Ontegenzeggelijk

Een paar dagen geleden zag ik in Plato te Utrecht een akoestisch optreden van Tim Knol, de symphatieke en nog immer jeugdige singer-songwriter uit Hoorn. 'Instores' heetten die mini-optredens, vaak voorafgaand aan een grotere show 's avonds in Tivoli of Ekko. Ik had de aankondiging ergens gelezen en besloot te gaan kijken als ik toevallig in de stad zou zijn. Dat was het geval en dus liep ik weer eens binnen in die fijne platenzaak aan de Voorstraat. Achterin speelde Tim Knol, gezeten op een stoel, op gitaar een aantal nieuwe liedjes. De koortjes die te horen zijn op zijn laatste album Soldier On zong hij voor het gemak (niet altijd even overtuigend) zelf en omdat hij een gitaarriffje niet kon combineren met zijn begeleidingsspel moesten we er dat er zelf maar bij denken. Tim Knol is wars van pretenties en ijdelheid; het is tegelijkertijd zijn charme en zijn manco. Hij staat garant voor ambachtelijke, veelal sterke americana-songs. Mooie stem, prima gitaarspel. Soms klinkt het echter net iets te braaf en mist zijn muziek een scherp randje. Maar 24 jaar is hij pas en ontegenzeggelijk een groot talent.

Emigreren vanwege de muziek

 
Twee jaar geleden kwam ze naar Utrecht voor een paar optredens. Dat beviel zo goed dat ze besloot te emigreren naar Nederland. Nu is de Engelse folkzangeres Joanna Weston bezig met de opnames van haar eerste album - in de Domstad.

Cadeau

Een volkomen authentiek geluid in de Nederlandse popmuziek is afkomstig van Meindert Talma. Met begeleidingsband The Negroes maakte de Groninger al diverse prachtalbums en onlangs verscheen zijn nieuwe cd (annex roman) Kelderkoorts. Ik zou beide exemplaren al lang in huis gehad hebben, ware het niet dat mijn zus vergeten was het cadeau op mijn verjaardag mee te nemen. De met droge humor behepte Talma had er vast om kunnen lachen. Ik zag net trouwens op Wikepedia dat hij twee dagen jonger is dan ik. Meindert Talma schrijft waarlijk geestige teksten, vrij zeldzaam in de Nederlandse popmuziek. Bovendien is de muzikale omlijsting prima verzorgd.


  

Ed van Eeden speelt een politiek spel

'De Macht' is de nieuwe politieroman van de Utrechtse schrijver Ed van Eeden. "Mooischrijverij kan ik me niet permitteren."

In een verlaten flat in Overvecht wordt een spannend samenzijn van een jong stelletje bruut verstoord door de aanblik van een gekruisigd lijk. 'De Macht', de nieuwe politiethriller van de Utrechtse schrijver Ed van Eeden opent in de traditie van Baantjer. Dat is niet verrassend, want Van Eeden is tevens auteur van de 'Baantjer Inc'.-reeks, met de neef van De Cock als protagonist.

Lieftallig 

Dat was een bijzondere ervaring afgelopen donderdag: vanuit een comfortabele fauteuil, op het balkon van de Heineken Music Hall, het concert bijwonen van The National. Een vriend van mij had, via een kameraad die werkzaam is als technicus voor de HMH,  twee kaartjes verkregen voor de loge. Dan krijg je dus een gratis parkeerplek (zo'n beetje onder de zaal), kun je bij een speciale entree (naast de hoofdingang) naar binnen, word je welkom geheten door een lieftallige hostess en zit je even later in een luie stoel op het balkon. Drank en hapjes (bitterballen, vlammetjes, loempia's) inbegrepen, charmant geserveerd door lieftallige meisjes. Vervolgens kijk je neer op het gepeupel dat hutje mutje staat en minimaal vijftig euro betaald heeft voor een kaartje. Ideale plek voor het maken van foto's en filmpjes, maar uiteindelijk gaf het toch een ongemakkelijk gevoel. Zeker toen het lieftallige meisje van de garderobe mij, bij het verlaten van de zaal, de (ietwat shabby) regenjas wilde aantrekken.

Volgende keer ga ik weer in de zaal staan. Tussen het gepeupel. 

Het grote gebaar
  

En het optreden zelf? Eerlijk gezegd had ik me nooit erg verdiept in de muziek van The National. Op Spotify beluisterde ik wel eens een cd, maar de liedjes van de band bleven niet lang hangen. The National wordt hooglijk gewaardeerd in alternatieve kringen, dus ik vroeg me af waar dat aan zou aan liggen. Soms is het lastig er precies een vinger op te leggen. Donker en sfeervol zijn hun liedjes zeker, vol van onderhuidse spanning (denk aan een combinatie van Joy Division en Tindersticks), maar de band klinkt mij te vlak en te uitgekristalliseerd. De formatie uit Ohio bestaat al een jaar of vijftien, maar brak pas door met hun voorlaatste album High Violet. Tegenwoordig is The National zoals gezegd mateloos populair, getuige ook de propvolle en zeer enthousiaste HMH.

Zanger Matt Berninger oogt als een getormenteerde en, bij vlagen, behoorlijk doorgedraaide intellectueel. Hij schuwt het grote gebaar niet. Niks mis mee: bij een zanger als Nick Cave is dat een meerwaarde. Maar bij Berninger komt het allemaal te bedacht over en gaat het zelfs irriteren. Zo is hij voortdurend met een fles drank in de weer: het ene moment lurkt hij er aan, een andere keer gooit hij die, met veel theater, de lucht in of in stukken op de grond. Ook met de microfoon voert hij velerlei kunstjes uit; hij mept er zelfs een keer stevig mee op zijn hoofd. En als een frontman gaat irriteren, tja. Oordeel zelf, dit zijn twee filmpjes die ik maakte van het optreden. Inderdaad: het uitzicht was prima.

Jammer

Ik stond op het punt te betalen voor een ticket via iDEAL, maar uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan en dus ben ik gisteravond niet naar het optreden van Nick Cave in de Heineken Music Hall geweest. In plaats daarvan ben ik gaan tennissen, in de regen ... Vandaag  - zeker na het lezen van de reacties op de sociale media en het bekijken van een paar filmpjes op YouTube -  de hele dag spijt gehad. Via de reguliere (en meest voordelige) kanalen, KindaMuzik en 8WEEKLY, was ik helaas niet aan een kaartje geraakt en 50 euro (plus reiskosten) vond ik toch aan de prijzige kant. Bovendien ga ik later deze week ook al naar The National in de HMH. Ik heb me wel voorgenomen om bij een volgend concert van hem in Nederland minder lang te dralen. Voorlopig doe ik het hier maar mee.

    

Lou Reed: mijn drie favoriete albums

"Als ik wist wat een perfecte dag was, had ik dit nummer nooit geschreven," luidde de reactie van Lou Reed op een vraag van Jools Holland over 'Perfect Day', een jaar of tien geleden. Het fragment was te zien bij de dinsdageditie van 'Later with … Jools Holland' op de BBC, dat uiteraard stilstond bij het overlijden van de muzikale gigant. Behalve wegbereider voor veel alternatieve rockbands was Lou Reed een scherpzinnig en  - ondanks zijn beruchte nurksheid -  ook humoristisch man, zo bleek nog eens uit de docu over Transformer die de afgelopen dagen op meerdere zenders werd herhaald.