Marianne Weber wil haar fans blijven raken
"Eerlijk gezegd twijfelde ik sterk of ik het wel zou doen," vertelt Marianne Weber in de lobby van een Eindhovens hotel. "Ik speel liever in een kleine zaal. Bij zo'n groot optreden zijn er zoveel factoren die bepalen of het goed gaat of niet. En ik wil me altijd overal mee bemoeien." Ook is de zangeres enigszins bevreesd of de Scheveningse zaal, met een capaciteit van zo'n 2000 man (even checken nog), wel uitverkoopt." Sterallures zijn de Koningin van het Levenslied duidelijk vreemd. Pas toen haar producer (en goede vriend) Kees Stevens haar voorstelde om het jubileumoptreden in Scheveningen te doen met diens partner John de Bever, stemde ze in.
Met deze volkszanger werkte Weber samen op haar laatste album "Dat is de liefde". Muzikaal hebben de twee welzeker een klik, maar Weber moest wel wennen aan de Brabantse einzelgänger. "Aanvankelijk vond ik John maar een rare vogel. Ik kon geen hoogte van hem krijgen. Later bedacht ik: maar hij speelt geen spelletje." De Bever hoort het glimlachend aan. "Ik ben wel echt ja. En niet onbeleefd hoor. Het enige wat ik wil is mensen gelukkig maken met mijn liedjes. Als dat lukt ben ik ook gelukkig," vertelt de zanger met de ietwat curieuze levensloop. Als veertienjarige werd hij door Vader Abraham ontdekt en verkocht hij duizenden singles. Vervolgens werd De Bever profvoetballer bij F.C. Dordrecht en later (veelgeroemd) zaalvoetballer. Na zijn voetbalcarrière pakte hij de draad als volkszanger weer op.
De Bever beschouwt het als een eer om samen met Marianne Weber op te treden. "Vroeger durfde ik nauwelijks "hallo" tegen haar te zeggen. Tja, dat heb ik nu eenmaal met idolen. Dat heb ik ook met Willem van Hanegem. En nu sta ik samen met haar op het podium!" Hij vervolgt zijn lofrede: "Niemand kan zingen zoals zij. En zo iemand komt er ook niet meer. Marianne heeft de snik die geen andere zangeres heeft." Webers levensliederen beroeren de voormalig profvoetballer regelmatig tot tranen toe, zo bekent hij. "Ik luister dan ook het liefst in mijn eentje naar haar muziek. Het zit hem niet in de teksten, maar in de melodieën en haar stem." Weber lachend: "John kan dus ook heel aardig zijn he. En hij houdt oprecht van het levenslied, dat is ook belangrijk."
Aan liefde voor het levenslied ontbreekt het Marianne Weber evenmin. In de Utrechtse volksbuurt waar ze opgroeide, schalde de Nederlandse smartlappen door de huizen en straten. Bij haar thuis, bij vrienden en op buurtfeesten. Haar vader was accordeonist ("en mijn held") en speelde voor het gezin liedjes van Johnny Jordaan. En als zesjarige luisterde ze op schoot bij haar buurvrouw ("mijn tweede moeder"), "met een duim in mijn mondje", ademloos naar de Zangeres Zonder Naam. "Ik wist niet waar het over ging, maar ik vond het zo mooi."
Ook de kinderliedjes op school wisten haar danig te ontroeren. "In een groen groen knollenland, over de haas die zeer verdroten was, en Berend Botje die nooit meer terugkwam. Het maakte me zo verdrietig. Blijkbaar is dat toch een bepaalde emotie die in de genen zit." Als kind had ze nooit de droom om op een podium te staan. "Dat vond ik meer iets voor mensen die de hele dag hun nageltjes aan het lakken waren. Het was een sterrenwereld waar ik niet bij hoorde." Het duurde nog tot haar 29e voordat Marianne Weber haar eerste plaat uitbracht.
En nu zit ze al meer dan 25 jaar in het vak. Het mooiste moment? "Zonder twijfel de uitreiking van de Gouden Plaat door de Zangeres zonder Naam. Zij die zo gevochten had voor het volkslied en mij zo kon raken, zei tegen mij: "Marianne, zorg dat je fans van je blijven houden". Halleluja!"
Aan liefde voor het levenslied ontbreekt het Marianne Weber evenmin. In de Utrechtse volksbuurt waar ze opgroeide, schalde de Nederlandse smartlappen door de huizen en straten. Bij haar thuis, bij vrienden en op buurtfeesten. Haar vader was accordeonist ("en mijn held") en speelde voor het gezin liedjes van Johnny Jordaan. En als zesjarige luisterde ze op schoot bij haar buurvrouw ("mijn tweede moeder"), "met een duim in mijn mondje", ademloos naar de Zangeres Zonder Naam. "Ik wist niet waar het over ging, maar ik vond het zo mooi."
Ook de kinderliedjes op school wisten haar danig te ontroeren. "In een groen groen knollenland, over de haas die zeer verdroten was, en Berend Botje die nooit meer terugkwam. Het maakte me zo verdrietig. Blijkbaar is dat toch een bepaalde emotie die in de genen zit." Als kind had ze nooit de droom om op een podium te staan. "Dat vond ik meer iets voor mensen die de hele dag hun nageltjes aan het lakken waren. Het was een sterrenwereld waar ik niet bij hoorde." Het duurde nog tot haar 29e voordat Marianne Weber haar eerste plaat uitbracht.
En nu zit ze al meer dan 25 jaar in het vak. Het mooiste moment? "Zonder twijfel de uitreiking van de Gouden Plaat door de Zangeres zonder Naam. Zij die zo gevochten had voor het volkslied en mij zo kon raken, zei tegen mij: "Marianne, zorg dat je fans van je blijven houden". Halleluja!"
Eerdere publicatie in het AD Haagsche Courant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten