De Staat

In de Volkskrant van maandag schreef Gijsbert Kamer een lovende recensie over Noorderslag in Groningen. Ik heb het Nederlands popfestival een uurtje op tv bekeken en kwam wederom tot de conclusie dat bandjes van eigen bodem voornamelijk goed zijn in een ding: het naspelen van andere (Amerikaanse of Britse) formaties. 

Foto: Jelmer de Haas

Enige inventiviteit valt er niet of nauwelijks te ontwaren bij al die zogenaamde veelbelovende acts. Uitzonderingen zijn er natuurlijk wel, zoals Lucky Fonz III, Roosbeef en Paulusma. Sinds kort kan er een formatie worden toegevoegd aan het rijtje vaderlandse bands dat meer doet dan imiteren: De Staat. 

Steeds gedacht dat het hier weer zo’n vervelende Nederlandstalige hiphopformatie met temerige maatschappijkritiek zou betreffen; het tegendeel is waar: De Staat is een (echt) stoere en eigengereide rockformatie uit Nijmegen die tegelijkertijd rootsy en rauw klinkt. Oer-Amerikaans èn oorspronkelijk. Hoekig èn opzwepend. Aards èn hip. Met name de coole zangpartijen zijn een lust voor het oor. 

Alom opgehemeld in de landelijke muziekpers en deze keer is dat terecht. De band heeft het al geschopt tot voorprogramma van dEUS. 21 januari nog voor 8 (!) euro te bezichtigen in de Utrechtse Ekko. Beluister alvast het geweldige Prison of Love.

Surfer Rosa

Enkele weken geleden bekeek ik een dvd met een reünieconcert -opgenomen in 2004 te Boston- van een van de leukste bands van eind jaren 80/begin jaren 90: de Pixies. 

Aanvankelijk voornamelijk succesvol in Groot-Brittannië en Nederland, maar toen Kurt Cobain meldde dat zijn Smells Like Teen Spirit een vergeefse imitatie was van Gouge Away, een nummer van de Pixies, was de doorbraak in hun thuisland ook een feit. 

Behalve dat ik de Pixies toentertijd een ware sensatie vond, is de band voor mij onlosmakelijk verbonden met een van mijn grootste muzikale overwinningen ooit: toenmalige vrienden beschouwden me als volslagen krankjorum toen ik ze enthousiast wilde maken voor het tweede album Doolittle. Wat een herrie! Hoe kon ik daar naar luisteren? 

Een paar maanden later waren ze volledig om en vergezelden ze me als fan naar het concert in het Utrechtse Vredenburg, alwaar de band bijkans de zaal afbrak (en waar ik de prachtige poster van Surfer Rosa op de kop tikte).

Top tien, herzien

Een mens kan zich vergissen: een album dat ik abusievelijk over het hoofd heb gezien bij de samenstelling van mijn top tien van 2008 is Such Unrest van Brown Bird. Deze schitterende cd behoort minimaal tot de top 5 van mijn favoriete albums van afgelopen jaar.

Brown Bird is een eigenzinnig drietal dat folk-noir combineert met indie, Oost-Europese en klassieke muziek. Het hoesje van de cd oogt kinderlijk naïef en vrij knullig bovendien met een bandnaam die slechts voor de helft leesbaar is. En op het eerste gehoor klinkt de muziek van Brown Bird misschien ook nog tamelijk onschuldig, maar na beluisteren van een paar nummers raak je er niet meer los van.