3voor12 draait

Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3voor12 welke drie cd's, tracks, mp3's of concerten de meeste indruk maakten, en om deze toe te lichten.

1. The Kills – No wow
Rauw, duister en desolaat. Zo kun je de sfeer omschrijven op de tweede cd van het Amerikaans/Engelse duo The Kills met wederom volop elementaire urban-punkblues. Repeterende gitaarriffs, een opgefokte drumcomputer en een bezwerend stemgeluid van de zangeres, het geheel doet denken aan het betere werk van PJ Harvey en Patti Smith. Onopgesmukt, onrustbarend en onheilspellend, zo lusten we ze graag.

2. Bright Eyes – I’m wide awake it’s morning
Enig luistergeduld is vereist om de country-folk van de pas 22-jarige Conor Oberst op zijn merites te kunnen waarderen, dan komt toch onvermijdelijk het besef dat dit iets heel moois is. Wat op het eerste gehoor misschien nog de zoveelste rammelende alt-country cd lijkt, blijkt na de nodige luisterbeurten een fraaie collectie van ontroerende miniatuurtjes. Op twee nummers contrasteert de wiebelende zang van Oberst mooi met het gepolijste stemgeluid van Emmylou Harris. Jeugdige doorleefdheid van een talentvolle singersongwriter.

3voor12 draait

Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3voor12 welke drie cd's, tracks, mp3's of concerten de meeste indruk maakten, en om deze toe te lichten.

1. Bonnie 'Prince' Billy – Master and Everyone
Is alweer een tijdje op de markt, maar blijft onverminderd mooi. Voor de Oldham-puristen was het even schrikken om de voorman van Palace, Palace Brothers en Palace Music opeens zuiver te horen zingen. Maar uiteindelijk kun je niet anders dan concluderen dat mooiere muziek dan deze nog gemaakt moet worden. De uitgebeende verstilde miniatuurtjes, omlijst door de engelachtige stem van Marty Slayton, ontroeren steeds weer opnieuw. ‘Alsof de natuur haar adem inhoudt’ (zei Nanne Tepper).

2. Gun Club – The Las Vegas Story 

Onlangs dan eindelijk uitgebracht op cd, dit meesterwerk uit de midden jarig tachtig. De ‘missing link’ tussen de traditionele oude blues en The White Stripes, las ik ergens. Hoe dan ook, de rauwe mix van punk, country en blues, onder de bezielende leiding van de jammerlijk aan zijn einde gekomen Jeffrey Lee Pierce, gaat na al die jaren nog steeds door merg en been en blijft onbehaaglijke en unheimische gevoelens veroorzaken.

3voor12 draait

Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3voor12 welke drie cd's, tracks, mp3's of concerten de meeste indruk maakten, en om deze toe te lichten.

1. Tom Waits – Real Gone 

Zijn eega en mede-songschrijver Kathleen Brennan werd thuis lichtelijk gestoord van de door Tom Waits ingezongen drumpartijen, zo blijkt uit een recent interview met de Volkskrant. Het opgefokte ‘human-beatboxing’ contrasteert wel weer mooi met de meer ingetogen, ouderwets puffende en boemelende pareltjes. Nu al Waits-klassiekers zijn: Sins Of My Father en How It’s Gonna End. Verder gromt hij als vanouds over kreupele piraten, eenogige circusartiesten en platgereden bloemen op de snelweg. Wie heeft er nog (een) kaartje(s)?

2. The Black Keys – Rubber Factory 

Opgenomen in een verlaten bandenfabriek met tweedehands-apparatuur, dit derde album van het op een na beste rockduo van het moment. Lekker ongecompliceerde, compromisloze en uitgebeende garageblues afkomstig uit Akron, Ohio. Commercieel succes zit er waarschijnlijk op korte termijn niet in voor drummer Patrick Carney en gitarist/zanger Dan Auerbach en laat dat vooral maar zo blijven. Vorig jaar oktober werd hun optreden in Ekko afgelast, hopelijk zijn ze binnenkort toch nog eens te bewonderen in Utrecht.

3voor 12 draait

Elke week vragen we de presentatoren en redacteuren van 3voor12 welke drie cd's, tracks, mp3's of concerten de meeste indruk maakten, en om deze toe te lichten.

1. Timesbold - Eye Eye
Met zijn tweede project Whip bracht Jason Merritt al enkele pracht cd’s uit, in de hoedanigheid van Timesbold doet hij niet anders. De intens melancholische droefheid op ‘Eye Eye’ past volgens sommigen wellicht beter bij jaargetijden met vallende bladeren, wat mij betreft is het ook nu fijn luisteren naar de altcountry met breekbare zang, zingende zaag en banjo. Ontluisterend mooi.

2. Tom Waits – Blood money
Alleen al om het nummer ‘All the world is green’ de moeite waard, deze cd van Tom Waits die als tussendoortje, samen met ‘Alice’, op de markt kwam. Het is niet zijn beste cd, maar Blood money bevat genoeg pareltjes in de traditie van Rain dogs en Swordfishtrombone om te kunnen overtuigen. Eind dit jaar verschijnt de langverwachte opvolger van de chroniqueur van de zelfkant en hopelijk verblijdt hij ons land dan ook met enkele (niet al te prijzige) optredens.

Het Uur U

Een geluidsband met een oproep tot het inleveren van chemisch afval vormde het opmerkelijke intro van het alleszins opmerkelijke gezelschap Most Unpleasant Men, de opening van de eerste halve finale van het Uur U. 

Vier jongemannen in pak verrasten het publiek in de rookvrije (!) Kleine Zaal van Vredenburg afgelopen zaterdag met een ongewone combinatie van jazz, avant-garde, theater en pop, in de stijl van Antwerpse bands als dEUS en Zita Swoon. Meeslepende, broeierige spanning openbaarde zich in het laatste nummer, dat begon met een ingetogen, bijna klassieke pianomelodie en ontaardde in een wilde, expressieve improvisatie.