In de maneschijn

De klassieke muziekliefhebber kan deze dagen zijn hart ophalen. De Matthäus-Passion is weer luid en duidelijk aanwezig. Vorig jaar werd een hele uitzending van 'De Tiende van Tijl' aan het oratorium van Bach gewijd, dit jaar was het de beurt aan 'De Wereld Draait Door'. Het lijkt erop dat Nederland de laatste jaren rond Pasen verdeeld is in liefhebbers van The Passion en van de Matthäus-Passion. Het spreekt voor zich dat ik tot de laatste categorie behoor. Die narcistische kitch bij de EO vind ik onverdraaglijk. Maar goed, ik wilde het eigenlijk hebben over 'De Tiende van Tijl'. De verrassing is er wel een beetje van af en Tijl Beckands presentatie is helaas minder ingetogen en populistischer dan voorgaande jaren, maar het blijft een heel aardig, laagdrempelig programma over klassieke muziek. Bij de Mondscheinsonate van Beethoven vertelde de presentator een mooi verhaal: Beethoven liep langs een raam en hoorde zijn muziek gespeeld worden. Het klonk waardeloos en het deed hem pijn aan de oren. Boos stapte hij naar binnen en viel uit tegen de pianist, totdat hij bemerkte dat het een blind kind betrof. Op gevoel speelde het meisje zijn muziek. De componist schaamde zich zo voor zijn lompe optreden dat hij naast het kind ging zitten en begon te improviseren voor haar. Door het raam zag hij de maan schijnen en speelde voor het blinde meisje een melodie geinspireerd op de maan: de Mondscheinsonate. Of het verhaal klopte wist Beckand niet zeker, maar het was te mooi om onverteld te blijven. En zo is het.