Introverte Ben Harper mist overtuiging
Zijn cd’s zijn weliswaar nogal wisselend van kwaliteit en het niveau van zijn imponerend debuut ‘Welcome to the cruel world’ heeft hij nimmer geëvenaard, maar zet de beste nummers van Ben Harper op een compilatie-cd en anderhalf uur luisteren en huiveren is gegarandeerd.
Vol verwachting toog ik afgelopen donderdag dan ook naar Amsterdam alwaar Ben Harper samen met zijn vaste begeleidingsband The Innocent Criminals zijn opwachting maakte in de Heineken Music Hall. De ambiance voor het optreden is veelbelovend: een lekker volle zaal, een aangenaam koele binnentemperatuur en de “opwarmmuziek” (o.a. Funkadelic) plus het geluid uit de speakers zijn prima de luxe.
Het duurt dan een fikse poos eer de formatie het grote podium betreedt. Ben Harper en consorten zetten in met het funky ‘Both sides of the gun’ van het gelijknamige laatste album. Het vrolijke niemendalletje ‘Steal my kisses’ is het tweede nummer, gevolgd door stevige rocknummers als ‘Burn to shine’ en ‘Glory & Consequence’. Wat vanaf de eerste tonen opvalt, is de slecht hoorbare zang. Ben Harper heeft een aarzelende, breekbare stem die in een grote zaal pas gedijt bij goede versterking. En Harper vertikt het om contact te zoeken met de zaal. Nu is dat geen sinecure in een kolos als de Heineken Music Hall, maar een poging ertoe had hij wel mogen ondernemen.
