Het grote gebaar
  

En het optreden zelf? Eerlijk gezegd had ik me nooit erg verdiept in de muziek van The National. Op Spotify beluisterde ik wel eens een cd, maar de liedjes van de band bleven niet lang hangen. The National wordt hooglijk gewaardeerd in alternatieve kringen, dus ik vroeg me af waar dat aan zou aan liggen. Soms is het lastig er precies een vinger op te leggen. Donker en sfeervol zijn hun liedjes zeker, vol van onderhuidse spanning (denk aan een combinatie van Joy Division en Tindersticks), maar de band klinkt mij te vlak en te uitgekristalliseerd. De formatie uit Ohio bestaat al een jaar of vijftien, maar brak pas door met hun voorlaatste album High Violet. Tegenwoordig is The National zoals gezegd mateloos populair, getuige ook de propvolle en zeer enthousiaste HMH.

Zanger Matt Berninger oogt als een getormenteerde en, bij vlagen, behoorlijk doorgedraaide intellectueel. Hij schuwt het grote gebaar niet. Niks mis mee: bij een zanger als Nick Cave is dat een meerwaarde. Maar bij Berninger komt het allemaal te bedacht over en gaat het zelfs irriteren. Zo is hij voortdurend met een fles drank in de weer: het ene moment lurkt hij er aan, een andere keer gooit hij die, met veel theater, de lucht in of in stukken op de grond. Ook met de microfoon voert hij velerlei kunstjes uit; hij mept er zelfs een keer stevig mee op zijn hoofd. En als een frontman gaat irriteren, tja. Oordeel zelf, dit zijn twee filmpjes die ik maakte van het optreden. Inderdaad: het uitzicht was prima.