Lesmateriaal voor beginnende rockbands
Ook als muzikant op leeftijd ontkom je er niet aan: na een nieuwe cd volgt een tochtje langs de concertzalen. Liveoptredens kun je aan Peter te Bos, de niet meer piepjonge frontman van Claw Boys Claw, echter wel toevertrouwen. De Amsterdamse band heeft zich altijd bijzonder senang gevoeld op het podium. Na een stille periode van vijf jaar (Te Bos in een interview met KindaMuzik: "Picasso had een blauwe periode, wij een stille") verscheen onlangs een prima cd van de band, Hammer, waarop de sixties en garagerock hand in hand gaan.
Tivoli Oudegracht is aardig volgelopen voor het kwartet dat met het nieuwe album glans geeft aan zijn dertigjarig bestaan. De eerste jaren grossierde Claw Boys Claw in rauwe, basale rock à la The Stooges. Ballads worden al lang niet meer geschuwd, maar vanavond blijkt dat de band - zeker live - toch vooral imponeert met die ongepolijste garagerock. Met als blikvangers een sympathieke brulboei en een meedogenloze gitarist, John Cameron, die samen met Te Bos over is gebleven van de oorspronkelijke bezetting uit de jaren tachtig.
Het broeierige 'Monkey One', afkomstig van Hammer, vormt de aftrap van een enerverende rockavond, waarop de laatste cd vanzelfsprekend hofleverancier is. Het publiek onthaalt de nieuwe nummers met veel enthousiasme, maar gaat pas echt los bij de klassiekers met de killerriffs: 'Super Kid', 'Troglodyte' en 'Locomotive breath'. Te Bos moet het nog steeds niet hebben van een verfijnde zangtechniek; bij vlagen zingt hij zelfs goed vals. Dit valt vooral op in kalme liedjes, zoals de grootste hit 'Rosie'. Je vergeeft het de joviale, soms wat onhandige zanger snel.
Innemend is Te Bos als hij een jarig meisje in de zaal een flinke hug geeft. Ook zijn act waarbij hij dwars door het publiek loopt, met de microfoonkabel hoog achter hem aan, kan op veel bijval rekenen. En als hij refereert aan het nakende afscheid van concertzaal Tivoli ("Als ik ziek ben wil ik in deze zaal verzorgd worden, mocht hier een ziekenhuis komen") kan Te Bos bij het publiek natuurlijk helemaal niet meer stuk. Zijn motoriek wordt wat strammer met de jaren, maar als hij zijn strot openzet bij die gierende gitaar van Cameron weet je: dit is prima lesmateriaal voor beginnende rockbands.
Eerdere publicatie op KindaMuzik
5 april 2013, Tivoli Oudegracht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten