Top 10 2006

Enige tijd schreef ik cd-, concertrecensies en columns voor Altcountry.nl. In december maakten alle medewerkers een lijstje met hun favoriete altcountry-platen van dat jaar. In 2006 was dit mijn top 10. 

1. Tom Waits - Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards

2. Two Gallants – What The Toll Tells

3. Bonnie Prince Billy – The Letting Go
4. Cuban Heels – Gutbucket Music
5. Micah P. Hinson – Micah P. Hinson and the Opera Circuit
6. Damien Jurado – And Now That I’m in Your Shadow
7. Gert Vlok Nel - Beautiful Wes se Beautiful Woorde
8. Mark Lanegan & Isobel Campbell – Ballad of the Broken Seas
9. The Dead Brothers - Wunderkammer
10. The Be Good Tanya’s – Hello Love

Roots of Heaven 2006

Op een festival dat gedomineerd wordt door Amerikanen is de opening voor een Nederlandse act opvallend. Toch niet geheel toevallig dat de eer van de ouverture word gegund aan El Pino & The Volunteers. 

Ane Brun

Het debuut van de Rotterdamse formatie, Molten City, staat vol met volwassen Americana of country noir en is alom bewierookt in de vaderlandse pers. De vraag is of de band vandaag standhoudt tussen al de Amerikaanse zwaargewichten. Het zestal speelt veel nummers van hun debuut, het eerste deel bestaat uit “zondagmiddagliedjes”, in het tweede deel wordt het tempo wat opgeschroefd. Voor een band die pas zo kort aan de slag is, klinkt het geluid zeer volwassen. 

Lucinda Williams heeft er schik in

De rij voor Paradiso is nog aanzienlijk als Teddy Thompson het podium betreedt. Aan de Engelse singer-songwriter de taak het publiek op te warmen voor het optreden van Lucinda Williams later op de avond.

De bescheiden man met de ambachtelijke country/bluesliedjes slaagt hier maar ten dele in. Zijn stem neigt in de lage regionen naar die van Slaid Cleaves, de hoge uithalen zijn wat schel en galmen af en toe ook nog eens lelijk door Paradiso. Al met al een degelijke maar weinig sprankelende ouverture.

Op de nieuwe cd van Tom Waits die 20 november het licht gaat zien, staat het nummer Lucinda. Onduidelijk is of dit een eerbetoon is aan de americana-diva, het zou zomaar kunnen. Paradiso is tot de nok gevuld met bewonderaars van de rock/folk en country zangeres. 53 jaar inmiddels, maar met leren jackje en pet ziet ze er jaren jonger uit.

Het viertal zet stevig in met o.a. Car wheels on a travel road. De eerste nummers klinken weinig verrassend, er is weinig contact met de zaal en het promotiepraatje zo vroeg tijdens de show had ook niet gehoeven. De band speelt veel nummers van het in februari 2007 te verschijnen nieuwe album ‘West’, niet tot ieders genoegen. Het eerste nummer dat de band speelt van die cd, heeft veel weg van Blue, waar de zaal dan ook om begint te roepen.

Meesterlijk optreden Nick Cave

Volgelingen van Nick Cave worden beschouwd als vredelievende mensen. Anders valt het ontbreken van enigerlei controle in het World Forum Convention Center in Den Haag op de inhoud van tassen en rugzakken niet te verklaren.

Alle bezoekers lopen doodgemoedereerd met bagage en al de zaal in. Wellicht fungeert de Australische voorloper van de folk-noir als de perfecte duivelbanner van geperverteerde geesten. Enfin, maandag en dinsdag was Nick Cave in Nederland voor twee concerten. En de gelukkigen die een kaartje hadden bemachtigd zagen dat het goed was.

De ouverture bestaat nog uit een oorverdovende bak herrie, maar al snel laat de Australische troubadour zich van zijn beste kant zien, tijdens gedreven vertolkingen van 'Abbatoir Blues' en 'Red Right Hand'. Hij is goed bij stem en dat zullen we horen ook; het volume staat op zijn zachts gezegd aan de luide kant. Met zijn aardedonkere en luide stem had hij het ook best zonder microfoon afgekund.

