Muzikale polyglot
Deze maand wordt Nana Mouskouri, de Griekse zangeres met als handelsmerk de zwarte hoornen bril, 90 jaar.
Na een optreden van Edith Piaf in Parijs twijfelt Nana Mouskouri of ze nog wel langer het podium op wil. Huilend loopt ze de Olympia uit, hier kan ze toch nooit aan tippen? En eerlijk is eerlijk: Mouskouri ontbeert de expressieve klasse van de Franse chansonnière. Maar de op Kreta (Chania) geboren zangeres met de zoetgevooisde stem wordt in Frankrijk een bijna even grote ster als Piaf.
Met de schlager Weiße Rosen aus Athen breekt Nana Mouskouri begin jaren 60 door in Duitsland. De beelden van toen tonen een ietwat tuttige, timide en mollige zangeres. Wanneer de Griekse besluit om het toch te gaan proberen in Frankrijk, kiest ze voor een make-over. In korte tijd valt ze tien kilo af en haar uiterlijk (bril en kapsel) wordt gerestyled. Zo ontstaat de Nana Mouskouri zoals we die tot de dag van vandaag kennen.
Behalve in Frankrijk en Duitsland gaan haar suikerzoete liedjes er ook in vele andere landen in als koek. Wereldwijd verkoopt Mouskouri 300 miljoen platen. Wat helpt is dat ze in 13 (!) verschillende talen zingt. Ook haar samenwerkingsprojecten zijn goed gekozen: in Frankrijk met Alain Delon en Charles Aznavour, in Spanje met Julio Iglesias, in Duitsland met Udo Lindenberg en in de VS met Harry Belafonte.
Mouskouri laat in de docu niet na te benadrukken dat haar hart ligt bij de jazz. Een liefde die in haar jeugd werd aangewakkerd door de liedjes van Judy Garland, die ze zag in de bios waar haar ouders werkten. Als 20-jarige treedt ze op in nachtclubs in Athene. Met Quincy Jones neemt ze in het begin van haar carrière een jazzplaat op en ook met Harry Belafonte maakt ze een jazzalbum.
De docu volgt, ietwat braafjes, in hoofdstukken de levensloop van Nana Mouskouri, die ook niet heel spraakmakend is. Haar gezinsleven komt aan de orde (‘Mama was nooit thuis’), de bril (‘Die heeft me veel geluk gebracht’) en haar (korte) politieke carrière bij Unicef en in het parlement van de EU. Voordien had ze niet of nauwelijks politieke betrokkenheid getoond.
In 2008 was haar afscheidstournee, maar in 2011 trad ze weer op ter ere van 50 jaar Weisse rosen aus Athen. In mei dit jaar zong de 89-jarige zangeres nog in Canada.
Behalve in Frankrijk en Duitsland gaan haar suikerzoete liedjes er ook in vele andere landen in als koek. Wereldwijd verkoopt Mouskouri 300 miljoen platen. Wat helpt is dat ze in 13 (!) verschillende talen zingt. Ook haar samenwerkingsprojecten zijn goed gekozen: in Frankrijk met Alain Delon en Charles Aznavour, in Spanje met Julio Iglesias, in Duitsland met Udo Lindenberg en in de VS met Harry Belafonte.
Mouskouri laat in de docu niet na te benadrukken dat haar hart ligt bij de jazz. Een liefde die in haar jeugd werd aangewakkerd door de liedjes van Judy Garland, die ze zag in de bios waar haar ouders werkten. Als 20-jarige treedt ze op in nachtclubs in Athene. Met Quincy Jones neemt ze in het begin van haar carrière een jazzplaat op en ook met Harry Belafonte maakt ze een jazzalbum.
De docu volgt, ietwat braafjes, in hoofdstukken de levensloop van Nana Mouskouri, die ook niet heel spraakmakend is. Haar gezinsleven komt aan de orde (‘Mama was nooit thuis’), de bril (‘Die heeft me veel geluk gebracht’) en haar (korte) politieke carrière bij Unicef en in het parlement van de EU. Voordien had ze niet of nauwelijks politieke betrokkenheid getoond.
In 2008 was haar afscheidstournee, maar in 2011 trad ze weer op ter ere van 50 jaar Weisse rosen aus Athen. In mei dit jaar zong de 89-jarige zangeres nog in Canada.
Eerdere publicatie in VPRO Gids
Geen opmerkingen:
Een reactie posten