een understatement), en de begeleiding was meestens weinig subtiel, maar het was een genot om de man op zijn Stratocaster aan het werk te zien. De recensie volgt nog. 'Cause We've Ended As Lovers' (toen ik een jaar of 15 was vond ik dit een van de geilste nummers die ik kende) speelde hij als afsluiter.

Buitengeluiden en verborgen verlangens

Zonder opnameapparaatje gaat hij de deur niet uit. Voor zijn muziek registreert Christian Berends buitengeluiden. "Ik probeer de verborgen verlangens van mensen te vangen."

Eind vorig jaar verscheen het debuutalbum van zijn soloproject 'Lend Me Your Underbelly', getiteld Giant Tadpoles Among Us. Net zo ongewoon als de titel is de muziek, die is opgebouwd uit onbestemde straatgeluiden, repeterende dialogen, en vogelgeluiden. Als leidmotief figureert een licht tokkelende dan wel zwaar vervormde gitaar. De praatzang van Berends, en pianogetingel her en der, maken de vervreemding compleet. Referenties zijn de vroege Pink Floyd, Portishead, en – dichter bij huis – de Utrechtse muzikant Joop Nolles.

Terug naar de jaren 80 

De reeks afscheidsconcerten in TivoliOudegracht -onder de noemer Tivoli Tijdloos- nadert zijn einde. Net als het optreden van jaren tachtig icoon Echo & The Bunnymen, in de uitverkochte zaal aan de Oude Gracht, stemt dat licht weemoedig.

Samen met bands als The Cure, The Simple Minds, The Smiths en U2 bepaalde deze Britse newwave-formatie het geluid van de donkere jaren tachtig; zware bassen, ijle gitaren, monotone synths en getormenteerde zang voerden de boventoon. Echo & The Bunnymen onderscheidde zich door iets melodieuzere intenties, een dosis extra pathos en enige Oosterse invloeden. Een centrale rol was er voor de geëxalteerde zang van Ian McCulloch.

Knap?

Aan de ene kant is het een knappe prestatie om voor het tweede achtereenvolgende jaar het beste lied te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival, aan de andere kant is het ook geen kunst als je ziet wat de andere landen allemaal aan bagger sturen. Maar toch: het ingetogen 'Calm After The Storm' van Ilse de Lange en Waylon (The Common Linnets) is net als 'Birds' van Anouk van vorig jaar een heel behoorlijk nummer. De samenzang en melodie doen wel wat denken aan Gillian Welch en Dave Rawlings, al kunnen de Nederlanders niet tippen aan dit Amerikaanse duo. Maar ik sluit niet uit dat dit lied morgen hoge ogen gaat gooien ...

My Blue Van

Het debuutalbum van deze Utrechtse jongens beviel me al bijzonder goed, en afgaande op twee nieuwe tracks die op hun website staan belooft hun tweede cd minstens zo sterk te worden. Rocktrio  My Blue Van (op de opname hieronder aangevuld met een cellist) is het afgelopen jaar niet onopgemerkt gebleven: In 2013 wonnen ze een 3voor12/Utrecht Award voor beste Utrechtse Live-Act. Sterke punten: de soulvolle strot van Bas Beenackers, zijn vloeiende gitaarspel en de broeierige sound vol onderhuidse spanning. Het wordt hoog tijd voor een interview met deze band ...

Ben Harper beroert vele snaren (en harten) 

Rasmuzikant Ben Harper speelt in de splinternieuwe Grote Zaal van TivoliVredenburg bijna drie uur lang, en nagenoeg akoestisch, een dwarsdoorsnede van zijn imposante oeuvre.

Het kost enige moeite om in het labyrint van de Utrechtse zaal de juiste stoel te vinden, maar de prachtige vormgeving en prima akoestiek maken veel goed. Met een witte hoed op en gehuld in een   groene houthakkersblouse, zet de rijkelijk getatoeëerde Ben Harper de avond klein maar gloedvol in met enkele liedjes uit zijn beginperiode, zoals het instrumentale '#3' en 'Welcome To The Cruel World'. Een muzikale tijdspanne die wordt gekenmerkt door akoestische, op folk georiënteerde songs, met fijnzinnig gitaarspel en gezongen met een sensitieve stem. In het vervolg van de avond passeren veel van de muzikale invloeden die Harper sindsdien absorbeerde. Hij speelt zonder begeleidingsband, maar de aanwezigheid van een piano, een vleugel, en een aanzienlijke rij gitaren geven het podium toch nog enig cachet.

Uitbundig

Zijn derde album Caustic Love kreeg onlangs vier sterren in de Volkskrant, maar Paolo Nutini was voor mij tot voor kort een grote onbekende. Niet zo vreemd, want de soulvolle funk van de Schots/Italiaanse midtwintiger is in eerste instantie niet direct de muziek waar ik warm voor loop. Te uitbundig, zullen we maar zeggen. Toen ik hem deze week zag optreden bij 'Later ... with Jools Holland' begreep ik de hoge waardering door Gijsbert Kamer (of was het Menno Pot?). Nutini en band maken tijdloze muziek met een moderne twist, een beetje zoals Jack White dat deed op zijn laatste album. Het hele album is de moeite waard en zeer geschikt voor een lange, uitbundige autorit. Al staan er ook een paar mooie soulballads op ...

In de maneschijn

De klassieke muziekliefhebber kan deze dagen zijn hart ophalen. De Matthäus-Passion is weer luid en duidelijk aanwezig. Vorig jaar werd een hele uitzending van 'De Tiende van Tijl' aan het oratorium van Bach gewijd, dit jaar was het de beurt aan 'De Wereld Draait Door'. Het lijkt erop dat Nederland de laatste jaren rond Pasen verdeeld is in liefhebbers van The Passion en van de Matthäus-Passion. Het spreekt voor zich dat ik tot de laatste categorie behoor. Die narcistische kitch bij de EO vind ik onverdraaglijk. Maar goed, ik wilde het eigenlijk hebben over 'De Tiende van Tijl'. De verrassing is er wel een beetje van af en Tijl Beckands presentatie is helaas minder ingetogen en populistischer dan voorgaande jaren, maar het blijft een heel aardig, laagdrempelig programma over klassieke muziek. Bij de Mondscheinsonate van Beethoven vertelde de presentator een mooi verhaal: Beethoven liep langs een raam en hoorde zijn muziek gespeeld worden. Het klonk waardeloos en het deed hem pijn aan de oren. Boos stapte hij naar binnen en viel uit tegen de pianist, totdat hij bemerkte dat het een blind kind betrof. Op gevoel speelde het meisje zijn muziek. De componist schaamde zich zo voor zijn lompe optreden dat hij naast het kind ging zitten en begon te improviseren voor haar. Door het raam zag hij de maan schijnen en speelde voor het blinde meisje een melodie geinspireerd op de maan: de Mondscheinsonate. Of het verhaal klopte wist Beckand niet zeker, maar het was te mooi om onverteld te blijven. En zo is het.        

Spijtig

Twee weken geleden overleed David Lamb, de frontman van Brown Bird, aan leukemie. Begin dertig was hij nog maar. Een inzamelingsactie om zijn behandeling te kunnen financieren heeft niet mogen baten. Over Brown Bird schreef ik meerdere recensies, de ene nog lovender dan de andere. De basale en prettig rammelende combi van folk, gypsy en bluegrass ervaar ik als zeer inspirerend. Vier albums bracht de formatie uit Portland, Maine tot nog toe uit (hun meest recente Fits of Reason eindigde hoog in mijn jaarlijst van 2013) en het is zeer spijtig dat er geen meer zal volgen.

Tuinhuisje

Marike Jager is al lang geen onbekende meer in de Nederlandse muziekwereld. Toen ik haar een jaar of tien geleden zag optreden - tijdens de eerste editie van het Utrechtse festival De Beschaving - was ze dat nog wel. Voor een handvol mensen speelde ze toen aan het eind van de dag, op gitaar en begeleid door een pianist, een paar liedjes van haar EP Focus. Ik was toen zo onder de indruk van haar performance en de frisse, huppelende en bluesy liedjes dat ik haar mini-album kocht in de festivaltent. Onlangs verscheen haar vierde studio-album: The Silent Song. De omschrijving 'studio-album' is in dit verband niet helemaal gepast, aangezien alle liedjes werden opgenomen in haar tuinhuisje. Waren de vorige albums van Marike Jager nog wat onevenwichtig en leek ze te zoeken naar een eigen geluid, op The Silent Song komt ze alweer een stukje dichter in de buurt met een elftal mooie liedjes die tot de essentie zijn teruggebracht.

'Onder de straatstenen ligt het strand'

Utrecht is weer een festival rijker: 'Sous les pavés, la plage'. 12 en 13 april vormt het oude kloostergewelf in De Ruimte aan de Oudegracht het decor voor akoestische muziek, poëzie en kunst.

Mooie akoestiek
Bijzonder is dat 50 bezoekers (van de 150) hun tentje mogen opslaan in de oude kelder om te overnachten. "Haringen zijn niet nodig", zegt organisator Arianne Notenboom lachend. Een belangrijke reden om de werfkelder (die dateert uit 1412) te gebruiken als festivalzaal is de mooie akoestiek. Voorheen fungeerde de ruimte -behalve als kloosterkelder- als illegale wietplantage, wijnkelder en onderduikadres in de Tweede Wereldoorlog. Notenboom: "Tijdens de verbouwing passeerden er mensen die zeiden dat hun oom hier nog ondergedoken had gezeten." In 2011 kwam er een nieuwe entree en ontstond er een flexwerkplek.

Filmisch

Hot Dreams is het vijfde album van Timber Timbre, de Canadese folk-noirband rondom Taylor Kirk. Afgaande op de albumtitel zou je een lichtzinnig en zwoel werkje verwachten, maar niets is minder waar. Hoewel Hot Dreams iets minder spooky klinkt dan voorganger Creep On Creepin' On is het donkere geluid van de band gebleven. De combinatie van de onderkoelde, bijna croonende zang van Kirk en de broeierige, filmische songs (Kirk is tevens regisseur) intrigeert wederom. 


   

Vijftien jaar

Ter ere van het vijftienjarig bestaan van online muziekmagazine KindaMuzik werd de medewerkers gevraagd een stukje te schrijven over de muziek waarnaar men luisterde op vijftienjarige leeftijd. Hieronder mijn bijdrage en een (klasse)foto van mij uit die tijd. Er valt natuurlijk veel meer over die periode te schrijven en wellicht doe ik dat een andere keer.
 
"Ik bevond me in een muzikale overgangsfase toen ik vijftien jaar was. Met een been stond ik in de muziek die ik van huis uit had meegekregen (Pink Floyd, Supertramp, Dire Straits, Queen), het andere been wilde - geïnspireerd door meer vooruitstrevende vrienden - naar muzikale vernieuwers als Tom Waits, Japan, David Bowie en Frank Zappa. Maar ik luisterde het meest naar de donkere wave van Simple Minds (New Gold Dream), U2 (October), The Cure (Seventeen Seconds) en Tears for Fears (The Hurting!). Niet veranderd in al die jaren is mijn gevarieerde muzieksmaak: toen ik vijftien jaar was draaide ik ook 'Tubular Bells' van Mike Oldfield grijs op mijn walkman…"

cd: I Am Oak - Ols Songd

Sporadisch neemt het volume toe

Ols Songd is de vierde cd van de Utrechtse band I Am Oak. De curieuze titel verwijst naar de historie en de emotionele waarde van de liedjes: de meeste ervan werden al voor het debuutalbum opgenomen en beschrijven gevoelens waarmee zanger Thijs Kuijken onlangs opnieuw te maken had.

Klein
I Am Oak grossierde op eerder werk al in onnadrukkelijke, intieme en folky liedjes, op Ols Songd is dat niet anders. Ook nu houdt de band het klein. Zo wordt de wat weifelende en breekbare stem van Kuijken veelal slechts ondersteund door repetitief, akoestisch gitaargetokkel. Sporadisch neemt het volume in een lied toe (door een elektrische gitaar, aanzwellende drums of blazers), maar dat duurt nooit lang.

De kleine zeemeermin

Tja, je hebt een zwak voor iemand of niet. Janne Schra, voormalig zangeres van Room Eleven, zong gisteren op roerende wijze een kinderliedje tijdens het item 'Guilty Pleasures' in 'De Wereld Draait Door'. Nederlandse artiesten brengen dan (zoals wellicht bekend) hun versie ten gehore van een 'fout' lied dat ze stiekem toch leuk vinden. Normaal gesproken zou ik ik niet direct warmlopen voor een uitvoering van een liedje uit de tekenfilm 'De kleine zeemeermin', maar dat verandert als Janne Schra in beeld komt. Schra beschikt over een mooie diepe en soepele stem: ik vind haar een van de beste zangeressen in Nederland. Bovendien is haar voorkomen zo ontwapenend onhandig en charmant tegelijk dat ik bij dezen beken dat ik (stiekem) een beetje verliefd op haar ben ...

Uit het goede hout gesneden

In een klein atelier in de Utrechtse wijk Lombok werkt Lucas Janssen gestaag aan de bouw en reparatie van gitaren en andere snaarinstrumenten. Van het hout ophalen in de Alpen tot het lakken van de gitaar: hij doet het allemaal zelf.

Pittoreske plek
Elpeehoezen van de Franse chansonnier Georges Brassens, met de afbeelding erop van een gitaar in aanbouw, sieren de muren in zijn atelier. Akoestische gitaren, violen, banjo's, mandolines en meer exotische instrumenten als de balalaika en de Arabische luit completeren de muzikale ambiance. Gesitueerd op een pittoreske plek in Lombok, tegenover Houtzaagmolen De Ster, bouwt en repareert Lucas Janssen gitaren en andere fijnbesnaarde instrumenten.

Hallo Venray

Twee jaar geleden vierde Hallo Venray haar 25-jarig bestaan. Een vreemde gedachte: al in de beginperiode bezocht ik regelmatig een optreden van de band rondom Henk Koorn. Over het verglijden van de tijd zal ik een andere keer uitweiden, of misschien ook niet. Begin jaren negentig was de succesvolste periode van de Haagse formatie, met de albums The More I Laugh, The Hornier Due Gets en A Million Planes To Fly, en natuurlijk het hilarische optreden op Pinkpop als hoogtepunten. Neil Young was toen hun belangrijkste referentiekader, tegenwoordig is dat Lou Reed. Hun nieuwe album 'Show' vind ik erg sterk, en dat is knap na 27 jaar ...

Hear My Train A Comin'

Afgelopen zaterdag zag ik (niet voor de eerste keer) de docu 'Hear My Train A Comin'' over Jimi Hendrix, waarin de kortstondige en onstuimige carrière van de meestergitarist op fraaie wijze uit de doeken wordt gedaan. Je kunt je blijven afvragen wat Hendrix na zijn 27e (het jaar van zijn overlijden) nog allemaal had gedaan. Feit is dat hij vlak voor zijn dood met The Band of Gypsies een nieuwe weg was ingeslagen: meer funk en soul en minder rock en psychedelica. Het album dat hij toen opnam, met Billy Cox op bas en Buddy Miles op drums, beschouw ik als zijn betere werk. Maar Hendrix was -zeker in zijn begintijd- ook een fenomenaal bluesgitarist. Dit is een van de weinige opnames waar hij te horen en te zien is op akoestische (12-snarige) gitaar.

Nick Waterhouse

In de categorie: beter goed gejat dan slecht verzonnen: Nick Waterhouse. Pas 28 jaar is deze zanger/producer uit Los Angeles, maar met zijn van rhythm & blues doordrenkte sound klinkt het alsof hij een jaar of vijftig te laat is geboren. Dat is dan wel weer goed nieuws voor de muziekliefhebber van nu. Je kunt het gemakzucht noemen, epigonisme of een gimmick, feit is wel dat Nick Waterhouse het bijzonder overtuigend weet te brengen. Onlangs verscheen zijn tweede cd 'Holly'.

 

concert: Daryll-Ann

Van de buitencategorie               

Een kleine veertig bands zorgen de komende maanden voor een passend eerbetoon aan Tivoli Oudegracht, dat deze zomer plaats gaat maken voor het nieuwe muziektheater TivoliVredenburg. Daryll-Ann is de zesde in de rij.

Het kan de rechtgeaarde muziekliefhebber niet zijn ontgaan dat de band bezig is met een reünietoer. In de jaren negentig werd Daryll-Ann door de muziekpers (de Nederlandse én de Britse) bijkans doodgeknuffeld. Vlak na het uitkomen van het album Don't Stop in 2004 stopte de formatie uit Ermelo er plotsklaps mee.

Carnavalskinderen

Een week na carnaval staat het Utrechtse café Lebowski wederom in het teken van het volksfeest. Met de voorstelling 'Carnavalskinderen' verzorgt muziektheatergroep CLUB GEWALT de aftrap voor het driedaags Café Theater Festival dat plaatsvindt in 26 kroegen in de binnenstad. 

'Roei 'm d'r maar in'
In de bomvolle kroeg bezingen acht bont uitgedoste, jonge acteurs -in een stief half uurtje en al manoeuvrerend tussen het drinkende publiek- de zoektocht naar hun vader. Onbegrip, verdriet en verlangen staan hierbij centraal, maar wel getoonzet op vrolijke hoempapa met teksten als: 'Roei 'm d'r maar in, roei 'm d'r maar in, ik ben misschien niet nat, maar ik heb toch echt wel zin.' Krukken, tafeltjes en de toog van het café worden ingezet als decorstukken. Bezoekers van de kroeg kijken geamuseerd toe.

The Woodwards

Dit is wel een heel apart gezelschap: de van oorsprong Nederlandse Peter Schuyff en de Britse zangeres Stevie Guy die tezamen The Woodwards vormen. Ik weet even niet meer hoe ik ze op het spoor ben gekomen, maar ik vermoed via de luisterpaal van 3VOOR12. Schuyff verhuisde op 18-jarige leeftijd naar New York waar hij in de jaren tachtig en negentig enige furore maakte als kunstenaar en resideerde/exposeerde in het beroemde Chelsea Hotel. Toen hij in 2006 terugkeerde naar Nederland besloot hij een aantal liedjes op te nemen. Dat is op zich al een niet heel gewoon verhaal, bijzonder is ook de muziek die hij sindsdien maakt. Onlangs verscheen de tweede cd van The Woodwards. Minimalistisch en folk noir zijn enkele aanknopingspunten ...

"In dat bakkie moet een dj staan!"

Even dreigde zijn crowdfunding project te mislukken, maar door de financiële steun van de vaders van drie van zijn leerlingen kan DJ  Bo Risky de metamorfose van zijn Citroën HY tot een DJ bus toch voltooien.  

Mooi exemplaar
Plannen voor een DJ bus had Boris Bals, eigenaar van de DJ School Utrecht, al langer: "Als je in de rij staat bij een festival wordt het wachten leuker als er zo'n bus staat. En het is mooie reclame voor mijn school." Op een feestje sprak hij met de eigenaar van een verbouwde Citroën HY: "Die gozer vertelde me dat zijn vriend dat ook voor mij kon doen als ik zo'n busje zou hebben." Op internet trof Boris een mooi exemplaar aan: "Toen ik deze zag dacht ik: in dat bakkie moet een dj staan!" Samen met vriend en automonteur Sjoerd toog hij naar het zuiden van het land om het busje te bekijken: "En 's avonds had ik een bus!"

Paco de Lucia

Een kleine ode aan de flamencogitarist die door de puristen niet altijd even positief werd bejegend vanwege zijn flirt met jazz en rock. Vorige week overleed hij onverwacht op 66-jarige leeftijd: Paco de Lucia. In de tijd dat ik nog kickte op gitaarsolo's heb ik zijn album met Al di Meola en John McLaughlin grijsgedraaid. Nu zou ik wat nerveus worden van al die gitaar-acrobatiek. Maar spelen kon Paco de Lucia als de beste, geen twijfel over mogelijk ...

Lege zaal

De tijd dat een nieuwe film van Jim Jarmusch behoorlijk wat publiek trok, lijkt voorbij. Films als 'Broken Flowers' (2005), 'Night on Earth' (1991)en 'Down By Law' (1986) deden het volgens mij niet slecht in de bioscoop. Afgelopen zaterdag zag ik zijn nieuwste rolprent 'Only Lovers Left Alive'. En geloof het of niet: behalve mijn zus en ik was er niemand in de zaal. Het was al een veeg teken dat de film niet draaide in de grote bioscoop van Nijmegen, de LUX, maar in een kleine dependance een paar straten verderop. We waren aan de late kant met het kopen van de tickets in het 'hoofdgebouw', maar even verderop in de filmzaal werd keurig op ons gewacht. Een lege zaal dus: bizar. Een voordeel is dat je op je gemak de film kunt bespreken tijdens het kijken, met de benen over de stoel voor je en slurpend aan een La Chouffe. De nieuwe van Jim Jarmusch bleek alleraardigst: een tikkeltje vreemd, maar wel lekker. Prachtige (nacht)beelden van Detroit en Tanger, een wat eigenaardig verhaal over een jeugdig vampierenstelletje dat in de huidige tijd (voornamelijk 's nachts natuurlijk) leeft van mensenbloed en bijzonder fijne muziek. Zoals gebruikelijk bij de Amerikaanse filmmaker. Liedjes uit de film kon ik helaas niet vinden, maar de prachtige Ethiopische jazz van Mulate Astatke in 'Broken Flowers' zijn we ook nog niet vergeten. 

