Blue Valentine(s)
Tom Waits zag ik helaas nooit live. En de kans is klein dat het ooit nog gaat gebeuren. Een alternatief is de (prima) tribute band Braindogs, die covers van Waits speelt. Voor Uitagenda Utrecht mocht ik een persoonlijk verhaal schrijven over mijn voorliefde voor de muziek van Tom Waits.
Het begon allemaal met het album Blue Valentine. De middagpauzes op de middelbare school waren nog dusdanig lang dat er genoeg tijd was om de zinnen te verzetten. Dat gebeurde ofwel in de platenzaak in de stad met een koptelefoon op, ofwel bij een klasgenoot thuis die mooie platen liet horen op de chique muziekinstallatie van zijn ouders. Die klasgenoot luisterde niet naar de Simple Minds en The Cure zoals ik, maar naar Frank Zappa en Sonny Rollins.
Tijdens een van die middagen zette hij een album op dat iets bij mij losmaakte: Blue Valentine van Tom Waits. Geen galmende gitaren, geëxalteerde zang en zweverige synths die ik kende van de new wave, maar ‘echte’, levende muziek, met saxofoon, piano en een grommende stem die wel wat weg had van Louis Armstrong, waar mijn vader zo van hield. Mooi zingen leek niet het motto te zijn, maar het kwam wel binnen. Het album leek opgenomen in een rokerige jazzclub.
Ook de hoes sprak tot de verbeelding. In fraaie groentinten is het contemplatieve gezicht te zien van een nog jonge Waits. Op de achterkant staat hij voorovergebogen over een vrouw in het rood (Ricky Lee Jones, zijn toenmalige vriendin, zo hoorde ik pas veel later), die leunt tegen een Fort Thunderbird. Een scene die tegenwoordig enige vraagtekens zou oproepen, maar op mij als zestienjarige maakte het tafereel veel indruk.
Een cassettebandje met het album begeleidde me vervolgens enige tijd onderweg naar school, een fietstocht van zo’n 10 km. Met name de lang uitgesponnen, broeierige bluestracks '$29.00', 'Wrong side of the road' en 'Sweet little bullet from a pretty blue gun' waren fijn reisgezelschap. Eenmaal gearriveerd op school was het lastig omschakelen van de spannende verhalen over de zelfkant (drank, drugs, moord, hoeren) naar de gortdroge stof van de biologieles onder felle tl-buizen.
Het mooiste nummer op Blue Valentine vond (en vind ik nog steeds) 'Blue Valentines' (met een s). Sensitieve septime gitaarakkoorden ondersteunen Waits als hij vol overgave zingt over een verloren liefde. Midden in het ingetogen lied zit een prachtige gitaarsolo (Ray Crawford). In mijn studententijd deed ik in een dronken bui wel eens een verwoede poging om een acceptabele versie van het lied te produceren. Zonder succes uiteraard.
In die tijd verslond ik (niet geheel toevallig) de boeken van Charles Bukowski, in wie Tom Waits een zielsverwant zag. Qua drankgebruik zullen de twee weinig voor elkaar hebben onder gedaan. Ook was ik fan van de films van Jim Jarmusch, een vriend van Waits. De twee werkten o.a. samen in de prachtfilm Down by law. En uiteraard hing er op mijn studentenkamer een afbeelding van Nighthawks van Edward Hopper, de inspiratie voor Waits’ dubbelliveplaat Nighthawks at the dinner. Zo kwam alles samen.
Een cassettebandje met het album begeleidde me vervolgens enige tijd onderweg naar school, een fietstocht van zo’n 10 km. Met name de lang uitgesponnen, broeierige bluestracks '$29.00', 'Wrong side of the road' en 'Sweet little bullet from a pretty blue gun' waren fijn reisgezelschap. Eenmaal gearriveerd op school was het lastig omschakelen van de spannende verhalen over de zelfkant (drank, drugs, moord, hoeren) naar de gortdroge stof van de biologieles onder felle tl-buizen.
Het mooiste nummer op Blue Valentine vond (en vind ik nog steeds) 'Blue Valentines' (met een s). Sensitieve septime gitaarakkoorden ondersteunen Waits als hij vol overgave zingt over een verloren liefde. Midden in het ingetogen lied zit een prachtige gitaarsolo (Ray Crawford). In mijn studententijd deed ik in een dronken bui wel eens een verwoede poging om een acceptabele versie van het lied te produceren. Zonder succes uiteraard.
In die tijd verslond ik (niet geheel toevallig) de boeken van Charles Bukowski, in wie Tom Waits een zielsverwant zag. Qua drankgebruik zullen de twee weinig voor elkaar hebben onder gedaan. Ook was ik fan van de films van Jim Jarmusch, een vriend van Waits. De twee werkten o.a. samen in de prachtfilm Down by law. En uiteraard hing er op mijn studentenkamer een afbeelding van Nighthawks van Edward Hopper, de inspiratie voor Waits’ dubbelliveplaat Nighthawks at the dinner. Zo kwam alles samen.
Op de middelbare school trachtte ik vrienden ook enthousiast te krijgen, hoewel ik wist dat het een heilloze missie zou zijn. Meewarig staarden ze me dan ook aan en begonnen ze maar weer eens over The Cult, Metallica en ZZ Top. Mijn vier jaar oudere zus begreep me wel. Samen keken we op een zondagavond in 1985 bij de VPRO gelukzalig naar Tom Waits in het Concertgebouw in Amsterdam. Het beste optreden waar ik nooit bij was.
In die periode had Waits muzikaal het roer omgegooid. Niet langer stonden er louter in whisky gedrenkte bluesballads op het menu, nee, Waits kwam met een paar baanbrekende albums op de proppen, waarop hij experimenteerde met ritmes, instrumentarium en zijn stem. Swordfishrombone en Rain Dogs behoren nu tot mijn favorieten. Maar voor Blue Valentine heb ik nog altijd een zwak.
Uiteraard is er voor en na Blue Valentine nog veel moois verschenen van zijn hand, zoals The heart of Saturday Night, Small change, Mule variations en Real gone. Het laatste album van Waits Bad as me verscheen in 2011. Of er nog nieuw werk komt, is zeer twijfelachtig. Optreden doet de vorig jaar 75 jaar geworden zanger al lang niet meer.
Helaas heb ik Tom Waits nooit live gezien. Samen met mijn zus heb ik in 2004 een manhaftige poging gedaan om telefonisch kaartjes te bemachtigen voor een concert in Theater Carre. Na een uur hebben we het opgegeven. Tijdens de laatste Record Store Day heb ik het album gekocht met de opnames van die show. Meer dan twintig jaar later is dat een schrale troost.
In TivoliVredenburg is er binnenkort wel de kans om een prima tributeband te zien: Braindogs. Tom Waits is talloze keren geïmiteerd, vaak op tenenkrommende wijze. Braindogs is een positieve uitzondering. Frontman is de uitmuntende blueszanger en gitarist Ian Siegal, die met zijn rauwe strot een eind in de buurt komt. Dan ga ik daar maar eens kijken.
In die periode had Waits muzikaal het roer omgegooid. Niet langer stonden er louter in whisky gedrenkte bluesballads op het menu, nee, Waits kwam met een paar baanbrekende albums op de proppen, waarop hij experimenteerde met ritmes, instrumentarium en zijn stem. Swordfishrombone en Rain Dogs behoren nu tot mijn favorieten. Maar voor Blue Valentine heb ik nog altijd een zwak.
Uiteraard is er voor en na Blue Valentine nog veel moois verschenen van zijn hand, zoals The heart of Saturday Night, Small change, Mule variations en Real gone. Het laatste album van Waits Bad as me verscheen in 2011. Of er nog nieuw werk komt, is zeer twijfelachtig. Optreden doet de vorig jaar 75 jaar geworden zanger al lang niet meer.
Helaas heb ik Tom Waits nooit live gezien. Samen met mijn zus heb ik in 2004 een manhaftige poging gedaan om telefonisch kaartjes te bemachtigen voor een concert in Theater Carre. Na een uur hebben we het opgegeven. Tijdens de laatste Record Store Day heb ik het album gekocht met de opnames van die show. Meer dan twintig jaar later is dat een schrale troost.
In TivoliVredenburg is er binnenkort wel de kans om een prima tributeband te zien: Braindogs. Tom Waits is talloze keren geïmiteerd, vaak op tenenkrommende wijze. Braindogs is een positieve uitzondering. Frontman is de uitmuntende blueszanger en gitarist Ian Siegal, die met zijn rauwe strot een eind in de buurt komt. Dan ga ik daar maar eens kijken.
Eerdere publicatie in Uitagenda Utrecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten