Geen vrolijke Frans
De naam Arno Adams zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, hoewel de Noord-Limburger zijn eerste soloalbum al in 2000 uitbracht. In het Belfelds dialect zingt Adams zijn van blues, jazz en chanson doordrenkte, niet per se opgewekte, liedjes. Zijn repertoire is vooral bekend in het zuiden van het land en het is de vraag of dat nog gaat veranderen. Zelf heeft Adams daar nooit veel werk gemaakt en dat is jammer.
"Wars van vals sentiment", "Met een oog voor het schone en een zwak voor de zwakken", "Bij Arno is het glas is altijd half leeg, nooit half vol." Het zijn enkele typeringen op zijn eigen website. Moandaagmorgezon is Adams' vijfde cd - de samenwerking met BJ Baartmans en Bart Oostindie op het fraaie Gelijkgestemde Zielen niet meegerekend - en zijn beste sinds Dans met Mich uit 2002.
Vanwege serieuze sores (een hartinfarct en een goedaardige tumor) was Adams enige tijd uit de roulatie, maar gelukkig laat hij weer van zich horen. Op zijn geheel eigen wijze, variërend van mild melancholisch tot zwartgallig. De ene keer houdt hij het klein en intiem, de andere keer schuwt hij het melodrama niet. Zijn gitaar heeft hij (tijdelijk?) aan de wilgen gehangen, gebleven is zijn donkerbruine stemgeluid. De jazzy begeleiding met Mike Roelofs op piano (die neigt naar klassiek) en Jo Didderen op bas is zeer adequaat.
Een vrolijke Frans is Arno Adams nooit geweest. Zo zingt hij in 'Ut Rioel': "Kos ik maar mei met miene zeik, effe det rioel in." En in 'Doezende' luidt het: "Doezende kiere heb ich van michzelf verlore." Pretentieus kunstenaarschap krijgt ervan langs in 'De Kunstenaer'. Van zijn sensitieve kant toont Adams zich in 'Berlienpien', dat wel wat aan Mink de Ville doet denken. Enigszins uit de toon valt het dartele 'Zomer', maar wel op een prettige manier. Het is goed dat Arno Adams weer terug is.
Eerdere publicatie op KindaMuzik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten