Big Low

Onlangs stuitte ik op een filmpje waarin Dan Duffy van de formatie Big Low op onnavolgbare wijze We Gonna Die Out There in de microfoon brult. Ongeveer drie jaar geleden zag ik deze bijzondere Nederlandse/Australische band in het voorprogramma van Stuurbaard Bakkebaard. 

Ik schreef toen voor 3VOOR12Utrecht:

“Er is weinig mooier dan begeesterd te raken door een onbekende band.(…) Aan de voet van het podium in Tivoli vond een uiterst spannend en sfeervol optreden plaats. Imponerend werd het met name door de prettig gestoorde en bezielde voordracht van Australiër Dan Tuffy en door het gebruik van exotische instrumenten als een zingende zaag, een twee-snarige bas met een basdrum als klankkast en ijzeren castagnetten.“

(Die twee-snarige bas is waarschijnlijk een banjo-bas geweest.)

Het laatste album van Big Low, No Tears in Paradise, dateert alweer van een aantal jaren terug en was een prachtig gelaagde en duistere cd met een tiental rijk geïnstrumenteerde nummers. Big Low resideert in Wageningen, maar met hun roots in de traditionele country, folk en blues en laverend tussen Giant Sand en Tom Waits klinkt het trio allesbehalve Nederlands. “Een verwarrende mix van singer-songwriter/folk, cabaret-achtige blues, alternatieve americana en experimentele rock”, schrijft de website Musicfrom.nl in de biografie. 

Zanger Dan Tuffy is net als de overige bandleden Marc Constandse en Michiel Hollanders tevens onderdeel van de balkanfolk-formatie Parne Gadje. Michiel Hollanders is behalve instrumentalist ook instrumentenbouwer en is zo voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor het aparte geluid van de band.

Het is al een tijdje stil rondom Big Low, maar er is goed nieuws: in oktober verschijnt hun nieuwe album: The Junction of the Two Rivers. Afgaande op wat hier te horen is, belooft dat wederom iets heel moois te worden.