Erny Green flirt met de zelfkant

De Utrechtse muzikant Erny Green heeft een zwak voor de donkere kant van het bestaan: "Toen ik leerde gitaar spelen, sprak de A mineur me veel meer aan dan de A."

Het lied 'De Nacht' op zijn laatste cd Sound of Neonlight is een weerslag van zijn periode tussen de junkies en hoeren op Hoog Catharijne, ongeveer twee decennia geleden. Green: "Ik wilde in het echt zien wat ik had gelezen."

Tijdens zijn studie moderne letterkunde in Utrecht had hij geen cent te makken en ging hij op straat spelen. Met succes: "Op een gegeven moment kon ik van de opbrengst niet alleen een concertkaartje kopen, maar nog dronken worden bovendien!" Een stille wens is dat De Dijk zijn lied 'De Nacht' ooit covert ("Het past hun wel, al is het misschien iets te rauw") zodat Green - via een omweg - alsnog de weg vindt naar meer bekendheid.

Op het randje
Want hoewel hij al jaren aan de weg timmert en de pers lovend is, bereikte hij nimmer het grote publiek. Zijn eigenzinnigheid zal hem hierbij parten hebben gespeeld: "Als ik op de radio de juiste woorden moet gebruiken, ga ik juist gekke dingen zeggen. Dat is niet altijd even handig." Ooit werkte hij met een grote platenmaatschappij, zonder succes: "Ze wilden een discobeat onder mijn muziek zetten, maar dat ging me te ver."

Dansmuziek is ook niet het eerste waar je aan denkt bij zijn muziek: melancholische, donkere folk en country voeren de boventoon. De Utrechter flirt graag met de zelfkant; volgens hem is de scheidslijn tussen succes en falen flinterdun: "Iedereen loopt over een dun koord waar hij of zij elk moment af kan flikkeren. Op Hoog Catharijne zag ik mensen die voorheen een baan hadden en getrouwd waren. Hoe komen ze daar terecht?" Zelf heeft hij ook op het randje gebalanceerd, zo bekent hij: "Ik heb mezelf regelmatig bij de haren uit de ellende moeten trekken. Mijn ADHD speelt hierbij een grote rol."

Alles of niks
Als rode draad door het leven van Erny Green loopt de duistere punkwave van Joy Division. Met zijn coverproject 'Closer to Curtis' trok Green in 2008 - als support bij Anton Corbijns film Control - succesvol langs de zalen. En ook nu speelt hij, samen met onder anderen Henk Koorn van Hallo Venray, in een Joy Divisioncoverband. Wat heeft hij met de formatie rondom de getormenteerde, vroeg gestorven Ian Curtis? "De donkerte spreekt me erg aan: hun teksten bieden geen sprankje hoop en dat bevalt me wel."

Vier jaar geleden kreeg Green een burn-out, op het podium: "Opeens was al mijn energie weg; het werd donker voor mijn ogen en ik ging neer. Voor mijn gevoel heb ik zeker tien minuten op de grond gelegen en heb ik nog gedroomd. Maar op een filmopname sta ik meteen weer op. Heel raar is dat." Hij zou zijn krachten wel wat meer willen doseren, zoals sporters dat kunnen: "Als ik vol energie zit, raak ik die ook snel weer kwijt. Bij mij is het vaak alles of niks."

Eerdere publicatie op Kindamuzik