Valse kraaien

Ideale band voor een begrafenis: The Dead Brothers. Een curieus theater/muziekgezelschap uit Zwitserland dat tijdens liveoptredens steevast gekleed gaat in het zwart en getooid is met rijzige hoeden. 

Banjo, tuba en een charismatische voorman zijn de belangrijkste ingrediënten van dit stelletje doodgravers. De spotzieke blik in de ogen van de muzikanten maakt dat de band oogt als een groepje valse kraaien dat de wacht houdt bij een teraardebestelling. Gezongen wordt er in het Engels, Frans, Duits of Spaans en muzikaal gezien is het een ratjetoe van ketelblues, rammelrock, hoempapa en zigeunermuziek. 

Hoofdkaas

Het blijft iedere keer weer een belevenis: een live-optreden van De Kift. Vorige week zag ik het gezelschap uit Koog aan de Zaan weer eens, in de Helling te Utrecht deze keer. 

Het punk/fanfare-ensemble verrast steeds weer opnieuw met haar maffe, maar bijzonder aanstekelijke combinatie van muziek, theater en literatuur. De opkomst dwars door de menigte in de zaal met een basdrum gemonteerd aan een fiets was al vrij ongewoon, de show die volgde toonde wederom aan dat De Kift een volstrekt unieke en magnifieke band is. En dat al meer dan twintig jaar. 

Zelf teksten bedenken doen ze niet; zanger Ferry Heyne plukt hier en daar een bladzijde uit de wereldliteratuur onder het motto: waarom zelf schrijven als er al zoveel moois is opgetekend? Op hun negende -opnieuw schitterend vormgegeven- album Hoofdkaas citeert Heyne onder andere uit Venedikt Jerofejev’s Moskou Op Sterk Water en is er een bewerking te beluisteren van een gedicht van W.H. Auden. 

Eiland in de storm

Het hoesje van de cd toont een bebaarde zonderling in een rivier, met in zijn handen het levenloze lichaam van een meisje. Voor enige opmontering ben je bij Matt Bauer aan het verkeerde adres, dat mag duidelijk zijn. 

Voor bedachtzame, licht bevreemdende en ronduit schitterende folk kun je wel bij hem terecht. Nieuwsgierig geworden door de lovende recensie van collega Hugo Vogel beluisterde ik het debuutalbum van Bauer, The Island Moved In the Storm. En ik kan niet anders dan concluderen dat de banjo-speler van Alela Diane’s band op de valreep heeft gezorgd voor een van de mooiste albums van 2008. 

Thematisch is de cd gebaseerd op een dramatisch voorval in 1968 te Georgetown, Kentucky; vlakbij de Eagle Creek werd toen een jong meisje dood aangetroffen. Veel vrolijker wordt het niet, maar pure schoonheid stemt ook gelukzalig. Fluisterzingend brengt Bauer zijn donkere teksten, liefdevol omstrengeld door de engelachtige tweede stemmen van Alela Diane en Mariee Sioux.