Marten de Paepe: melancholicus hopend op de grote doorbraak

 
Dromerige folk kenmerkte het debuut van de in Amersfoort woonachtige Marten de Paepe. De opvolger die begin volgend jaar verschijnt is een stukje steviger en beschikt volgens eigen zeggen over 'een van de beste liedjes uit de pophistorie'. Een interview met een muzikant die liever achterom kijkt dan vooruit.

Boswandeling
‘Etherische americana’, zo omschreef een recensent de muziek van Marten de Paepe. De Paepe: 'Mijn liedjes klinken te Engels voor americana, ze bevinden zich op het kruisvlak van folk en pop. En er zitten zeker dromerige elementen in, maar zelf ben ik erg down to earth. Met zaken als esoterie en soefi heb ik niks.' Sfeer speelt wel een belangrijke rol: 'De luisteraar moet zin krijgen om een boswandeling te maken of om in de vensterbank een boek te lezen terwijl het buiten sneeuwt.' 

Hoe maak je muziek sfeervol? De Paepe: 'Sommige liedjes hebben de stemming al in zich, het vuurtje moet alleen nog aangewakkerd worden. Om ervoor te zorgen dat de sfeer een liedje zo draagt dat het echt bij de luisteraar binnenkomt, dat is het allermoeilijkste.'

Oude dingen
De 27-jarige De Paepe is melancholicus pur sang, liever kijkt hij achterom dan vooruit: 'Ik ben erg van de oude dingen, over het heden en de toekomst voel ik een voortdurende onvrede. Het verleden is voor mij een veilig baken'. Niet zo verrassend dus dat hij historicus is geworden: 'De geschiedenis staat bol van de mooie verhalen, anekdotes en rare mensen. Het is eigenlijk een roman op zich.'