live: Rufus Wainwright, Carice van Houten en Krystle Warren

Gewiekste charmeur komt er net mee weg

Geen sinecure natuurlijk, een vuurdoop voor vierduizend man en dan ook nog eens als voorprogramma van een van je muzikale helden. Van enige nervositeit is dus wel sprake bij Carice van Houten. Dat ze ook kan zingen toonde ze aan op haar heel behoorlijke debuutalbum See You on the Ice. Samen met haar band speelt ze vanavond in de Heineken Music Hall een vlekkeloze set van twintig minuten, misschien iets te vlekkeloos...

 

Aan de ietwat androgyne Krystle Warren vervolgens de taak om een brug te slaan tussen voor- en hoofdprogramma. Dat lukt haar aardig, met behulp van een akoestische gitaar, loom-bluesy liedjes en een lenig, soulvol stemgeluid. Warren krijgt de zo goed als uitverkochte zaal zelfs aan het fluiten tijdens "het onlangs geschreven en bijzonder goed gelukte" 'Jealous Guy'.

 

Maar het merendeel van de bezoekers komt uiteraard voor Rufus Wainwright [foto], de even getalenteerde als grillige telg uit een waar muzikantennest. Pop, klassiek, jazz, opera: hij draait er zijn hand niet voor om. Aanschurkend tegen de bombast en meeslepend tegelijk. Met koorgezang op de achtergrond en in het donker gehuld opent de Canadees sterk met het sensitieve, a capella gezongen 'Candles', de epiloog van zijn laatste album ,Out of the Game. Een lied dat hij opdroeg aan zijn drie jaar geleden overleden moeder: folkzangeres Kate McGarrigle. Het weelderige 'Rashida' vormt vervolgens de aanzet voor een wat wispelturig optreden.

Het laatste album van Rufus Wainwright - waar hij vanavond uiteraard rijkelijk uit citeert - doet wel denken aan de soulvolle, maar ook wat gladgestreken pop op Young Americans van David Bowie uit 1975. Met name een nummer als 'Barbara' refereert sterk aan dit voor Bowies begrippen commerciële album. Op zijn best is Wainwright echter in gevoelige pianoballads als 'Cigarettes and Chocolate Milk', 'Grey Gardens' en 'Respectable Dive'. In dit soort liedjes kan hij zijn grootste troef uitspelen: de stem. Die is lijzig en nonchalant van dictie, maar ook bezield en aan het eind van een strofe puffend als een saxofoon waar het laatste restje lucht uit verdwijnt.

 

Tijdens zijn bekende nummer 'Going to a Town' stopt Wainwright halverwege doodleuk met pianospelen: hij is de akkoorden vergeten. Je vergeeft het hem, maar er gaat meer mis vanavond. Zo is de cover van 'One Man Guy', geschreven door zijn vader Loudon Wainwright III, prachtig van eenvoud tot de nogal potsierlijke uithalen van zangeres Charysse Blackman. Met haar gebrul helpt ze ook het zwierige 'Everybody Knows' van Leonard Cohen om zeep. En fijn dat Teddy Thompson en Krystle Warren bewerkingen spelen van twee liedjes van Kate McGarrigle, het is toch een beetje een zwaktebod als de hoofdact een minuut of tien van het podium verdwijnt. Ook zijn verschijning in de toegift - gemaskerd, blonde pruik en gewikkeld in een witte doek - compleet met een groteske travestieact op het podium is weinig verheffend. Maar Rufus Wainwright komt ermee weg vanavond. Nipt.

(Eerdere publicatie op KindaMuzik)

 

25 november 2012, Heineken Music Hall