Nieuwe oogst

Met grote regelmaat verschijnen in de stad echte muzikale parels. Van folk en postpunk tot blues en hiphop: vijf recente albums van eigen bodem.

1. Igor – Kind aan zee

Mooie titel van een rapalbum dat in alles afwijkt van de standaard hiphop. Igor (Herder) rapt wel degelijk, maar de songs van de conservatoriumstudent zijn klassiek gearrangeerd. De jonge Utrechtse muzikant produceerde alle liedjes zelf. Met studiegenoot, en violist Noah Hassler-Forest bedacht hij de 

strijkarrangementen. Door de cello’s (van Laurence Gaudreaux en Joshua Herwig) klinkt Kind aan Zee als ‘moderne kamermuziek’. Muzikaal waaiert het alle kanten op, er komt ook (ingetogen) pop, funk en jazz voorbij. Kyteman Hiphop Orchestra was voor Igor een belangrijke inspiratiebron. Niet zo vreemd dus dat de vader van Colin Benders zijn manager is. Thema van dit album: ‘Een poging om het vermogen tot verwonderen vast te houden’.

Het is niet heel gebruikelijk dat een conservatoriumstudent een rapalbum maakt …

‘Nee, maar voor deze plaat heb ik juist gebruik gemaakt van de diversiteit op het conservatorium. Je loopt de aula binnen en daar speelt een symfonieorkest. Zo kom je er vanzelf mee in aanraking. Ik ben ook nooit gebonden geweest aan één muziekstijl.’

Tijdens de presentatie van je eerste single vorig jaar had je een 17-koppig orkest op het podium. Je houdt er wel van om het groots aan te pakken?

‘Bij mij loopt het altijd uit de hand haha. Als ik een idee heb, wil ik uitzoeken of het ook uit te voeren is. Het is geen grootheidswaanzin hoor, eerder concessieloosheid. Uiteindelijk heb ik toch concessies gedaan, want ik wilde met 50 man het podium op.’

Waar gaat die mooie titeltrack over?

‘In dat lied zing ik over mijn zoektocht naar volwassenheid. In hoeverre sta ik nog in contact met het kind van vroeger? Is het al verdwenen? Of zit het nog ergens in me? Dat denk ik wel eigenlijk.’


2. Cape Sleep – Video Days

Met een kersverse band komt fluisterfolkie Kim Janssen na zo’n zeven jaar weer eens met een nieuw album. Niet alleen de bandnaam is gewijzigd, ook zijn sound klinkt anders dan die op de platen die hij uitbracht onder zijn eigen naam. De verstilde, pastorale indiefolk van weleer is ingeruild voor een uitbundiger, meer poppy geluid, met invloeden uit de synthmuziek van de eighties en de softrock van de jaren 70. Gebleven is zijn onnadrukkelijke stemgeluid en de knap geconstrueerde liedjes. Met Video Days kunnen de liefhebbers van Kim Janssen wel weer een aantal jaren vooruit. Hopelijk zijn het er geen zeven dit keer ...

Waarom breng je een album uit onder een andere naam?

‘Ik heb altijd al in een band willen zitten. Bovendien past een bandnaam beter bij deze liedjes, die niet meer autobiografisch zijn, zoals vroeger, meer eerder magisch realistisch, absurdistisch en sprookjesachtig. Een artiestennaam die beelden oproept, zoals Cape Sleep, vond ik toepasselijker dan mijn voornaam.’

Ben je niet bang dat je fans kwijtraakt door de naamsverandering?

‘Een nieuwe naam kan verwarrend zijn voor sommige volgers en fans, maar ik hoop dat de echte liefhebbers me toch zullen vinden. En misschien komen er zo ook nieuwe fans bij. Op de sociale media proberen we zo goed mogelijk duidelijk te maken dat Cape Sleep mijn band/project is.’

Kun je de albumtitel verklaren?

'Video Days' doet me denken aan lome zomerdagen van vroeger, die gevuld waren met videobanden kijken en/of zelf korte films maken met je vrienden en een camcorder. In de liedjes kijken de personages ook vaak films, of komen ze in contact met acteurs of filmmakers. Levend of dood.’


3. Kaspar Baum – World Wide Willow

World Wide Willow is het tweede album van de Utrechtse band Kaspar Baum, die enkele jaren geleden is ontstaan rondom singer-songwriter Erny Green. Erny Green is geen onbekende in de Utrechtse muziekwereld. Onder zijn eigen naam bracht hij al aardig wat albums uit. Ook is hij frontman van Joy Divison Undercover, een formatie die covers speelt van Joy Division. Invloeden van die band zijn ook hoorbaar op World Wide Willow, maar er is ook goed geluisterd naar The Cure, The Sound en Fontaines DC. Dat de vier muzikanten door de wol zijn geverfd, blijkt wel uit de acht volwassen, goed doortimmerde songs op dit album.

Ze zeggen wel dat een tweede album vaak het lastigst is. Hoe zat dat bij jullie?

‘Muziek maken is nooit moeilijk als de tijden roerig zijn. Je zet je voelsprieten aan, sluit je af van de muziekbizz en maakt een album dat je zelf zou willen horen. Zo simpel is het.’

Waarin onderscheidt dit album zich van jullie eerste?

‘Het is grilliger, gewaagder en urgenter. Wederom door de roerige tijden van nu, maar ook onze nieuwe bassist Erwin Raasveld heeft daar, met zijn klassieke postpunksound, een belangrijke rol in gespeeld.’

Opvallend: alle tracks beginnen met een w …

‘Ja, dat begon als een soort gimmick tijdens het schrijven. Gaandeweg is die W zich steeds meer gaan manifesteren als reactie op de Z van het Russische leger. Zo werd het ons nieuwe boegbeeld.’

Kun je de albumtitel duiden?

‘Door corona en de oorlog in Oekraïne leek het alsof de aardbol omklemd werd door een enorme treurwilg. Een mooi, maar verdrietig beeld. ‘Lost in a beautiful world’ (uit ‘Warrior’), zeg maar ...’


4. The Maureens – Everyone Smiles

Met hun beatlesque liedjes, meerstemmige zang en rinkelende gitaren denk je van doen te hebben met een typische Excelsior band, maar The Maureens brachten hun laatste album toch echt uit op een Madrileens label. The Maureens is een van de beste bewaarde geheimen van Utrecht. Al tien jaar staat 

deze Utrechtse formatie, redelijk onopvallend maar niet minder oorstrelend, garant voor fijne, ambachtelijke west coast-pop. Behalve The Beatles zijn Big Star, The Posies en Daryll Ann enkele referenties. De ondertoon van de liedjes van The Maureens is veelal melancholisch, dus is dit album zeer geschikt voor druilerige dagen.

5. Five Dollar Shake – Bigger heart

In een uitverkochte Helling presenteerde Five Dollar Shake eind januari haar debuutalbum. Dat zal ongetwijfeld een feestje zijn geweest, want de stomende bluesrock van dit Utrechtse vijftal komt live het beste tot zijn recht. Five Dollar Shake bestaat nog niet zo lang, maar de band heeft al een 

aardige livereputatie opgebouwd. Hun bluessongs zijn recht toe recht aan, met een stevig fundament, een swingend hammondorgel en de volumerijke, soulvolle strot van zangeres Lucinda Legaspi, die knap laveert tussen blues, rock, soul en ballads. Zoals de band zichzelf omschrijft: ‘That’s a pretty fuckin’ good shake!’

Eerdere publicatie in Uitagenda Utrecht