Girl

Afgelopen zaterdag was er een ruim opgezette uitzending op Ned 2 over The Beatles, vijftig jaar na hun eerste optreden in The Ed Sullivan Show in 1964. Een op Amerikaanse leest geschoeide show met veel glitter en glamour, en optredens van o.a. John Mayer, Alicia Keys, John Legend en Kate Perry. Sommige bakten er niet veel van (Pharell Williams, Kate Perry) anderen speelden behoorlijke covers van een Beatlesklassieker (Gary Clark Jr, Ed Sheeran). De liveoptredens werden afgewisseld met archiefopnames en recente interviews met Paul McCartney en Ringo Starr, de enige twee nog levenden van de Fab Four. Het mooiste moment was voor het laatst bewaard toen beiden zelf nog enkele nummers speelden. De 71-jarige Paul McCartney lijkt zo weggelopen uit Madame Tussaud en oogt altijd wat afstandelijk en hooghartig (al zong hij nog prima), de echte held van de avond was de ontwapenende, over-enthousiaste en energieke Ringo Starr die zichtbaar genoot van elk moment. Na zo'n programma ga je weer eens denken wat je favoriete Beatleslied is. Deze staat heel hoog in ieder geval, misschien wel op een.


      

Mali

Tamikrest is een band uit Mali die traditionele Toearegmuziek combineert met westerse rock. Mali heeft natuurlijk een naam hoog te houden op het gebied van imponerende en indringende Afrikaanse muziek: denk maar aan Ali Farka Touré, Toumani Diabaté en Amadou et Mariam. En er zijn prachtige verzamelalbums met nog meer muzikaal moois uit dit land, dat helaas te vaak in het nieuws is vanwege mindere prettige zaken. Ik beperk me maar even tot de muziek: het totaalgeluid van opzwepende percussie, staccato slaggitaar/bluesy sologitaar en bezwerende Afrikaanse zang resulteert in een bijna hypnotiserende luisterervaring. Dit nummer is afkomstig van hun laatste album Chatma.     

Occupy Utrecht: twee jaar later

Ze hadden het soms zwaar te verduren: de tentbewoners van Occupy Utrecht. Toch kijkt 'kampvader' Hans de Smeth met enige weemoed terug: "De verhalen worden steeds sterker."

Straatstenen
Ongeveer een half jaar bivakkeerde hij met enkele geestverwanten in tenten op de Ganzenmarkt. De Smeth: "Aanvankelijk was het een vrijhaven om gezellig te blowen, te zuipen en feest te vieren." Maar al snel ontstond er overlast door dronken uitgaanspubliek dat de tentbewoners te lijf ging met flessen, straatstenen en pallets. Toen de politie steeds vaker verzaakte, besloten de (toen nog aanwezige) occupiers het kamp in juli 2012 op te doeken. De Smeth: "Een kwartiertje later verkondigde burgemeester Wolfsen bij RTV Utrecht doodleuk dat de gemeente hiervoor had gezorgd!" Zelf was hij op dat moment al vertrokken omdat hij de onveilige situatie en de interne strubbelingen beu was.

cd: My Baby - My Baby Loves Voodoo!

Een dijk van een album

Met The Souldiers namen broer Joost en zus Cato Van Dijck, samen met gitarist Daniel de Vries uit Nieuw-Zeeland, eerder al enkele albums op. Als My Baby lijkt het trio pas echt door te breken, zeker nadat Larry Graham - voormalig bassist van Sly & The Family Stone - de band vroeg voor twee optredens in Nederland. Gezamenlijk traden ze ook op in DWDD en de komende maand zijn er voor My Baby liveshows in Hongkong, Nieuw-Zeeland, Australië en de VS.

Valentijn 2

Al blijft dit natuurlijk de allermooiste ...

Valentijn

Valentijnsdag, daar doe ik natuurlijk niet aan. Nou vooruit, een klein beetje dan. Gisteravond spraken de gasten bij het late-night programma van Humberto Tan over hun ideale valentijnsliedje. Ik ben ze allemaal weer vergeten (of nee: 'You are so beautiful' van Joe Cocker zat erbij), alleen die van voormalig schaatser Ben van der Burg is me bijgebleven. Met name omdat het nou niet bepaald het meest romantische nummer ooit is. Wel een van de mooiste. Ben van den Burg kwam me trouwens een stukje intelligenter en geestiger voor dan die maffe spring-in-het-veld Erben Wennemars, die op de publieke zender dagelijks zijn onkunde vertoont op het gebied van slimme en ter zake doende vragen. Maar dit terzijde. Van den Burg koos -tot zichtbaar afgrijzen van de rest van de tafel- voor onderstaand lied. Mooi.

       

Een fascinatie voor het occulte

Een krantenberichtje over catacomben onder Amersfoort was voor Vincent Norá de aanleiding tot het schrijven van de occulte thriller De Chirurgijn.

Het verhaal ontwikkelde zich verder op een schoolkamp, zo vertelt Norá tijdens de eetpauze van zijn werk bij het Utrechtse theatercafé Oskar (voorheen 't Hoogt): 'Bij het kampvuur verzon ik "De sleper van Amersfoort": een relaas over een psychopaat die in de catacomben onder de stad onschuldige toeristen een kopje kleiner maakt.' De enthousiaste reacties van zijn leerlingen deden Norá besluiten het verhaal uit te werken tot een boek.

Moederland

Geweldige sportvrouw en een aardige meid: Irene Wüst. Alleen die stem ... Kan ze natuurlijk niks aan doen, maar een streling voor het oor is het niet als ze haar verhaal vertelt over weer een gewonnen race. Schel, een beetje afgeknepen, bibberig. We kunnen blij zijn dat ze is gaan schaatsen en niet gaan zingen. Op Facebook zag ik een paar dagen geleden weer eens het lied voorbij komen, zo wonderschoon dat je alleen maar blij kunt zijn dat de zangeres niet is gaan schaatsen. Okay, dit stukje slaat inderdaad nergens op. Voor volk en moederland dan maar.  

Vaardig

Tom Brosseau is een gitarist/verhalenverteller uit North Dakota die tot mijn verbazing al toe is aan zijn tiende album. Ik kende alleen Cavalier van hem uit 2007 en dat stond vol met mooie ingetogen folky songs, gezongen met een fragiele en hoge stem. Muziek die wel een beetje aan Lucky Fonz III doet denken. Onlangs verscheen zijn nieuwe album Grass Punks en ook nu weer betoont Brosseau -die tevens schrijft en acteert-  zich een bijzonder vaardig singersongwriter.

Een opwarmertje

Ergens verstopt in het labyrint van Hoog Catharijne, in het Mirliton Theater, presenteert Mevrouw Tamara op een dinsdagavond een paar liedjes van haar mini-album Maar nu. Over vijf maanden verschijnt de complete cd. In de tussentijd wordt de fan op haar website opgewarmd met video's, animaties, illustraties en andere extra's. Zo wil Mevrouw Tamara (echte naam Tamara van Esch) de liefhebbers meer betrokken maken bij haar muziek. Dus speelt ze vanavond niet alleen een paar liedjes, maar praat ze ook -als inleiding van de avond en vanachter het gordijn- uitgebreid over het muzikale project. Leuk en aardig, maar de bezoekers komen uiteindelijk toch voor haar muziek.

Goodnight Irene

Deze week overleed op 94-jarige leeftijd Pete Seeger, de folk- en protestzanger die als inspiratiebron diende voor onder andere Bruce Springsteen en Bob Dylan. Seeger had niet de ambitie om bekend te worden als popmuzikant: muziek was voor hem een middel om mensen te verbroederen en om kritiek te uiten op al het onrecht in de wereld. Lang ging het verhaal dat hij tijdens het eerste elektrisch versterkte concert van Bob Dylan -die hij net zo zeer bewonderde als Dylan hem- uit kwaadheid met een bijl een elekriciteitskabel zou hebben doorgehakt, maar dat bleek later niet waar te zijn. Wel was hij woest omdat hij door de versterke gitaar de teksten van Bob Dylan niet kon verstaan. Vijf jaar geleden trad Pete Seeger nog op bij de inauguratie van Barack Obama als president. En met dit lied (hier in de prachtige uitvoering van Ry Cooder) had hij eind jaren veertig (toch) een grote hit.

Amour

Gisteren zag ik de film 'Amour' van Michael Haneke. De dvd lag al een poosje te wachten om bekeken te worden, maar om de een of andere reden stelde ik het steeds weer uit. Ik had er natuurlijk al veel over gehoord en het onderwerp stemt niet vrolijk. Een film over ouderdom, aftakeling, afhankelijkheid, maar dus ook over liefde. Ik was er een week geleden al aan begonnen, maar besloot toen om een andere keer verder te kijken. Je moet er voor in de stemming zijn, zeg maar. Maar goed, gisteren zag ik de film in zijn geheel en hij is (zoals iedereen om me heen al zei) prachtig. Ik kende het einde, maar toch kwam dat nog onverwacht. Met name omdat het gebeurt op een moment dat je het totaal niet ziet aankomen. Voor diegene die de film nog wil zien, zal ik de afloop niet verklappen. Bewonderenswaardig hoe de -niet meer piepjonge- acteurs Emmanuelle Riva en Jean Louis Trintignant beide rollen vertolken. Ook fijn was de muziek in de film: veel Schubert en dan ook nog  de 'Impromptus' die ik zo vaak gedraaid heb. Die blijven onverminderd schitterend ...   

Amelia Curran

Een cd die ik al een paar weken met veel plezier draai is de nieuwe van Amelia Curran. Ik kende de Canadese zangeres niet en weet eerlijk gezegd ook niet meer waar ik over haar las dat me triggerde. 'Spectators' blijkt al haar zesde album te zijn. Amelia Curran maakt fraaie luisterliedjes op het raakvlak van country en pop in de lijn van Aimee Mann en Nathalie Merchant. Ze beschikt over een karaktervolle, donkerbruine stem. Het ene moment houdt ze het klein, een andere keer pakt ze iets meer uit met blazers, achtergrondzang en violen.


'Spectators'

Mevrouw Tamara

Gisteren was ik bij de (mini-)cd presentatie van Mevrouw Tamara, bekend van de eerste editie van "De beste singer-songwriter van Nederland". In dat programma was de jury nogal verdeeld over haar kwaliteiten, en ik eerlijk gezegd ook. Haar eigenzinnigheid beviel me wel, maar de ietwat stuntelende prestatie, de soms ondoorgrondelijke teksten en de niet altijd even zuivere zang wekten soms ook een lichte vorm van irritatie op. Dus toen ik werd uitgenodigd voor de besloten presentatie in het Utrechtse Mirliton Theater heb ik even getwijfeld. Uiteindelijk heb ik er geen spijt van gekregen, want Mevrouw Tamara klonk, begeleid door een prima band, een stuk overtuigender dan in het tv-programma. Jammer wel dat ze maar een paar liedjes speelde van haar nog te verschijnen debuutalbum. Dit was er een van.

cd: NO blues - Kind of NO blues

De vele werelden van NO blues

Kind of NO blues is het vijfde album van NO blues, de Nederlandse formatie met 'arabicana' op het repertoire: een mix van americana en Arabische muziek. De dubbel-cd is ontstaan uit opnames die oorspronkelijk bedoeld waren voor een documentaire over de Arabische lente. Niet elke soundtrack is - losgeweekt van een film - per definitie interessant, maar Kind of NO blues is ook op cd prima genietbaar.

Verdwaald in Ponoka

"Het is een merkwaardig plaatsje," zegt Rick de Gier over het Canadese Ponoka waar hij vijf jaar van zijn jeugd doorbracht. In een Utrechts café vertelt de schrijver/muzikant over zijn nieuwe project: 'Verdwaald in Ponoka', een ode aan het dorp in de vorm van een boek en een cd.

In 1985 emigreert het gezin De Gier naar Canada om er, net als veel Nederlanders, het geluk te beproeven in het boerenbestaan. De missie slaagt, maar de vader van Rick kan er niet aarden.

cd: Alela Diane - About Farewell

Zonder franje op haar mooist
               

Soms blijven albums te lang onbesproken. About Farewell van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane dateert alweer van de zomer. Een (zwak) excuus: de cd gedijt beter tijdens grijze, korte dagen. Na de ietwat tegenvallende, te gepolijste voorganger Alela Diane & Wild Divine schotelt Alela Diane de luisteraar weer een vertrouwde portie aangrijpende folk voor, waarmee ze terugkeert naar het geluid van The Pirate's Gospel. About Farewell is één van de betere folkalbums van 2013 en Alela Diane's beste.

Voodoo

Bijzonder aanstekelijk is het album van een nieuwe, grotendeels Nederlandse formatie (broer en zus Van Dyck en een gitarist uit Nieuw-Zeeland): My Baby. Toen ik het clipje zag van het nummer 'Take it as a warning' heb ik de band direct via Facebook gevraagd om een exemplaar van hun debuutalbum Loves Voodoo! Een recensie volgt dus spoedig. Deze keer geen droefsnuiterij, maar een lekkere (in Nederland niet heel gebruikelijke) cocktail van blues, funk en soul. Met voodoo heeft het niet veel te maken, wel is het een fijn muzikaal begin van het nieuwe jaar.