Recensie: Lilian Hak - RESET

Twaalf jaar is best een lange tijd om van de radar verdwenen te zijn. Niet dat de Utrechtse zangeres, songwriter en producer Lilian Hak stil heeft gezeten.

Ze produceerde (en schreef mee aan) een album van Wouter Hamel, maakte een voorstelling voor de Parade en bracht een aantal singles uit. Maar de liedjes die niet afraakten, bleven zich opstapelen. Nu is er dan Haks vijfde album, RESET. Haar meest persoonlijke, zo zegt ze zelf.

Met haar eerste albums, Silence Feels Safe en Love’s Victory March zat Lilian Hak nog stevig verankerd in de elektronische muziek. Voor de twee die volgden liet ze zich inspireren door filmmuziek – uit de gouden eeuw van Hollywood (Old Powder New Guns, 2010) en uit spaghettiwesterns (Lust Guns & Dust, 2013).

RESET is beïnvloed door Portishead, Air en Lana del Rey, maar ook jazz, soul, bossanova en (wederom) filmmuziek klinkt door. Enkele thema’s die ze aanroert: de zoektocht naar rust in een chaotische wereld, het verlangen naar vrijheid en kracht en de moed om te resetten. De productie gaf Hak deze keer deels uit handen, aan Marien Dorleijn.

Het is een gevarieerd album, met een James Bond-achtige vibe in openingsnummer 'I will ever be your head', het hitgevoelige 'Under the wire', bossanova in 'Last song' (met Bert van den Brink op accordeon) en een fijn koortje in 'The best is yet to come'. Soms klinkt de muziek van Lilian Hak net iets te vrijblijvend. Het uptempo 'City is my home' is een van de beste nummers. Slotlied 'Mother' is een mooie, ingetogen ode aan haar overleden moeder. Fijn dat Lilian Hak weer terug is.

Eerdere publicatie in Oor.