Een olifant van porselein
Na tweemaal op Noorderslag gespeeld te hebben, staat Elephant dit jaar voor het eerst op Eurosonic. De Rotterdamse indiefolkband grossiert in oprechte liedjes met een positieve boodschap. ‘Negatieve mensen zijn er al genoeg.’
Ja, dat vinden ze zeker leuk: een interview met de VPRO Gids. Onder één voorwaarde: de complete band moet aanwezig zijn. ‘We zijn een collectief en dat willen we bewaken. En we willen niet dat anderen gaan bepalen wie het gezicht van de band wordt,’ legt zanger/gitarist Frank Schalwijk uit.
En dus schuiven alle vier de bandleden aan: Frank Schalkwijk (gitaar en zang), Michael Broekhuizen (gitaar en zang), Bas Vosselman (gitaar, bas en zang) en Kaj van Driel (drum). Locatie: de woning van Bas en Michael in Ridderkerk, op het erf van het tuinbouwbedrijf dat wordt gerund door de stiefvader en moeder van Michael. Vijftig meter verderop is de oefenruimte van de band, in een soort bar pal naast de tuinderskas. Tijdens corona mochten ze er gratis repeteren en ze zijn er gebleven.
De tuinderij blijkt niet alleen vruchtbare grond te zijn voor de Chinese groentes die er verbouwd worden, maar ook voor de Rotterdamse band die pas enkele jaren actief is. De eerste twee albums, Big Thing (2022) en Shooting for the moon uit 2023 (beide geproduceerd door Pablo van de Poel van DeWolff), werden lovend ontvangen, de zalen zitten vol en de band stond al op festivals als ITGWO, DTRH en De Zwarte Cross. In 2022 werd Elephant uitgeroepen tot 3FM Talent.
Best opmerkelijk, aangezien het viertal geen hippe muziek maakt, maar verfijnde, uitgebalanceerde indiefolk, met veel aandacht voor harmonieën en samenzang. Oude muziek in een nieuw jasje, zou je kunnen zeggen. Het publiek bij hun optredens is dan ook gemêleerd. ‘Oudere bezoekers vergelijken ons met Crosby, Stills, Nash & Young, jongeren horen invloeden van Big Thief,’ zegt Frank.
Tijdens corona hielden de vier muzikanten (allen met een verleden bij andere bands) lange oefensessies. Om te schaven aan een eigen geluid en om liedjes te schrijven/op te nemen. Dat ze toen niet of nauwelijks konden optreden, bleek geen nadeel. Frank: ‘We hebben toen veel in het oefenhok gezeten. Het voelde steeds intenser samen. We zijn alle vier gestopt met onze eigen projecten en besloten: hier gaan we mee door!’
Er werd niet alleen muziek gemaakt, maar ook veel gediscussieerd. Volgens Frank is de sterke onderlinge band daar ontstaan. ‘Veel van onze songteksten worden gedragen door ons allemaal. Ze gaan over dingen waar wij, begin-dertigers, mee te maken hebben, zoals vriendschap, het vinden van rust (peace of mind), gezond leven en jezelf op de rit hebben. En over het zoeken naar mooie dingen om je heen, terwijl er zoveel chaos is.’
De bandnaam is een verwijzing naar The Elephant Song van Kamahl. Dit mierzoete lied fungeerde een poosje als oploopmuziek bij optredens. Kaj: ‘In het lied vraagt de zanger zich af waarom een dier bang moet zijn voor de mens. We zijn absoluut geen politieke band, maar dit vinden we wel interessant. Waarom is de mens eigenlijk een gevaarlijke soort?’ Ironisch: ‘Eigenlijk willen we bekender worden dan het dier, zodat mensen als eerste aan onze band denken bij het horen van het woord ‘elephant’.’
Een (kleine) brutaliteit die niet kenmerkend is voor het viertal. Bescheidenheid voert de boventoon. Dat blijkt ook uit het lied ‘Post-Punk’ op het laatste album, waarin de band zijn jaloezie betuigt jegens het populaire genre. ‘I hate your post-punk pretensions. Your fake English accent. Maybe I’m jealous. I don’t get attention’, zo luidt de tekst. Kaj: ‘Soms zijn we een beetje jaloers dat wij niet zo stoer overkomen.’
Frank: ‘Ja, van dat soort bands, die luidruchtig en met vaak cynische teksten veel aandacht genereren, kun je wel eens onzeker worden.’ Maar, zo benadrukt hij, het lied is geschreven in coronatijd. En momenteel heeft Elephant niks te klagen over aandacht.
Van cynische, of negatieve teksten moet de band evenwel niks hebben. Michael: ‘Het is veel makkelijker om mensen mee te krijgen als je kritisch of hard bent. Wij durven positief te zijn.’ Frank: ‘Als je met een lieve boodschap komt, zoals wij, word je al snel betiteld als een EO-band. Het is veel moeilijker om positief te zijn ja. Muziek kan een proteststem zijn, maar dat is niet de enige functie.’
Niet verrassend dus Elephant vooral op zoek gaat naar het mooie in muziek. Bas: ‘Wij bieden muzikaal tegengif voor cynisme.’ Kaj: ‘Als je dan toch op het podium staat, is het veel leuker om iets positiefs te brengen, iets dat kleur geeft. Negatieve mensen zijn er al genoeg.’ Michael: ‘Toch zit er ook wel melancholie in onze muziek. De wanhoop hoor je in de gitaarsolo’s.’
Frank: ‘Qua sound kunnen onze liedjes in de toekomst donkerder worden, qua tekst blijft het hoopvol. Als we negatieve teksten gaan schrijven, moeten we stoppen. Of meer gaan sporten.’
Tijdens een recent optreden in de Utrechtse Helling viel op dat er veel jongeren in de zaal waren. Frank: ‘Er is een revival van dit soort muziek, kijk maar naar Boygenius en Big Thief. En populaire artiesten als Taylor Swift en Olivia Rodrigo hebben ook een folk-achtige ondertoon. Taylor Swift heeft zelfs een heel album met folkliedjes opgenomen.’
‘Wij proberen mooie, oprechte liedjes te maken, dat spreekt een breed publiek aan. Je kunt alles wel plat produceren, en bij liveoptredens met een tape meespelen zoals tegenwoordig vaak gebeurt, maar als je een band ziet die alles zelf speelt, geeft dat zoveel extra’s,’ voegt hij toe.
Tijdens Eurosonic hoopt de band op internationale aandacht. Michael: ‘Voor de komende twee jaar is het de bedoeling om in Frankrijk, Duitsland en Engeland een voet tussen de deur te krijgen.’ Kaj: ‘In maart is in Londen de release van onze twee albums. We merken wel enige terughoudendheid bij promopartijen in het buitenland omdat ons genre niet echt past in de tijdsgeest.’ Voor mooie liedjes bestaan geen grenzen, zou je zeggen.
Eerdere publicatie in VPRO Gids
Geen opmerkingen:
Een reactie posten