Top 10 2024

Het jaar van de terugkeer van een aantal gerenommeerde namen na een lange tijd. Omdat er voor mij het afgelopen jaar geen echte uitschieters waren, staat de lijst in willekeurige volgorde. 

1. Laura Marling – Patterns in repeat

Een nieuw album van Laura Marling is wat mij betreft altijd de moeite waard. Prachtig ingetogen folky popsongs zijn het veelal, gezongen met die mooie lage (en gelaagde) stem van haar. Op haar laatste album reflecteert de Britse op intieme wijze en minimaal begeleid op haar leven als jonge moeder.

 

La douce France

Het is alweer enige tijd geleden dat ik in Frankrijk was. Jaren terug ging er bijna geen zomer voorbij dat ik er niet verbleef voor een (korte) vakantie, maar intussen is het alweer zo’n tien jaar geleden. Een speciale reden is er niet, het is zo gelopen. Hoe dan ook, fijn om er weer terug te zijn.

Dyon

Opvallend weinig verkeer is er op onze eerste dag richting Zuid-Frankrijk. Op sommige momenten zie ik voor mij op de weg, en in de achteruitkijkspiegel, geen enkele auto rijden. En het is toch echt zondag, redelijk aan het begin van de vakantie, Route du Soleil. Je hoort ons niet klagen.

De tussenstop betreft een eenvoudig hotel langs de snelweg, vlakbij Dijon. De hoofdstad van het departement Côte-d'Or tuften we vroeger met het gezin in onze Deux Chevaux en (later) Citroen GS, onderweg naar Port de la Selva vlak over de grens met Spanje, steevast voorbij. Nu is er wel tijd voor een kort bezoek.

En Dijon blijkt een verrassend mooie, sfeervolle stad te zijn met een middeleeuws centrum, mooie vakwerkhuizen en gezellige terrassen. De tijd om er lang te verpozen is er helaas niet, maar een potje pittige moutard uit Dijon en een glas (witte) Bourgogne Aligoté en (rode) Pinot Noir in ons hotel maken de (voormalige) francofiel in mij al een beetje wakker.

Oog voor extravagantie

Casablanca Records speelde begin jaren 70 een belangrijke rol bij de opkomst van disco. Het label had een goed oog voor extravagante acts, zoals Village People, Donna Summer en Kiss.

Labelbaas Neil Bogart had eerder bij Buddah Records de bubblegummuziek bekend gemaakt bij het grote publiek. Ook soul- en funkartiesten als The Isley Brothers, Curtis Mayfield en Bill Withers zaten in zijn stal. Bij Casablanca Records stond de disco centraal.

Was er een speciale reden voor Blokhuis Extra om juist nu een uitzending over Casablanca Records te maken?

Eindredacteur Ivar Snoep: ‘50 jaar geleden bracht Casablanca Records het eerste album van Kiss uit. In datzelfde jaar maakten ze de 16 minuten durende versie van Love to love you baby van Donna Summer. En afgelopen zomer was het 45 jaar geleden dat I was made for loving you van Kiss op 1 stond in de top 40. Maar eigenlijk zijn het allemaal excuses om zoveel mogelijk maffe beelden van flamboyante acts te kunnen laten zien, zoals Kiss, Village People en Parliament.

Rondje Oud-Zuilen

Op een en dezelfde dag signaleerde journalist Machiel Coehorst twee filmploegen – voor een bierreclame en voor de serie Dertigers – in het wandelgebied rondom Oud-Zuilen. Reden om er zelf ook weer eens op pad te gaan.

De wandeling van ongeveer 5 km begint bij de Parel van Zuilen, een restaurant annex concertzaal met mooi terras aan de Vecht. Tot 1954 fungeerde dit voormalige landhuis nog als gemeentehuis van Zuilen, dat toen nog zelfstandig was en bestond uit en oud en nieuw gedeelte. Nieuw Zuilen werd de Utrechtse stadswijk Zuilen, Oud-Zuilen bleef een zelfstandige gemeente.

De Parel van Zuilen is ook af te huren voor feesten en bruiloften: ‘Het huwelijksbootje nemen wij letterlijk. Je kunt hier varend aankomen,’ meldt de website.

Ik loop zuidwaarts, langs de buigende knotwilgen aan de rivier. Dit seizoen groeit er volop kattenstaart, berenklauw en ooievaarsbek tussen de bomen. Spetterende en kwetterende zwanen, ganzen en eenden zorgen voor een kakafonie aan geluid, vooral als ze gevoerd worden. Een fuut zwemt een eindje met me mee, totdat hij kopje ondergaat en uit beeld verdwijnt.

Muziek van niemand: De Niemanders

Met Donnerwetter en Shaking Godspeed maken Rocco Ostermann en Wout Kemkens voornamelijk alternatieve rock. Maar de twee Achterhoekers hebben ook een sociaal muziekproject: De Niemanders.

Op hun debuutalbum uit 2020 gingen De Niemanders de muzikale samenwerking aan met gedetineerden. Als ‘embedded musicians’ speurde het tweetal gevangenissen af naar bijzondere verhalen en muzikanten, op zoek naar de kantelpunten en sleutelmomenten in de levens van hen die de verkeerde keuzes hebben gemaakt. Samen met een aantal muzikale gedetineerden namen ze een album op.

Voor de opvolger bezochten ze, met producer Rick Wiegerinck, azc’s door het land, op zoek naar muzikaal talent. Dat leidde tot een bijzondere mix van afrobeat, desert rock, psychedelica en alternatieve rock. Een gesprek met een van de initiatiefnemers, Wout Kemkens.

Gruttogek

De documentaire ‘Vogels kun je niet melken’ is een mooi portret van een hechte Friese boerenfamilie die lastige keuzes moet maken.

Even denk je naar een aflevering van Jiskefet te kijken. Een grote, kale man doet ergens in een weiland het geluid van een grutto na. De man blijkt boer Bote te zijn, die samen met zijn gezin een boerderij bestiert in het Friese Tjerkwerd. De grutto is voor hem minstens zo belangrijk als zijn boerenbedrijf. En dat leidt tot fricties.

Bij zijn boerderij heeft boer Bote een stukje grond ingericht om het leven voor de weidevogel zo aangenaam mogelijk te maken. Met wormpjes, extra bewatering en kuilen houdt hij het gras elk jaar in perfecte conditie. Ook zitten er voor de grutto veel nuttige kruiden en insecten. Het ‘vogeltjesland’ van boer Bote is een van de laatste plekken in Friesland waar de vogel nog kan overleven.

‘Bied kinderen in de klas moeilijke boeken aan!’

Anne Steenhoff bedacht een methode om haar klas aan het lezen te krijgen. De belangrijkste lessen: bied intelligente boeken aan, verleng de leestijd naar een half uur en verban het begrijpend lezen.

Dat Nederlandse kinderen in vergelijking met andere Europese landen een bijzonder lage leesvaardigheid hebben, is al lang geen nieuws meer. Een hoofdreden is er niet aan te wijzen, zegt Anne Steenhoff: ‘Alleen voor de leerkrachten heb ik al tien tips!’ Ze schreef het boek ‘Een lui letterland. Maar zo krijgen we kinderen weer aan het lezen.’

Foto: Angeliek de Jonge

Wat was voor jou de voornaamste reden om dit boek te schrijven?

‘Dat was het moment dat ik tijdens het leeskwartiertje op mijn vingers werd getikt door mijn stagebegeleider. Ze zei: ‘Heb je niet iets beters te doen dan ook te gaan lezen?’ Dat vond ik heel raar. Dit was toch het idee van samen lezen in de klas? Toen ben ik gaan kijken hoe mijn collega’s dat deden. En wat bleek? Die gingen in dat kwartier kopietjes maken en lessen voorbereiden.’