Circusartiesten
Bijna dertig jaar lagen de opnames van deze curieuze en amusante liveregistratie uit 1968 op de plank. De initiator Mick Jagger was niet tevreden over het optreden van zijn band, vooral vanwege Brian Jones die zwaar onder invloed was.
Extra pijnlijk dus dat dit het laatste publieke optreden is van Brian Jones met de Rolling Stones. Een half jaar later wordt hij uit de band gezet en een maand daarna wordt hij dood in zijn zwembad aangetroffen.
Van al die treurnis is weinig te merken bij dit minifestival. Want het is een vrolijke boel in de circustent, waar circusdirecteur Mick Jagger (met een hoge circushoed en een keurig strikje) en zijn assistent Keith Richards (met een dikke sigaar en een ooglapje) olijk de hoofdgasten aankondigen: Jethro Tull, The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en John Lennon.
Van Lennon is bekend dat hij graag in blues- en rockkringen verkeerde. Zijn versie van het Beatlesnummer Yer Blues, met de gelegenheidsformatie Dirty Mac (Eric Clapton en Keith Richards op gitaar, Mitch Mitchell van The Jimi Hendrix Experience op drums), is dan ook een van de hoogtepunten van de show.
Een dissonant is de bijdrage van Lennons eega, Yoko Ono. Begeleid door toch niet de minsten (Lennon, Richards, Clapton en Mitchell) komt zij in het toepasselijk getitelde Whole Lotta Yoko niet verder dan wat vals gekrijs. Het bont geklede publiek in de tent, veelal vrienden en bekenden van The Stones en getooid met olijke hoedjes en een soort van tentdoeken, vindt alles prima en danst en springt er vrolijk op los. Tussen de optredens door zijn er een paar koddige circusacts, waaronder een vuurspuwer en twee acrobaten op leeftijd.
Marianne Faithfull, de muze van Mick, zit midden in de arena in een wijde paarse jurk en zingt bijna devoot de ballad Something Better. De jongens van The Who daarentegen gaan flink tekeer, met een ‘molenwiekende’ Pete Towsend op gitaar en een onstuimige Keith Moon op drums. Dit energieke optreden heeft Mick Jagger er naar verluidt ook lang van weerhouden om deze liveregistratie openbaar te maken. Hij voelde zich overvleugeld door The Who.
Niet heel verrassend spelen de Stones de langste set. In diezelfde maand verschijnt Beggars Banquet, de aanzet tot hun meest creatieve periode. Fijne uitvoeringen (ja, toch wel) zijn er van Parachute woman, No Expectations en Sympathy for the devil.
Wat opvalt is dat de camera bijna uitsluitend oog heeft voor de capriolen van Jagger. De andere bandleden komen nauwelijks close in beeld en blijven, wat sipjes kijkend, op de achtergrond. Alsof ze al voorvoelen wat er staat te gebeuren.
Het circusoptreden eindigt met Salt of the earth, dat de Stones ginnegappend en zittend tussen het publiek gezamenlijk zingen. En Brian Jones? Die lacht het hardst van allemaal.
Een dissonant is de bijdrage van Lennons eega, Yoko Ono. Begeleid door toch niet de minsten (Lennon, Richards, Clapton en Mitchell) komt zij in het toepasselijk getitelde Whole Lotta Yoko niet verder dan wat vals gekrijs. Het bont geklede publiek in de tent, veelal vrienden en bekenden van The Stones en getooid met olijke hoedjes en een soort van tentdoeken, vindt alles prima en danst en springt er vrolijk op los. Tussen de optredens door zijn er een paar koddige circusacts, waaronder een vuurspuwer en twee acrobaten op leeftijd.
Marianne Faithfull, de muze van Mick, zit midden in de arena in een wijde paarse jurk en zingt bijna devoot de ballad Something Better. De jongens van The Who daarentegen gaan flink tekeer, met een ‘molenwiekende’ Pete Towsend op gitaar en een onstuimige Keith Moon op drums. Dit energieke optreden heeft Mick Jagger er naar verluidt ook lang van weerhouden om deze liveregistratie openbaar te maken. Hij voelde zich overvleugeld door The Who.
Niet heel verrassend spelen de Stones de langste set. In diezelfde maand verschijnt Beggars Banquet, de aanzet tot hun meest creatieve periode. Fijne uitvoeringen (ja, toch wel) zijn er van Parachute woman, No Expectations en Sympathy for the devil.
Wat opvalt is dat de camera bijna uitsluitend oog heeft voor de capriolen van Jagger. De andere bandleden komen nauwelijks close in beeld en blijven, wat sipjes kijkend, op de achtergrond. Alsof ze al voorvoelen wat er staat te gebeuren.
Het circusoptreden eindigt met Salt of the earth, dat de Stones ginnegappend en zittend tussen het publiek gezamenlijk zingen. En Brian Jones? Die lacht het hardst van allemaal.
Eerdere publicatie in VPRO Gids
Geen opmerkingen:
Een reactie posten