Arabicana

Voor het eerst sinds lange tijd lag er weer eens een pakketje met cd's op mijn deurmat; veel albums recenseer ik niet meer de laatste tijd. Een ouderwets dikke envelop was het met een cd of zeven. Okay, twee exemplaren zaten er bij van een album met experimentele jazz en zang waar ik bijzonder nerveus van werd (Matana Roberts - 'Coin Coin Chapter Two: Mississippi Moonchile') en een cd (Chris Watson - 'In St. Cuthbert's Time') met louter natuurgeluiden van vogels en de zee, waarbij ik na een minuutje of twee dacht: "Aardig intro, maar wanneer begint het nu eigenlijk?" Rustgevend na dat eerdere werkje, dat wel. Goed, de nieuwe cd van Alela Diane (recensie volgt) en de opzwepende woestijnblues van Tamikrest maakten veel goed. Net als het album van een Nederlandse formatie die volgens eigen zeggen Arabicana speelt: NO blues (recensie volgt). Americana gecombineerd met Arabische muziek dus. Ik zag de band een aantal jaar geleden op Take Root en was toen ook al onder de indruk van het exotische en tegelijk bluesy geluid.