Getroebleerde geest

Een flinke dosis talent is geen garantie is voor een glansrijk leven. Gipsygitarist Jimmy Rosenberg heeft het aan den lijve ondervonden. Kenners zien in hem als twaalfjarige de opvolger van Django Reinhardt. Op zijn vijftiende loopt hij met een miljoenencontract op zak. De wereld aan zijn voeten…

Documentairemaker Jeroen Berkvens maakte een prachtig portret van de dan 26-jarige gitarist, neef van de vermaarde Stochelo van het Rosenberg Trio. In een Belgische kliniek probeert hij de demonen uit zijn hoofd te verdrijven en weer grip te krijgen op zijn leven. Een sterk contrast met de beelden van een piepjonge Jimmy, zeer begaafd en (schijnbaar) zorgeloos, in een wereld van volwassenen. Hij kan de weelde echter niet aan en vlak voor een wereldwijde doorbraak gaat het mis. 

Jimmy raakt aan de heroïne, en als zijn vader -een dominante man maar ook bindende factor van het gezin- voor acht jaar in de cel belandt wegens de moord op zijn schoonzoon, slaan de stoppen helemaal door. Jimmy vergooit in korte tijd al zijn kapitaal aan drugs en dure auto’s die hij vervolgens (geen rijbewijs) in de prak rijdt. Een groot hart heeft hij wel; sommige daklozen zijn hem nog steeds dankbaar voor de duizenden guldens die hij ze toestak.

 
Het mooie van deze documentaire is -los van de filmische kwaliteit- dat er veel duidelijk wordt over de tragische levensloop van deze telg uit een zeer muzikale familie, maar dat er ook veel onuitgesproken blijft. Is Jimmy te kwetsbaar voor deze wereld? Breekt het gemis van een jeugd hem op? Of is het toch die vader die aan het eind van de film, als zijn zoon uiteindelijk toch niet is komen opdagen op een Django Reinhardt festival ergens in Frankrijk, fijntjes opmerkt dat mannen die niet van de drugs af kunnen blijven “nog minder zijn dan een vrouw”? De film geeft geen eenduidig antwoord, maar biedt wel een fascinerende inkijk in de getroebleerde geest van een muzikant pur sang. En ja, hij speelt nog als de beste.