Eric Vaarzon Morel: Een groot gitarist
Het valt alleszins mee: de enige plek die, vanwege mijn late binnenkomst, nog resteert in het Beauforthuis in Austerlitz is een stoeltje op de tweede rij, op een meter of drie van het podium. Het optreden
Voor de derde keer speelt de Nederlandse flamencogitarist Eric Vaarzon Morel in dit voormalige kerkje aan de rand van het bos zijn tribute aan de onlangs overleden flamencogrootheid Paco de Lucía. Door de Spaanse gitarist veelgebruikte thema's kleurt Vaarzon Morel vaardig in met eigen variaties en improvisaties. Tussen de lang uitgesponnen nummers verhaalt hij over zijn grote voorbeeld: Over de eerste keer dat hij hem zag optreden in Theater Carré, samen met zijn moeder op zestienjarige leeftijd. En over de invloed die De Lucía op zijn eigen gitaarspel heeft gehad: veel van zijn gitaartechnieken (o.a. de 'glijders' en de 'roffels') heeft Vaarzon Morel te danken aan de Spaanse grootmeester. Het virtuoze, gloedvolle gitaarspel van de Amsterdammer, gecombineerd met de prachtige akoestiek in het Beauforthuis, zijn een lust voor het oor. Mooi is ook het gedicht van de Spaanse dichter Federico Garcia Lorca dat hij citeert:
"De gitaar laat de dromen huilen/ het snikken der verdoolde zielen ontsnapt uit haar ronde mond/ en zoals de Tarantula, weeft zij een grote ster/ om te jagen op zuchten die drijven op haar zwarte houten waterput."