Introverte Ben Harper mist overtuiging

Zijn cd’s zijn weliswaar nogal wisselend van kwaliteit en het niveau van zijn imponerend debuut ‘Welcome to the cruel world’ heeft hij nimmer geëvenaard, maar zet de beste nummers van Ben Harper op een compilatie-cd en anderhalf uur luisteren en huiveren is gegarandeerd.

Vol verwachting toog ik afgelopen donderdag dan ook naar Amsterdam alwaar Ben Harper samen met zijn vaste begeleidingsband The Innocent Criminals zijn opwachting maakte in de Heineken Music Hall. De ambiance voor het optreden is veelbelovend: een lekker volle zaal, een aangenaam koele binnentemperatuur en de “opwarmmuziek” (o.a. Funkadelic) plus het geluid uit de speakers zijn prima de luxe. 

Het duurt dan een fikse poos eer de formatie het grote podium betreedt. Ben Harper en consorten zetten in met het funky ‘Both sides of the gun’ van het gelijknamige laatste album. Het vrolijke niemendalletje ‘Steal my kisses’ is het tweede nummer, gevolgd door stevige rocknummers als ‘Burn to shine’ en ‘Glory & Consequence’. Wat vanaf de eerste tonen opvalt, is de slecht hoorbare zang. Ben Harper heeft een aarzelende, breekbare stem die in een grote zaal pas gedijt bij goede versterking. En Harper vertikt het om contact te zoeken met de zaal. Nu is dat geen sinecure in een kolos als de Heineken Music Hall, maar een poging ertoe had hij wel mogen ondernemen. 

Blue Highways 2006

Liefhebbers van ‘Americana’ kwamen gisteren ruimschoots aan hun trekken in Vredenburg. Voor de zevende keer vond daar het festival ‘Blue Highways’ plaats, vernoemd naar kleine wegen op oude Amerikaanse kaarten die de reizigers brachten naar de roots van het Amerikaans bestaan. 

Dezelfde roots klinken door in ‘Americana’, een verzamelnaam voor alles wat van doen heeft met traditionele country, folk en singer-songwriter en enigszins van alternatieve snit is. En liefhebbers van Americana zijn er volop, zo blijkt in een afgeladen Vredenburg. Zelfs als grote namen als Ryan Adams, Lucinda Williams of Gillian Welch ontbreken, valt er nog genoeg te genieten op het bijna tien uur durende festival.

Openingsact Scott Miller & The Commonwealt overtuigt nog niet echt met zijn weinig subtiele en voorspelbare recht-toe-recht-aan countryrock. In de rustige ballads is het jeugdige trio iets beter op dreef. Een stukje verderop in de kleine zaal is de aftrap voor het Texaanse viertal The Mc Kay Brothers: zompige en een beetje oubollige countryblues. Het tweede gedeelte van hun set bestaat uit goedbedoelde, maar weinig spetterende Mexicaanse smartlappen. 

Afscheid roemruchte Mighty Jackals in Tivoli

The Mighty Jackals stoppen ermee. Na twintig jaar zalen plat gespeeld te hebben in binnen- en buitenland, is het einde daar voor de pretfolk-formatie uit Utrecht. Morgen in Tivoli is er de laatste mogelijkheid om de jakhalzen live te bewonderen, in het voorprogramma van The Levellers.

Komende dinsdag is in Tivoli het afscheidsconcert van The Mighty Jackals. De roemruchte Utrechtse punk/rockabilly/folkformatie houdt het na twintig jaar voor gezien. Mighty Jackals-volgelingen van de eerste orde zullen na dinsdag met lichte weemoed terugdenken aan al die keren dat de formatie podia in binnen- en buitenland onveilig maakte. Zo waren er legendarische optredens op Oerol, het Bevrijdingsfestival en Folkwoods -een toonaangevend folkfestival- en stond de formatie samen op de planken met Shane Mc Gowan. 

Ander hoogtepunt was het moment dat de legendarische, onlangs overleden John Peel ‘A farmerssong’ draaide tijdens zijn show op de BBC. In Nederland besteedden de VPRO en de KRO regelmatig aandacht aan The Jackals en hun cd ‘Oompah’ werd zeer lovend ontvangen in de landelijke pers. Al met al reden genoeg voor de vraag: waarom stoppen ze The Mighty Jackals ermee?