Als echtpaar samen aan een boek werken
De kinderboeken van Koos Meinderts worden geïllustreerd door zijn vrouw Annette Fienieg. En dat is best bijzonder. ‘Werk en privé zijn bij ons niet gescheiden. Ons werk is ook ons leven.’
Utrechter Koos Meinderts (72) schreef meer dan dertig kinderboeken en is meermaals bekroond. Vorig jaar won hij nog de Zilveren Griffel voor Zebedeus en het ganzenbord van Wisse en voor zijn boek Naar het Noorden ontving hij in 2017 de Gouden Griffel.
Maar Meinderts is vooral bekend van De club van lelijke kinderen (1987), het verhaal over een dictator die alle lelijke kinderen op wil ruimen. Het boek behandelt op luchtige wijze serieuze thema’s als discriminatie en onderdrukking en is (‘met dat rare oranje mannetje in het Witte Huis’) weer akelig actueel. In 2019 verschenen een (succesvolle) film en een tv-serie van het boek.
 |
| Foto: Angeliek de Jonge |
Bijzonder is dat de meeste boeken van Meinderts worden geïllustreerd door zijn vrouw, Annette Fienieg. ‘Het is natuurlijk een voordeel dat we elkaar heel goed kennen. We weten wat we aan elkaar hebben. Normaal gesproken heb je als schrijver nooit veel contact met de illustrator,’ zegt Meinderts. De twee zijn elkaars eerste beoordelaars. ‘Annette is mijn klankbord. Als ze ergens aan blijft haken, heeft ze altijd gelijk.’
Andersom ziet Meinderts als eerste de illustraties van zijn vrouw. ‘Soms geef ik aan dat het net iets anders kan. Maar ik denk nooit in oplossingen, want ik kan zelf niet tekenen.’ Leidt dit nooit tot enige frictie? ‘Het servies is nog heel haha. Het scheelt dat we geen concurrenten zijn. Samen proberen we iets moois te maken. Ik ben de baas over de tekst, zij over het beeld.’
De twee bespreken wel regelmatig een gezamenlijk project, bij voorkeur op een terrasje. ‘Werk en privé zijn bij ons niet gescheiden: ons werk is ook ons leven.’
En sporadisch wordt een verhaal samen uitgewerkt. Het prentenboek Stork kwam zo tot stand. Meinderts: ‘Het idee voor dit boek ontstond in de coronaperiode, toen er vanwege de lockdown een geboortegolf werd verwacht. Ik bedacht een gepensioneerde ooievaar die gevraagd wordt te helpen, maar wiens geheugen ook met pensioen is: Hij is vergeten waar hij zijn baby moet afleveren. Annette en ik bedachten plekken waar hij terecht zou kunnen komen: een gezin met heel veel kinderen (leuk voor Annette, dan kan ze al die waslakens tekenen), de koningin (‘Een meisje’? We hebben er al drie!’), een homostel (‘We halen zelf wel een baby op met het vliegtuig’) en een ouder echtpaar dat dacht dat de ooievaar nooit meer zou komen. Zo bedenken we samen een boek.’
Van het Kunstmuseum Den Haag kreeg het echtpaar de opdracht een kunstprentenboek te maken over de schilder Max Liebermann. ‘In de trein naar Utrecht bedachten we hoe we dat aan gingen pakken. Liebermann schilderde veel Hollandse strandtaferelen, maar heeft ook portretten van Amsterdamse weeskinderen gemaakt. Dat hebben we met elkaar gecombineerd. Liebermann neemt in ons boek de kinderen als beloning een dagje mee naar zee.
Over Den Haag gesproken: hoe Utrechts voelt Hagenaar Meinderts zich? ‘Ach, ik woon hier al zo lang en ken de stad intussen erg goed.’ In zijn studententijd volgde hij zijn vrienden Harrie Jekkers (met wie hij jaren samenwerkte) en Cees Grimbergen naar Utrecht.
Zijn de twee steden erg verschillend? ‘Tja, we wonen al op een postzegel in de wereld. Als je dan ook nog twee Nederlandse steden moet vergelijken ... Nou vooruit: de taal is natuurlijk heel anders en Hagenaars zijn meer bluffers. De Utrechter is wat cynischer.’
