Rufus

Lange tijd was hij voornamelijk bekend als zoon van Loudon Wainwright III, de troubadour die al decennia eenzelfde soort verhalende, bitterzoete folk- en bluesliedjes schrijft en voordraagt. Met fenomenale stem. Van de muzikale strapatsen van zoon Rufus was ik altijd minder gecharmeerd. 

Teveel pathos en bombast en muzikaal gezien een tegenpool van zijn vader. De kunst van het weglaten is aan Rufus niet besteed. Getalenteerd is hij echter onmiskenbaar; met speels gemak vermengt hij klassiek, variétémuziek en pop. Op zijn laatste album ‘Release the Stars’ is een lied te vinden dat wat mij betreft de perfectie benadert: ‘Going To a Town’, een aanklacht tegen de VS. Omarmd door Radio 2, maar ook een serieuze popjournalist als Gijsbert Kamer van de Volkskrant heeft kenbaar gemaakt dat het hier een van de beste liedjes van 2007 betreft. Muzikaliteit en emotionaliteit zijn perfect in balans. Wel wederom een flirt met de (edel)kitsch, maar overschrijden doet Rufus die grens in dit lied nergens en dat is knap. 

Het lied past in de traditie van de betere geëxalteerde liedjes als ‘Exit Music (for a film)’ van Radiohead en ‘Lilac Wine’ van Jeff Buckley. De fraaie akkoordensequentie op piano en de hemelse melodie met volop dramatiek maken van 'Going To a Town' een klein meesterwerk. Luister en oordeel zelf.

Vrouwen

Het is een merkwaardig fenomeen: al die vrouwen die opeens tot mijn muziekcollectie zijn doorgedrongen. Tot een jaar of vijf geleden was ik in de serieuze veronderstelling dat de beste muziek door mannen wordt gemaakt. Eigenlijk denk ik dat nog steeds, maar soms is er ook twijfel. 

Zingende dames in mijn verzameling waren toentertijd nog op een hand te tellen: Rickie Lee Jones, Joan Armatrading, Tori Amos, dat was het wel zo’n beetje. De laatste tijd is er geen houden meer aan. Lucinda Willams, Mary Gauthier en Gillian Welch zijn geen verrassende namen, maar er zijn ook nog: Ane Brun, The Be Good Tanya’s, Cat Power, Joan As Police Woman, Jolie Holland, Karen Pernick, Kris Delmhorst, Eleni Mandell, Alela Diane, Amy Winehouse, en zelfs zuchtmeisjes als Carla Bruni, Keren Ann en Charlotte Gainsbourg. En dan ben ik er vast nog een stel vergeten. Het moet niet gekker worden. 

Dagelijks luisteren doe ik naar geen van allen, maar dat ze me omringen en proberen in te palmen valt niet langer te ontkennen. Eigenlijk ging het voor de eerste keer echt mis tijdens het beluisteren van de cd Escondida van Jolie Holland en haar optreden in De Vloer in Utrecht ongeveer vier jaar geleden. Een openbaring! Dat er betere zangeressen zijn weet ik ondertussen ook, maar op dat moment raakte haar stem me zeer; bij Black Stars sprongen de tranen me in de ogen. Ik wist niet wat me overkwam. 

Wellicht interessante materie voor een uitgebreide psychologische analyse, maar ik laat het hier maar bij. Gelukkig dan toch dat ik deze (mannelijke) uitvoering van een typisch vrouwenliedje nog steeds geweldig blijk te vinden. Het origineel mag er trouwens ook zijn.

Cold Mountain

Soms vormen film en muziek een onlosmakelijk koppel. Denk maar aan de soundtracks van ‘Paris, Texas’, ‘Pulp Fiction’, ‘Gadjo Dilo’ of ‘O Brother Where Art Thou’. De laatste is alom gelauwerd, van vergelijkbare snit maar veel minder bekend is de filmmuziek van ‘Cold Mountain’. 

De rolprent zelf die zich afspeelt ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog met hoofdrollen voor Nicole Kidman en Jude Law kon mij niet erg bekoren, de soundtrack daarentegen is prachtig. Veel oude country, bluegrass en folk, net als op ‘O Brother Where Art Thou’. Nog een overeenkomst: beide cd’s zijn geproduceerd door T-Bone Burnett. De klassieke microfoons die Burnett gebruikte bij de opnames passen perfect bij de muziek. 

Verrassend op de cd zijn de ingetogen bijdrages van Jack White, o.a. in ‘Wayfaring Stranger’ en Howlin' Wolf’s ‘Sittin On Top Of The World. Bijzonder fraai is het door T-Bone Burnett en Elvis Costello geschreven ‘The Scarlet Tide’ dat wordt gezongen door Alison Krauss, de zangeres die mij op andere momenten te zoetgevooisd in de oren klinkt. En zo valt er nog wel het een ander te genieten. 

Behoudens de lichtelijk pompeuze bijdrages van de Sacred Harp Singers At Liberty Church en de overdadig sentimentele piano- en vioolmuziek van Gabriel Yared is dit de perfecte soundtrack voor een herfstige dag in de winter. Luister maar naar Jack White’s ‘Wayfaring Stranger’.