Live: Laura Marling staat haar mannetje

Naar eigen zeggen schreef ze "verschrikkelijke shitpopliedjes" totdat ze 'I See a Darkness' van Bonnie 'Prince' Billy hoorde. We mogen de bebaarde somberman wel dankbaar zijn, want een jaar of zes later is Laura Marling uitgegroeid tot een uitmuntende folkzangeres. Onlangs verscheen het vierde album van de pas 23-jarige Marling, Once I Was an Eagle, dat terecht met lof werd overladen.

Ze opent de avond met de eerste vier nummers van die cd, die thematisch en muzikaal gezien naadloos op elkaar aansluiten. Tezamen vormen ze een soort van suite. Folk vormt de basis, maar de liedjes neigen - met name door het gitaarspel - ook wel wat naar Pink Floyd ten tijde van Meddle. Marling (spijkerjack, lange rok en het blonde haar in een wrong) oogt fragiel op het grote podium van Vredenburg, met slechts haar gitaar als schild. Maar dat is schijn: de frêle blondine staat welzeker haar mannetje.

Tegenwoordig maakt ze veel gebruik van de open gitaarstemming en het 'dronen' (het lang aanhouden van een toon), afkomstig uit de oosterse muziek. Niet de eenvoudigste manier om een liedje te ondersteunen. Dat ze vanavond met haar gitaarspel sporadisch uit de bocht vliegt, is dan ook niet zo vreemd. Maar over het algemeen behoudt ze een bewonderenswaardige controle over haar liedjes, zowel qua zang als gitaarbegeleiding.

Het mooiste aan Laura Marling is de stem. Er zit veel diepte in: de ene keer klinkt ze verbeten, een andere keer zachtaardig. Altijd is er die donkere ondertoon. Uiterlijk straalt ze iets onpeilbaars en ongenaakbaars uit; ze zou geen gek figuur slaan in Hitchcocks Vertigo. Een grapje hier en daar illustreert dat ze wel ontspannen is.

Naast veel werk van haar laatste cd en een mooi nieuw nummer, 'David', speelt ze 'oude' liedjes als 'I Speak Because I Can', 'Ramble Man' en 'Alpha Swallows'. Vol overtuiging en bezieling. Op haar best is ze in het ontroerende 'What He Wrote'. Van Townes van Zandt covert ze 'For the Sake of the Song', niet het beste lied van de avond. Na afloop ervan verontschuldigt ze zich (met een knipoog) voor haar playlist, die nu 'Where Can I Go' voorschrijft: een lied in dezelfde toonsoort ("Sorry, I fucked it up").

Maar Laura Marling kan wel een potje breken vanavond. Verkeerd inzetten bij een lied en een vergeten beginregel van 'Ghosts' hoort daar ook bij. Het grootste bezwaar vanavond is dat het optreden met een uur aan de korte kant is en dat zegt genoeg.

23 september 2013, Vredenburg Leidsche Rijn

Eerdere publicatie op KindaMuzik

Dit is mijn eerste zelfgemaakte filmpje dat te zien is op op YouTube. Het geluid is prima, het beeld komt na een minuut ongeveer enigszins tot rust. Het wiebelige intro had te maken met bewegende hoofden (en andere ledematen) voor mij en een dergelijke zoom dat elke beweging van de camera grote gevolgen had. En ik ben geen Hitchcock ...