Surfer Rosa

Enkele weken geleden bekeek ik een dvd met een reünieconcert -opgenomen in 2004 te Boston- van een van de leukste bands van eind jaren 80/begin jaren 90: de Pixies. 

Aanvankelijk voornamelijk succesvol in Groot-Brittannië en Nederland, maar toen Kurt Cobain meldde dat zijn Smells Like Teen Spirit een vergeefse imitatie was van Gouge Away, een nummer van de Pixies, was de doorbraak in hun thuisland ook een feit. 

Behalve dat ik de Pixies toentertijd een ware sensatie vond, is de band voor mij onlosmakelijk verbonden met een van mijn grootste muzikale overwinningen ooit: toenmalige vrienden beschouwden me als volslagen krankjorum toen ik ze enthousiast wilde maken voor het tweede album Doolittle. Wat een herrie! Hoe kon ik daar naar luisteren? 

Een paar maanden later waren ze volledig om en vergezelden ze me als fan naar het concert in het Utrechtse Vredenburg, alwaar de band bijkans de zaal afbrak (en waar ik de prachtige poster van Surfer Rosa op de kop tikte). 

Tegenwoordig beluister ik de formatie uit Boston nog maar zelden, de live-registratie deed me wel weer beseffen wat voor een unieke band het was: puntige songs vol dynamiek en tempowisselingen en met de maffe snarenplukker Joey Santiago, de sensuele Kim Deal op bas en de even briljante als irritante frontman Frank Black een hoogst ongewone en uiterst doeltreffende combinatie.