zaterdag 6 april 2013

Au


Gisteravond bezocht ik met een kameraad een optreden van de onverslijtbare rockers van Claw Boys Claw. Een jaar of dertig alweer maakt de Amsterdamse formatie concertzalen in den lande onveilig. De performance van Peter te Bos (63 jaar) en zijn kornuiten in Tivoli was zoals verwacht enerverend en energiek. Qua motoriek oogde hij wat stroefjes en zuivere zang was af en toe ver te zoeken, maar verder stond hij nog beslist zijn mannetje. Mijn kameraad (41 jaar) dacht er het zijne van: die oude man op het podium had er duidelijk geen zin meer in. Eerder stoppen was raadzaam geweest. Eigenlijk was het geen gezicht meer. Een kwartiertje later op de Oude Gracht: Met een pijnlijke grimas en moeizaam voortbewegend geeft mijn kameraad te kennen dat het uurtje tennis eerder op de dag hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Voeten en rug doen au. Om de afstand van 50 meter naar de volgende bestemming, De Stichtse Taveerne, te overbruggen nemen we de auto. Tijdens het biljarten verslechtert zijn toestand. Hij raakt uitgeput en aan het eind van het tweede potje dreigt het echt mis te gaan; na een (niet onaardige) afstoot volgt bijna zijn laatste ademstoot. Dan valt ook nog eens een schrijfbord (met daarop vermeld enige smakelijke bittergarnituren) op zijn hoofd. Steunend op de keu kan hij nog net uitbrengen: "Genoeg geweest voor vandaag." Ik draag hem naar de auto. In de verte horen we de bulderende lach van Peter te Bos.
 

1 opmerking:

  1. Haha, zeer treffend omschreven, het doet nog steeds zeer trouwens. Niets dan lof overigens voor de oude zanger die op zijn leeftijd, tegen de stroom in gewoon het podium bezet blijft houden.

    Lamme kameraad

    BeantwoordenVerwijderen