Meinderts komt nog regelmatig in zijn geboortestad, ook al omdat zijn broer er woont met wie hij momenteel in het theater staat. ‘Vroeger deelden mijn broer en ik een stapelbed. s’ Nachts namen we dan de wereld door: voetbal, meisjes, het heelal. Onze voorstelling is gebaseerd op het boek dat ik hierover schreef, Stapelbedbroers.’
Heeft Meinderts nu nog profijt van zijn bestseller De club van lelijke kinderen? ‘Het boek loopt nog steeds erg goed ja. Elk jaar wordt het veel gelezen rondom de herdenking van de oorlog.’ De titel heeft daaraan ook bijgedragen, zegt Meinderts. ‘Op boekenmarkten zijn er altijd quasi-grappige ouders die tegen hun kind zeggen: ‘Dat is echt een boek voor jou!’
Meinderts kinderboek De wonderlijke wereldreis van Zebedeus is genomineerd voor het beste filosofische kinderboek van 2024.
En sporadisch wordt een verhaal samen uitgewerkt. Het prentenboek Stork kwam zo tot stand. Meinderts: ‘Het idee voor dit boek ontstond in de coronaperiode, toen er vanwege de lockdown een geboortegolf werd verwacht. Ik bedacht een gepensioneerde ooievaar die gevraagd wordt te helpen, maar wiens geheugen ook met pensioen is: Hij is vergeten waar hij zijn baby moet afleveren. Annette en ik bedachten plekken waar hij terecht zou kunnen komen: een gezin met heel veel kinderen (leuk voor Annette, dan kan ze al die waslakens tekenen), de koningin (‘Een meisje’? We hebben er al drie!’), een homostel (‘We halen zelf wel een baby op met het vliegtuig’) en een ouder echtpaar dat dacht dat de ooievaar nooit meer zou komen. Zo bedenken we samen een boek.’
Van het Kunstmuseum Den Haag kreeg het echtpaar de opdracht een kunstprentenboek te maken over de schilder Max Liebermann. ‘In de trein naar Utrecht bedachten we hoe we dat aan gingen pakken. Liebermann schilderde veel Hollandse strandtaferelen, maar heeft ook portretten van Amsterdamse weeskinderen gemaakt. Dat hebben we met elkaar gecombineerd. Liebermann neemt in ons boek de kinderen als beloning een dagje mee naar zee.
Over Den Haag gesproken: hoe Utrechts voelt Hagenaar Meinderts zich? ‘Ach, ik woon hier al zo lang en ken de stad intussen erg goed.’ In zijn studententijd volgde hij zijn vrienden Harrie Jekkers (met wie hij jaren samenwerkte) en Cees Grimbergen naar Utrecht.
Zijn de twee steden erg verschillend? ‘Tja, we wonen al op een postzegel in de wereld. Als je dan ook nog twee Nederlandse steden moet vergelijken ... Nou vooruit: de taal is natuurlijk heel anders en Hagenaars zijn meer bluffers. De Utrechter is wat cynischer.’
Meinderts komt nog regelmatig in zijn geboortestad, ook al omdat zijn broer er woont met wie hij momenteel in het theater staat. ‘Vroeger deelden mijn broer en ik een stapelbed. s’ Nachts namen we dan de wereld door: voetbal, meisjes, het heelal. Onze voorstelling is gebaseerd op het boek dat ik hierover schreef, Stapelbedbroers.’
Heeft Meinderts nu nog profijt van zijn bestseller De club van lelijke kinderen? ‘Het boek loopt nog steeds erg goed ja. Elk jaar wordt het veel gelezen rondom de herdenking van de oorlog.’ De titel heeft daaraan ook bijgedragen, zegt Meinderts. ‘Op boekenmarkten zijn er altijd quasi-grappige ouders die tegen hun kind zeggen: ‘Dat is echt een boek voor jou!’
Meinderts kinderboek De wonderlijke wereldreis van Zebedeus is genomineerd voor het beste filosofische kinderboek van 2024.
Eerdere publicatie in AD Utrechts Nieuwsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten